Hij heeft het weer voor elkaar, Wilders. Terwijl de wereld puft onder de eerste contracties van de crisis, vliegt hij naar Groot-Brittannië, om de premier voor coward uit te maken, en om de wereld duidelijk te maken dat olie op het vuur gooien moet kunnen, in het explosieve debat over de islam.
Als dat Shell-olie is, mag het van mij. Dan komt het de economie van Groot-Brittannië en Nederland ten goede. Want het opkrikken van de economie heeft meer mijn belangstelling, dan een politicus met een Mozartkapsel van lang geleden en een grote mond, die continu de media haalt met allerlei flauwekul. Dat krijgt hij dan weer wel voor elkaar.
De economie dan maar. Het is toch boeiend om te zien wat er gebeurt, nu de groei in een krimp terecht is gekomen. De Nederlandse overheid noemt getallen in de min van 20 miljard, massaontslagen zijn intussen aan de orde van de dag. Het is dump time. En dan is er een econoom die droogjes opmerkt dat de mensen eigenlijk gewoon moeten blijven consumeren. Niet sparen. Uitgeven, dat geld, dan komen we er wel weer bovenop.
Maar ja, dat doen de mensen natuurlijk niet. En de bedrijven ook niet. Die grijpen de crisis aan om mensen massaal over de schutting te mikken. Ik hoorde de afgelopen weken wel vier directeuren zeggen, dat ze het best een poosje zouden kunnen overleven, maar dat ze de crisis gebruiken om af te komen van een aantal ‘lastige middelen’, waarmee mensen zijn bedoeld met te hoge salarissen.
Die mensen zouden dus niet spaarzaam moeten zijn, maar gewoon lekker willen uitgeven. Niet consuminderen (wat een lelijk woord toch weer), maar flink consumeren. Maar waarvan? Want wie zal dat betalen? De overheid, die flink in de pot met sociale uitkeringen moet gaan zoeken? De banken die hun krediet kwijt zijn? De graaikapitalisten die de boel verziekt hebben? Nee, de consument die ook werknemer is, of beter gezegd: was.
‘Tientallen procenten minder inkomen, Gijs, maar komop, lekker blijven uitgeven. Tot je als bedelaar over Hoog Catharijne moet.’
Uiteindelijk zullen de sociale lasten toch weer door ondernemingen en particulieren moeten worden opgehoest. Dus waarom dan iedereen maar buiten de deur zetten? Spreek met je mensen af, dat je een x aantal werknemers ‘in huis’ kunt houden, wanneer iedereen 5% van zijn inkomen inlevert. Of 10%.
Het komt bij niemand op. En waarom toch niet? Omdat mensen het niet willen. Mag die mentaliteit een beetje anders? Ik refereerde al eerder aan Coetzee, ‘Dagboek van een slecht jaar’ (wat een toepasselijke titel), die zijn hoofdpersoon laat afvragen waarom de markt toch per sé competitief moet zijn. Waarom niet meer samenwerking, samenzijn en elkaar helpen. Dat zouden we van de moslims kunnen leren. Dan kan Wilders wel op ze mopperen, maar daar is de saamhorigheid vaak geweldig.
Goed, straks gaan de lasten natuurlijk voor iedereen omhoog, ook voor bedrijven. Die betalen dan voor de mensen die ontslagen zijn.
Hou ze toch lekker aan het werk.
Worden we geconfronteerd met de beperkingen van het socialisme, dan wordt het hele systeem failliet genoemd. Nu wordt het kapitalisme genoemd als een bankroet systeem. Maar dingen pakken vaak anders uit. Weet u nog hoe we stonden te juichen in 1989 bij de val van de Berlijnse Muur. Oost en West verenigd, het paradijs gloorde.
Nou, dat hebben we geweten. De maffia heeft er goed van geprofiteerd. En hoeveel bedrijven hebben malafide praktijken op hun geweten met investeringen in het oostblok? U wilt niet weten hoeveel.
Er is iets tussen graaikapitalisme en communisme. De weg van het gezonde verstand. Misschien dat we in de komende periode van economische rust wat tijd vinden voor bezinning en creativiteit. Zie een eventuele werkloosheid als een vervroegd pensioen. Ga de dingen doen die je altijd hebt willen doen. In plaats van op uw splinternieuwe flatscreen te kijken naar een nieuwsuitzending vol economische droevenis.
Misschien kunnen we naar een systeem groeien waarin ondernemen en een betere middelenverdeling (middelen in de zin van ‘kapitaal’) hand in hand gaan. Dat zou een betere tijdsbesteding voor een man als Geert Wilders zijn, dan naar Engeland vliegen om wat bekender te worden over de Nederlandse grens.
Ilja Pfeiffer, niet mijn favoriete schrijver, zei het leuk vanochtend. Jammer dat Wilders in het buitenland geweerd wordt. Zo komen we nooit van hem af. Laten we hem negeren. En ons op een gezonde manier door deze stompzinnige crisis heen bewegen. Met de lach op ons gezicht. En de zon in onze ogen.
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO
Beiden willen we niet hebben en beiden hebben we zelf geschapen.
Wilders kan graaien in de bak van kiezers die door onze politieke bollebozen in Den Haag als oud vuil aan de kant zijn gezet. Een groep die er was maar nooit de aandacht van politici kreeg. Zich dus niet serieus genomen voelde. Dan krijg je vanzelf een uitbarsting. En wat het electoraal van menig partij niet zag dat zag Wilders wel.
De crisis kan graaien in de bak van te grote risico's nemen, denken dat je god bent, verdienen over de rug van een ander, nooit tevreden zijn altijd meer willen, vooral ïnvesteren" en geen appeltje voor de dorst houden, alleen maar aan de eigen politieke standpunten denken, elkaar vliegen afvangen en vooral niet samenwerken.
Dan ontstaat er een voedingsbodem voor een crisis. We graven onze eigen valkuilen en gaan verbaasd staan kijken als we er in vallen.
Nu we Wilders en de crisis hebben gaan we proberen er zelf weer beter van te worden. Er zijn verschillende politieke partijen die plotseling soortgelijk gedachtengoed hebben (denk aan je aantal zetels) misschien valt er dan wat mee te pikken. Maak het klanten naar de zin anders lopen ze weg.
Wilders heeft kennelijk journalistieke honing aan zijn achterwerk want elke scheet van hem wordt door alle media met groot genoegen opgesnoven en over ons uitgeblazen.
Mark Rutte danst samen met Wilders de dans van de duivel helemaal geil van alle aandacht die je dan krijgt.
Met de crisis zien we nu soortgelijke dingen gebeuren. Menig directeur, belangenvereniging, minister of parlementslid ziet hierin de kans om zich te profileren en plannetjes door te drukken. Donner heeft zijn lijstje al klaar liggen. In de metaal willen ze vooral de "dure" krachten kwijt. De AOW naar 67 jaar. Ik ben bang dat er de komende maanden nog meer duiveltjes uit het doosje komen.
Het wordt tijd dat we structureel gaan kijken hoe dit kon ontstaan anders komt het over een aantal jaren weer terug.
Waar zijn al die miljarden van de pensioenfondsen gebleven en waarom hebben zij niet op tijd ingegrepen, waarom heeft het bedrijfsleven geen voorzieningen getroffen voor mindere tijden, waarom wordt iedereen een lening aangepraat, en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Kortom Wilders en de crisis:
als je aan de oorzaak geen aandacht besteedt moet je niet zeuren als je hem op je bordje krijgt. Kijk eens in de spiegel.