Dansende managers mopperen

Onlangs had ik een gesprek met twee jonge managers die ergens over mopperden. Het ging om een acteur die trainer was geworden. Die trainer had hen, mannen met een stevige opleiding toch, dansjes laten doen en toneelstukjes. Hij had snel iets los gemaakt, maar achteraf hadden ze er toch een slecht gevoel bij, vooral omdat de persoon in kwestie nogal snel conclusies trok over de achtergronden van hun gedrag. Vooral dat laatste beviel ze niet. 

Onlangs had ik een gesprek met twee jonge managers die ergens over mopperden. Het ging om een externe, die bij hen een training had verzorgd. Het ging om een acteur die trainer was geworden. Die trainer had hen, mannen met een stevige opleiding toch, dansjes laten doen en toneelstukjes. Hij had snel iets los gemaakt, maar achteraf hadden ze er toch een slecht gevoel bij, vooral omdat de persoon in kwestie nogal snel conclusies trok over de achtergronden van hun gedrag. 

Vooral dat laatste beviel ze niet. Deels terecht, vond ik, want veel trainers en acteurs interpreteren er op los. Ze ‘labelen’ gedrag vanuit hun eigen referentiekader, zonder stil te staan bij het kader van de persoon waarvan ze het gedrag labelen. Maar er zit ook nog een andere kant aan. Managers, vooral jonge, zouden nieuwsgierig moeten zijn, vind ik, naar alle uitspraken over hun gedrag. Ze kunnen er dan zelf mee doen wat ze willen. Maar het zal zonder meer hun performance verbeteren, en een goede performance leidt tot betere resultaten. 

Helaas willen velen daarvan niet weten. Ze willen zijn als snelle porsches. Ze hebben positieve zelfbeelden, vinden zichzelf vaak helden, maar ze worden pas helden als ze ook het vermogen hebben zich kwetsbaar op te stellen. Mensen die daar doorheen prikken, vanuit welk referentiekader dan ook, wordt het verwijt gemaakt dat ze ‘psychologiseren’. 

Het is al met al jammer. Tegen de twee jonge managers zei ik dat het niet altijd nodig is om in verdediging te springen als je met koddenbeiers te maken hebt, die van alles over je uitstorten. Ze knikten. Ik vroeg naar de naam van de trainer, die ze al dan niet bewust waren vergeten.  ‘Goh’ lachte ik ‘Dat is toevallig een erg goede. Hij interpreteert inderdaad iets te snel, maar maakt geweldig veel los.’