Carice van Houten, en de rijkdom van muziek

Jenny Arean, Theo Nijland, Joni Mitchell, maar ook Bach, Debussy en de vier Letzte Lieder van Richard Strauss. Geen kleine namen. Het is de muziekkeuze van Carice van Houten. Op vrijdag 4 juni zal ze in Vredenburg haar levensverhaal aan Conrad Maas vertellen. En ik vind dat interessant. Wie mijn persoonlijke blog (egobert.wordpress.com) een beetje volgt, zal merken dat ik fan ben van Van Houten. En dat is geloof ik niet zo moeilijk, want dat is de rest van Nederland ook. Ze is een puike actrice en ze straalt dingen uit waar we in Nederland dol op zijn.

Oude klasgenoten van haar vertelden dat Carice in haar studietijd wel eens nachtwandelingen maakte. Ik vermoed een rusteloze geest; een kenmerk van veel talent. Als ik de veelzijdigheid van haar muziekkeuze zie, lijkt Carice breed geïnteresseerd.

Als trainer en coach (mijn vak) kom je dat af en toe tegen, meestal bij creatieve geesten, waar ons bedrijfsleven nu eenmaal niet rijk aan is. Sommigen zeggen graag van zichzelf dat ze creatief zijn, maar dat blijkt dan meestal nergens uit. Het is in het bedrijfsleven, waar mensen meestal andere kwaliteiten hebben, gewoon interessant om dat over jezelf te zeggen.

Volgens Daniel Offman’s kernkwadranten is de valkuil van creatieve geesten dat ze ‘chaotisch’ zijn (zie blz 105 van mijn nieuwe boek ‘Goeroegetwitter’). Mensen die creatief zijn, hebben meestal moeite met focussen: je richten op één ding tegelijk. Uit wat ik zo van Carice van Houten hoor en zie, concludeer ik voorzichtig dat het voor haar lastig is om zich op één ding te richten.

Ik weet het niet want ik ken haar niet, maar het lijkt er op. Dan hoor je dit, dan zie je dat, en je vindt alles mooi, en dan gist de geest en wil maar niet tot rust komen, en dan maak je een nachtwandeling want de nacht is mooi en stil en omsluit je als een rustgevende vriend. En heel langzaam wordt het dan stil in je hoofd.

Het laat zien dat het grote talent Carice van Houten nog heel wat brandstof heeft om de kachel van haar carriere te kunnen blijven stoken. Bach en Debussy, het is niet niets. Op deze blog heb ik vaak gemopperd op het feit dat klassieke muziek in de verdomhoek zit. Matthijs van Nieuwkerk heeft ze er al een beetje uitgehaald. Carice lijkt dat nu ook te doen. Op 4 juni in Vredenburg. Er zijn nog kaarten.

We moeten er maar heen, denk ik. Niet alleen omdat we onze eigen troef op de internationale filmmarkt daar tegenkomen, maar ook omdat we daar naar een van de meest ontroerende stukken kunnen luisteren die bekend is: de Vier Letzte Lieder van Richard Strauss. Kan Carice niet op de radio? Met een eigen programma?