En the Verve, zij zwoegt voort

In een wereld waarin rockmuziek niet langer de taal is van het verzet, maar (zoals ook Sting niet ontging) vooral een uiting van ongeschonden, verwende zoontjes van desperate housewives, is Richard Ashcroft een zegen. Voor wie het niet weet, Ashcroft is de zanger van the Verve; een band die aan de periferie van het Britse popimperium voortgaat met het produceren van platen van een meer dan behoorlijke kwaliteit. (zie ook www.bertblog.nl)

Ashcroft heeft altijd iets uitgestraald van de Noordengelse arbeiderswereld, van Alan Sillitoe´s Saturday Night en Sunday Morning (lezen!). Ruwe bolster blanke pit, maar dan echt, zeg maar, niet nagedaan, niet om een jongen van de straat te lijken. Ashcroft scheert zich niet vaak, maar het past bij hem, daar waar veel andere bandjes stoppels laten staan, misschien wel om te lijken op figuren als Ashcroft.

De bandleader van the Verve heeft met die band, waar hij onophoudelijk mee trouwt en van scheidt, vrij recent de plaat ´Forth´ gemaakt, en dat is toch weer een aanrader. Om goed te kunnen horen wat Britse rock nu eigenlijk is. Om te kunnen horen hoe gitaren kunnen snerpen, zonder lelijk te worden. Om te kunnen ontdekken hoe nonconformistische muziek zich langs zeer eigentijdse bergpaden naar schoonheid kan bewegen. Hoe rock, kortom, vanuit een wazig soort stoerheid mag uitgroeien tot iets dat gewoon erg lekker is.

Kopen dus, ´Forth´ van the Verve. Krijg je Lucky man op de koop toe. En dat moet zo´n Ashcroft nu toch zo onderhand zijn, een lucky man. Met zo´n talent trouw kunnen blijven aan jezelf en er ook nog van kunnen eten, dat moet mooi zijn. Vraag me altijd af wat voor soort scheerschuim hij gebruikt.

Dat heb ik niet bij de jongens van Di-rect of Coldplay. Ik weet wel wat ze missen. Ze zijn te decent. Niet ondeugend. Nette jongens uit onberispelijke suburbans.