De dinsdagochtendmeeting, een vreemd fenomeen

Elke dinsdag is het weer prijs. Meteen om half negen schuift al het personeel aan op een van de verkoopvloeren om deel te nemen aan de dinsdagochtendmeeting. De meeting is bedoeld om het personeel op de hoogte brengen van de gang van zaken op managementniveau en om hen mee te laten praten en denken over de te volgen koers. Een goed initiatief: elkaar op de hoogte houden van de wekelijkse beslommeringen en met elkaar denken over de toekomst.

Elke dinsdag is het weer prijs. Meteen om half negen schuift al het personeel aan op een van de verkoopvloeren om deel te nemen aan de dinsdagochtendmeeting. De meeting is bedoeld om het personeel op de hoogte brengen van de gang van zaken op managementniveau en om hen mee te laten praten en denken over de te volgen koers. Een goed initiatief: elkaar op de hoogte houden van de wekelijkse beslommeringen en met elkaar denken over de toekomst.

Helaas is de meeting voor beide partijen een hel. Het management ergert zich aan de tamme en ongeïnteresseerde houding van het personeel, terwijl het personeel zich ergert aan de hautaine manier van presenteren van de ‘leiding’. Bovendien vindt men dat het management nooit luistert naar de ideeën die vanaf de vloer komen.

Ik heb deze meetings zelf als middelmanagement heel wat keren mogen meemaken en beide partijen hebben gelijk. Het personeel zit elke dinsdagochtend uitgezakt bij elkaar nadat ze vlak ervoor met elkaar de maandagavond hebben doorgenomen. Ongeïnteresseerd gaat men over tot het uitzitten van de tijd en inderdaad: er wordt niet echt geluisterd. En meegedacht wordt er inmiddels ook al niet meer. Want het klopt wat ze denken. Het management luistert toch niet. Ze vinden de mensen op de vloer bij lange na niet capabel genoeg om mee te denken over strategie en financiën. Dat laten ze zelfs tijdens meetings blijken door heel kinderachtig iedereen die even fluistert met zijn buurman terecht te wijzen of door producttestjes te doen. En de toehoorders ergeren het management door bij toerbuurt te laat te komen en zelden een idee naar voren te brengen.

Wat mij al die tijd heeft geïntrigeerd is waarom een wekelijkse meeting die door niemand nuttig wordt gevonden in stand wordt gehouden. Waarom houdt het management vast aan een fenomeen dat meer ergernis veroorzaakt dan dat het iets oplevert? En waarom pikt het personeel op de vloer de kinderachtige behandeling door het personeel? Ik had het antwoord toen ook niet en eigenlijk weet ik het nog steeds niet.