Breinhype. Maar de hormonen dan?

Op dit moment is er in organisaties een breinhype. Dat die hype er is, is niet zo gek. We komen er achter dat onze breinkennis een ander beeld geeft van ons als mensen. En daarmee zou het ook wel zo kunnen zijn dat ons beeld van managers en medewerkers niet helemaal goed is. Waarschijnlijk verklaart dat het mislukken van veel cultuur- en verandertrajecten. Logisch dat we blijven zoeken naar betere ideeen. Wat we echter vergeten bij al die breintheorieen is dat hormonen ook een enorme invloed hebben. Testosteron en zorghormonen doen heel veel met onze besluiten.

Om daarvan een beetje een prettig leesbaar beeld van te maken, schreef ik een kort verhaal. Hoewel het meer voor de fun is, herken je op een speelse manier wel een beetje de invloed van hormonen hier. Om meer te begrijpen van gedrag van mensen in organisaties.

'De hormonenvergadering begon.

Het tijdsgevoel van een hormoon is anders dan dat van mensen.

Hormonen zijn klein, en ze zijn ook nog eens razendsnel.

Ze kunnen zomaar werkzaam worden.

Uit het niets.

Althans: voor het gevoel van de mensen die helemaal niet weten dat hormonen een bewustzijn hebben.

Alles heeft immers een bewustzijn, van quark tot sterren, ja, zelfs de universa hebben een bewustzijn en een doel.

Dat de mensen dit niet weten is niet helemaal hun eigen schuld.

Hun meetapparatuur is namelijk zo ontzettend beperkt, waardoor ze een heleboel niet kunnen waarnemen met ogen en oren.

Hormonen weten het met hun kleine bewustzijntjes echter wel.

Waarmee maar weer bewezen is dat formaat niets zegt over intelligentie.

Mensen ervaren hormonen als stoffen, maar hormonen zien elkaar wel.

Ze zien elkaar een beetje zoals wij mensen elkaar zien.

De hormonenvergadering die begon was een gevolg van de vergadering die de Raad van Bestuur van de Firma Cykoelis zou gaan houden.

Er moest daar een belangrijk besluit worden genomen.

Het Nederlandse bedrijf stond op het punt om zichzelf te verkopen.

Dat was een beetje een mode onder Nederlandse bedrijven geworden.

Die verkochten zich te pas en te onpas aan buitenlandse bedrijven.

En omdat de hormonen altijd weer bepalend zijn bij die besluiten, uiteraard zonder dat mensen dit begrijpen of weten (die denken dat ze zelf de besluiten nemen), moest de hormonenraad ook bij elkaar komen.

En dat gebeurde nu.

De vergadering vond plaats in de hypofyse van Haring, de bestuursvoorzitter.

De hypofyse was daar buitengewoon geschikt voor.

Mede door het facilitaire bedrijf daar, dat gerund werd door de Prolactines.

De schoonmaakploeg zorgde dat de hypofyse er altijd mooi uit zag.

Ze hadden niet zoveel gevoel voor kunst.

Die werd uitgekozen door de Oxytocines, die als hormonenhippies daar het meeste gevoel voor hadden.

Maar de schoonmaakploeg deed de rest.

Ook de catering was voor hun rekening.

Er waren alleen wat klachten over de grote hoeveelheden melk die ze tapten.

Met name de Testosteronnetjes en de Oestrogenen vonden dat storend.

De Testosteronnetjes omdat ze de hele dag koffie wilden drinken.

-Daar worden we actiever van, zeiden ze, maar dat vonden de anderen maar onzin want die vonden de Testosteronnetjes nogal hyperactief.

Van de Oestrogenen begrepen ze het beter.

Als die geen koffie kregen, kwamen ze simpelweg niet in beweging en zaten ze alleen maar te zuchten.

Melk zette hen niet in beweging.

Dit was het grote hormonen regelcentrum.

Alle hormonen waren met hun scootmobielen gekomen.

Er was een afvaardiging van de belangrijkste hormonen aanwezig.

Omdat Cykoelis een masculine organisatie was, met een overschot aan mannen, was het voorzitterschap in handen van het Testosteron.

De afvaardiging bestond uit Testosteron 1 en Testosteron 2.

Zo simpel ging dat bij hormonen.

Je had geen naam.

Je had een nummer en dat vond je best.

Als je de boel maar lekker kon sturen met elkaar, bij voorkeur in de vorm van een chaotisch patroon, waar wiskundigen dol van werden, omdat ze hun formules zagen sneuvelen.

Testosteron 1 en 2 hadden een voorkeur voor geslachtsrijpe mannen.

Ze zorgden ervoor dat die ambitie hadden, in grote auto’s wilden rondrijden om indruk te maken op dames en ze genoten ook van dominant mannelijk gedrag.

Een vechtpartij uitlokken was een van hun favoriete bezigheden, en woordenwisselingen en machtstrijdjes hoorden gewoon bij het leven.

-Kijk, zei Testosteron 1 altijd tegen de andere Testosteronnetjes, je hebt twee soorten culturen. Bonoboculturen en chimpanseeculturen.

Dat legde hij altijd graag uit.

Chimpanseemannetjes streden eens per zoveel jaar om de macht.

En bij bonobo’s hadden de oudste vrouwtjes het voor het zeggen.

Daar zag je eigenlijk nooit een probleem.

Daar was voor Testosteronnen geen eer aan te behalen.

Het enige machtsmiddel dat daar werd gebruikt was negeren.

Had je niets aan als Testosteron.

Maar de chimpansees, dat was andere koek.

Bloedige mannenstrijd die uiteindelijk gewonnen werd door het Testosteron.

En dat was fijn voor de Alfaman die daarna onbeperkt aan de gang kon met voortplanting.

-En wat wij in organisaties van mensen moeten bevorderen is een chimpansee cultuur.

Dat was nog niet zo gemakkelijk, legde hij uit.

Mensen waren beter dan apen in zichzelf beheersen.

Dat kwam doordat ze een grotere prefrontale cortex hadden.

Een wat?, vroegen de anderen

-Een grotere prefrontale cortex, herhaalde Testosteron 1. Iets boven hun ogen, dat bij hun hersenen hoort en waardoor ze beter kunnen nadenken en plannen. Als ze hem niet zouden hebben zou hun bewustzijn niet kunnen werken.

-Oh, maar dat hebben wij helemaal niet nodig, zei Testosteron 2.

-Daar gaat het nu niet om, schreeuwde Testosteron 1. Het gaat erom dat er een chimpanseecultuur moet heersen bij Cykoelis. Anders kunnen wij wel gaan. Wij zullen die vergadering dus flink moeten beinvloeden, in de hypofyse van Haring.

-Ik ben tot aan de tanden gewapend, zei Testosteron 2, maar hij kreeg een enorme schop van Testosteron 1.

Hierop begonnen de andere Testosteronnetjes te joelen en te juichen zoals mensen bij wedstrijden doen.

Behalve Testosteron 1 en 2 waren ook de andere hormonen aanwezig.

Dat waren Vasopressine 1 en 2, Oxytocine(Oxy) M en V van Man en Vrouw, Cortisol die altijd alleen was maar in zijn eentje meer onrust kon veroorzaken dan alle anderen bij elkaar en Oestrogeen A en B, die werden aangesproken als OA en OB.

In het totaal 9 vertegenwoordigers, die samen een besluit moesten nemen hoe ze de bestuursraad het beste konden dwingen.

De Oestrogeen vertegenwoordiging had een voorkeur voor de vrouwen in de organisatie.

Meestal kwamen ze gekleed in bloemetjesjurken.

De Testosteronnetjes waren gevoelig voor het oordeel van OA en OB, maar met name de stemmingswisselingen werkten op hun zenuwen.

Ook hadden ze moeite met de volstrekte afwezigheid van doelgerichtheid bij de Oestrogenen, en daar kwam dan nog bij dat ze het soort energie temperden, die de Testosteronnetjes juist wilden bevorderen.

Dit leidde in de organisatie tot merkwaardige discussies.

De Oestrogenen, die er een hekel aan hadden als er over hen in verkleinwoorden werd gesproken, bereidden zich op een bijzondere wijze voor op de meeting.

Vertaalde je het naar de mensenwereld, dan duurden hun vergaderingen wel een jaar, maar in hormonentijd was dat zo’n half uur.

Iedereen wilde meepraten, maar zelden werden ze het eens.

Als iemand een besluit nam, zonder anderen te raadplegen, dan was het hele team in rep en roer.

Daarbij werd de vergadering voortdurend verstoord door toiletgang, plotselinge onredelijkheid en koppigheid, en door emotionele huilbuien.

De rekeningen waren torenhoog, omdat er grote hoeveelheden chocolade werden geconsumeerd.

OA en OB waren sterke hormonen.

Ze waren goed in negeren en hadden veel krediet opgebouwd bij de andere Oestrogenen.

Eigenlijk is dat iets te positief geformuleerd.

Hun positie bij de andere Oestrogenen was afgedwongen door roddel over, negeren van en buiten sluiten van andere Oestrogenen.

Omdat ze de kunst van die drie typisch oestrogenische kwaliteiten zo goed beheersten, staken ze met kop en schouders boven de andere Oestrogenen uit.

En ze waren intelligent genoeg om niet te ver boven de anderen uit te reiken, want dan was de kans aanwezig dat ze hun positie weer moesten inleveren.

De Testosteronnetjes waren erg onder de indruk van OA en OB en vonden dat ze een wedstrijd moesten organiseren, maar daar waren OA en OB niet van gecharmeerd.

Ze deden nooit wedstrijden.

Ze verdreven de tijd hoofdzakelijk met zaken als punniken en borduren.

Ook tijdens de vergaderingen zaten ze voortdurend te borduren.

OA en OB hadden de neiging om gelijk te gaan praten en elkaar aan te vullen.

Hun belangrijkste zorg op de vergadering was om ruimte te maken voor de vrouwelijke belangen in de organisatie.

Ze konden met name een punt maken van zwangerschapsafwezigheid en stelden dan Scandinavie voortdurend als voorbeeld.

De Testosteronnetjes waren heel erg tegen dat Scandinavische voorbeeld.

Ze gingen bij dit gesprekonderwerp dan onmiddellijk in de aanval, die door de Oestrogenen werd afgewend met veel gezucht en boze blikken.

De hippies onder de hormonen waren de Oxytocinen.

Ze waren geliefd bij de andere hormonen omdat ze zo enorm sociaalvoelend waren.

Iedereen werd aan het vergadering door ze geknuffeld.

En vrijwel niemand voelde enige weerstand.

OA en OB werden er emotioneel van, de Testosteronnetjes ondergingen het en gaven elkaar onderwijl lichtzinnige knipogen en de Vasopressines genoten er ook wel van, al hielden ze een slag om de arm omdat de knuffelaars niet uit hun eigen ‘nest’ kwamen.

De Prolactines waren dol op de Oxytocines omdat ze zich als enigen niet hooghartig opstelden, en altijd kleine cadeautjes meebrachten.

Dopaminebloempjes, serotoninechocolade en snellere transportkarretjes die ze goedkoop hadden geritseld, want hormonen beginnen niets zonder transport.

Alleen Cortisol had het niet zo op ze, omdat ze zijn invloed onderdrukten.

Daar waar de Testosteronnetjes onmiddellijk in waren voor actie, temperden de Oxytocinen die door de hele dag relaxt en glimlachen rond te lopen en zinnen te zeggen als ‘Don’t worry, be happy’ en ‘Rome en Parijs zijn ook niet op een dag gebouwd’.

Cortisol probeerde ze dan ook uit hun ontspannen staat te halen door erop te wijzen dat ze zich drukker moesten maken over de harmonie.

-Jullie willen toch dat iedereen blij wordt. Dan moet je beter je best doen.

De Oxytocinen waren degenen die cursussen workshops afliepen en organiseerden.

De gekste trainingen werden aan de anderen gepresenteerd.

Meestal met een spiritueel karakter.

-Het gaat in het leven om liefde en om angst, zei Oxy M altijd, dat zijn de basisemoties. De rest is er van afgeleid.

-Maar dat mag, he, vulde Oxy V aan, je mag bang zijn. Het geeft niets. Alles mag er zijn.

-Huh?, vroeg Cortisol dan, want hij verstond het niet. Alles magazijn? Volgens mij is dat geen goed Nederlands. Alles kan naar het magazijn, alles moet naar het magazijn, maar alles magazijn?

De workshops konden op weinig krediet rekenen bij de andere hormonen.

-Te zweverig, vonden de Oestrogenen, met zweverigheid kom je nergens. Je moet wel realistisch blijven.

-Maar zweverig is heel realistisch hoor, zei Oxy V. Nietwaar, Oxy M?

Ze knuffelden elkaar stevig.

Het waren de bonobo’s onder de hormonen.

-Onzin, zeiden de Testosteronnen. Je bereikt niets met die flauwekul. De organisatie investeert erin en wat levert het op?

-Ah, lachte Oxy M. Opleveren. Daar is het doelmatige denken. Dat moet je loslaten.

-Dat kan je beter loslaten, zei Oxy V. Je moet nooit moeten zeggen. Niemand moet wat.

-Maar nu zeg jij het ook, lachte Oxy M fijntjes.

Oxy V keek naar zijn gezicht en begon nu ook te lachen.

-Hahaha. Dat is een goede grap.

Opnieuw knuffelden ze.

-Luister, zei Oxy M. Testosteron 1 en 2. Het gaat niet om het doel, het gaat om het proces. Dat is prachtig. En dat gaat dan vanzelf ooit eens naar een doel toe. Maar dat doel staat nooit vast van te voren.

-Wat een flauwekul, lachte Testosteron 2. Wat is het leven zonder doelen?

-Ik sluit me hier volledig bij aan, zei Cortisol gedecideerd.

Nu wilde Oxy V ook Testosteron 2 en Cortisol omhelzen maar die weken terug.

-Jullie zijn prachtig, zei Oxy V.

-Ja, maar daar winnen de oorlog niet mee, reageerde Cortisol. We zijn hier om belangrijke besluiten te nemen.

-Bij belangrijke besluiten vraag ik me altijd af of het over 2 jaar nog belangrijk is, lachte Oxy V. Meestal is dat niet zo.

-Jaja, mopperde OB plotseling geirriteerd, zo is het wel genoeg, lijkt me.

Oxy M keek een beetje geschrokken maar de vriendelijke lach kwam al snel terug op zijn gezicht.

-Je hoeft niet zo zachtaardig te lachen. Dat is eng, zei OA.

-Bovendien valt er niets te lachen, voegde OB er streng aan toe. Echt helemaal niets.

Toen viel het stil, hoewel Cortisol en Testosteron 1 een lach moesten onderdrukken.

Cortisol stookte graag onrust.

Dat vonden de anderen vervelend, dus roddelden ze er over.

Want zelfs de meest integere hormonen konden zich soms niet onttrekken aan roddel.

-Hij probeert ons gewoon op stang te jagen, zei OA dan (het waren meestal de Oestrogenen die met kwaadsprekerij begonnen).

-Als hij de kans krijgt raken we allemaal uit ons doen, vulde OB aan.

-En daar is bij jullie niet veel voor nodig, lachte Oxy M, maar de Oestrogenen waren not amused.

Oxy V deed wat ze altijd deed.

Ze verdedigde Cortisol.

-Het is allemaal het gevolg van een gebrek aan erkenning, zei ze.

-Hoezo?, vroeg OA scherp.

-Nou, eigenlijk heeft hij recht op meer erkenning. We beoordelen hem alleen maar op de stress die hij teweegbrengt, maar hij doet ook nog andere dingen. Nuttige dingen.

-Zo, welke dingen dan?, wilde OA weten.

-Ik wil het niet weten, zei Testosteron 1. Al dat begrip leidt nergens toe. Hij heeft zich gewoon aan te passen met zijn grote mond.

-Zo is het, zei OB. Zo meteen gaat Oxy V ons weer vertellen dat hij zo’n moeilijke jeugd heeft gehad. Nou, ik ken heel wat hormonen met een moeilijke jeugd, want de hypofyse van een bestuursvoorzitter met een volle agenda is geen gemakkelijke plaats om geboren te worden, maar al die hormonen met die moeilijke jeugd hebben prima hun draai weten te vinden.

-Het gaat om erkenning, om liefde, glimlachte Oxy V.

-Ik ben het ermee eens, zei Oxy M.

-Ja, wat een wonder, bralde Testosteron 2, jullie zijn het altijd eens.

Hij keek naar de anderen om te zien of ze om hem moesten lachen, want hij bedoelde het als een grap, maar om Testosteron 2 werd eigenlijk nooit gelachen.

-En weet je waarom ik het ermee eens ben?

Er viel een stilte.

Er waren er niet veel die dat wilden weten.

-Liefde heelt alle wonden, zei hij.

-En een schop onder je kont doet wonderen, schimpte Testosteron 1, waarop Oestrogeen 1 en 2 begonnen te lachen.

Al dat geroddel over Cortisol had een duidelijke oorzaak.

Het lukte ze niet om hem te remmen als hij onrust kwam stoken.

Altijd weer werden ze meegezogen door zijn deadlines en zijn neiging om de boel op te jagen.

Ook vannacht, bij deze vergadering zette hij onmiddellijk de toon.

-Laten we onmiddellijk aan de gang gaan, riep hij, terwijl iedereen nog zo’n beetje aan het bijpraten was.

-We hebben toch nog wel even tijd?, vroeg Testosteron 1, die altijd als eerste onrustig werd van Cortisol.

-Nee, nee, absoluut niet. Het moet nu. Laten we onmiddellijk een notulist aanstellen.

-Wacht even, zei OA, jij bent hier de baas niet.

Cortisol zuchtte.

-We gaan toch geen ellenlang gesprek krijgen over wie hier de leiding heeft, he?, zei Vasopressine 2.

Vasopressine 2 was de vrouwelijke variant van Vasopressine; VV genoemd, in tegenstelling tot de mannenlijke variant die VM heette.

VM was zachtaardig, bijna zoals Oxy M, maar toch minder hippieachtig.

Hij was zachtaardig, zoals een family man zachtaardig kon zijn.

Een verantwoordelijke, hardwerkende man die het liefst bij zijn familie was en bezig was met het verbouwen van zijn huis, daarmee viel VM het best te vergelijken.

Kenmerkend voor beide Vasopressines was hun ‘nestbeschermingsneiging’.

De vrouwelijke variant was daar duidelijk agressiever in dan de mannelijke.

Ze kwamen hier eigenlijk met tegenzin, want ze moesten hun wereld verlaten en daar hadden ze helemaal geen zin in.

Maar doordat ze de andere hormoonvertegenwoordigers beter hadden leren kennen, ervaarden ze de hypofyse van de bestuursvoorzitter intussen ook een beetje als een nest.

Dat had tot gevolg dat ze zich bemoeiden met het werk van de Prolactines.

Die stonden daar nu niet bepaald om te springen.

Bovendien waren de Prolactines ontevreden over de vervelende gewoonte van de Vasopressines om melk in hun tas te stoppen en mee te nemen.

-Voor de kleintjes, glimlachte VM.

-Maar dan hebben we niet genoeg, dan hebben we niet genoeg.

-Jullie hebben over het algemeen veel te veel melk, zei VV bits.

-Dat vinden wij ook, zeiden OA en OB in koor.

-En jullie ook toch?, vroeg Cortisol aan de Testosteronnetjes, om de Prolactines in de war te brengen.

De Testosteronnetjes haalden hun schouders op.

-Als er maar wat te eten en drinken is. Dit maakt ons allemaal niets uit. Laat ons erbuiten.

Hoewel de hele sfeer in de hypofyse van de bestuursvoorzitter vooral ingericht was op de voorkeuren van de Testosteronnetjes en Cortisol, die hier immers het vaakst kwamen, was de vraag wie de vergadering zou leiden wel degelijk een onderwerp.

Dit kwam met name door de Oestrogenen.

Zij stelden het vanzelfsprekende leiderschap van de Testosteronnetjes ter discussie.

Dit tot grote vreugde van Cortisol, die merkte dat de Testosteronnetjes hier geprikkeld door raakten.

Om het vuurtje nog wat op te stoken, meldde hij dat hij vond dat hij zelf eigenlijk de beste kandidaat was voor het leiderschap.

-Ik ben hier alleen, en kan dus niet gesteund worden door een partner. Jullie weten ook wel dat je met zijn tweeen sterker bent dan een.

De Vasopressines knikten instemmend.

Partnerschap was voor hen de hoeksteen van alles.

-Je versterkt elkaar, placht VM te zeggen en daarbij keek hij naar VV.

De blik was meer een blik van bedachtzaamheid en gehechtheid dan van emotie en liefde, zoals bij de Oxy M en Oxy V.

-Dat bedoel ik, glimlachte Cortisol. Dus laat mij de boel maar leiden vandaag.

-Mooi niet, zei OA.

-Jij maakt er een bende van, voegde OB toe die haar borduurwerk bijna had voltooid. OA keek haar van opzij aan en knikte. Ze nam het woord weer terug.

-Ik vind dat wij wel een keer de leiding kunnen nemen. Het is belangrijk dat er met enige zorg gekeken wordt naar de situatie in de organisatie.

-Yes!, riep Oxy V uit.

-Agree, glimlachte Oxy M.

-Afgesproken dan, zei OA, ik leid de vergadering.

Buiten de ruimte werd het plotseling enorm lawaaierig. Een enorme herrie overstemde het gesprek van de aanwezigen.

-Wat is dit joh, schreeuwde Testosteron 1.

-Even vragen, zei VM die opstond met de bedoeling om onmiddellijk een einde te maken aan de herrie.

Hij had een geweldige hekel aan gebeurtenissen die de huiselijke rust verstoorden.

Even later wist hij het antwoord.

-Het kan even duren. De bestuursvoorzitter moet plassen. En dat geeft veel activiteit in de andere hersendelen. Bovendien is de prefrontale cortex niet goed wakker. Die heeft het idee dat hij machines in werking moet zetten, maar hij heeft geen idee.

-Is het weer zover, riep OA uit. Je wordt gek van die prefrontale cortex. Zoveel gebreken, zo weinig macht over de andere hersendelen. Veel te laat gekomen in de evolutie!

-Daar kan hij ook niets aan doen, zei Oxy M.

-Hij is prachtig ondanks al zijn beperkingen, vulde Oxy V aan.

-We hebben allemaal beperkingen, knikte Oxy M.

-Dat zal allemaal wel, protesteerde OA, maar we hebben er maar last van.

Cortisol genoot, vooral van de enorme tijdsduur die het plasje van de bestuursvoorzitter duurde.

In mensentijd minder dan een minuut, in hormonentijd een behoorlijke tijd.

-Het is de schuld niet van de prefrontale cortex, poneerde hij. Die kan er gewoon niet zoveel aan doen. Als de amygdala zich gaan roeren is daar niets tegen bestand.

Testosteron 2 schoot in de lach.

-Wat is er?, schreeuwde Testosteron 1,want het was nog steeds een herrie van belang.

-De amygdala zijn geweldig. Altijd zie je die prefrontale cortex zijn best doen om hen met rede tot iets zinnigs te bewegen, maar ze schieten alle kanten uit. Dat kan onze bestuursvoorzitter behoorlijk uit zijn slaap houden.

Cortisol grijnsde.

-Ja, dat is wel grappig, vond ook hij.

De herrie buiten de ruimte stierf na enige tijd weg.

-Ik begin de vergadering, zei Testoseron 1.

-Huh?, riep OA uit.

-Ja, het is allemaal wel leuk en aardig, die discussie over leiderschap, maar het is volmaakt duidelijk dat ik hier de leider ben. En mocht iemand daar een probleem mee hebben, en ons tot een gevecht willen uitdagen, dan zijn we daar toe bereid. Ik ben hier de baas, en verder geen gedonder.

Het werd even stil.

Oxy V doorbrak zoals gebruikelijk de stilte wanneer die te pijnlijk werd.

-Peace, mensen. Peace. Het is echt niet zo belangrijk wie de boel leidt. Het gaat niet om macht. Toch?

Maar zo gemakkelijk namen OA en OB dat niet op. Mokkend keken zij naar Testosteron 1. OB was degene die het woord nam.

-Als jij denkt op deze manier de boel onder druk te kunnen zetten, dan wonen wij deze vergadering onder protest bij en zullen wij niet de gemakkelijkste zijn als we het ergens mee oneens zijn.

-En zo is het, stemde OA in. Wij gaan niet vechten om het leiderschap van deze vergadering, maar het mag duidelijk zijn dat we ons niet kunnen vinden in de wijze waarop dat leiderschap tot stand is gekomen.

De herrie werd minder, maar bleef als achtergrondgeluid aanwezig.

VM fluisterde achter zijn hand tegen VV dat hij hoopte dat de prefrontale cortex zo verstandig zou zijn om de amygdala niet in het gareel proberen te krijgen.

-Oh jee ja, fluisterde VV terug, dan gaat de bestuursvoorzitter wakker liggen. Hoe heet dat ook weer in mensentaal?

-Piekeren, antwoordde VM. Nee, dat moeten we niet hebben. Dan hebben we de hele vergadering last van dat geluid.

Het leek Cortisol een goed idee om druk te zetten op Testosteron 1.

-Ik vind het best dat jij de vergadering leidt, maar dan moet je je ook wel als een echte voorzitter gedragen. De kwestie is er precair genoeg voor.

-Kunnen we even een rookpauze doen?, stelde Oxy M voor. We zijn zo onrustig.

-Nee, we gaan van start, zei Testosteron 1 die vond dat er erg veel tijd verloren was gegaan met de discussie over het leiderschap.

Niet dat de inhoud van de discussie hem ook maar een millimeter van zijn stuk had gebracht.

De tegenwerpingen van de Oestrogenen en het gedrag van Cortisol hadden hem geirriteerd, maar hij bezat het vermogen om zich niet uit zijn evenwicht te laten brengen.

Het voordeel was dat hormonen geen hart hadden.

Dat kon door stress dus niet vet worden.

Testosteron 2 reikte hem de hamer aan, die ze zelf mee hadden genomen.

-Dit is de hamer voor de voorzitter, hebben we besloten, zei hij.

Hierop ontstond een discussie.

OA en OB vonden de hamer niet mooi.

-Veel te mannelijk, zei OB. Van hout, massief, sfeerloos.

OA zette het argument kracht bij.

-Wij zouden een stoffen hamer willen, het liefst in een roze of paarse kleur.

-Nou, wij niet, zei Testosteron 1 die verder wilde met de vergadering.

-Dit is een leuk onderwerp, een erg leuk onderwerp, zei Oxy V. Ik zou iets met Arabische motieven willen. Of bloemen. En veel kleur. De stof maakt niet.

-Kan dit gezemel stoppen?, mopperde Testosteron 2.

-Ja, we houden er mee op, zei Testosteron 1 gedecideerd.

Toen Oestrogenen wilden protesteren, schoot hij uit zijn slof.

-Hou jullie koppen dicht. Gewoon punniken en borduren en niets meer zeggen.

Het was even stil.

Stil zoals het stil kan zijn na de uitval van iemand.

Een stilte waarin van alles kan ontstaan.

Woede; iemand die met redelijkheid de boel in de goede richting probeert te krijgen; een stilte ook waarin hormonen in korte tijd hun gedragsstrategie hebben aan te passen. Testosteron 1 ging nu onverdroten door.

-Cykoelis moet verkocht worden. Wij zijn voor. Steek je hand op als je het er mee bent.

VV schudde met haar hoofd.

-Ik maak bezwaar tegen de procedure, meneer de voorzitter, mompelde ze.

-Er is geen procedure, zei Testosteron 2.

Testosteron 1 maande hem tot stilte.

-Vroeg iemand jou iets? Ken je plaats in de hierarchie, Testosteron 2.

-Als er geen procedure is, dan wil ik bezwaar maken tegen de wijze waarop hier een besluit wordt doorgedrukt.

-Met het oog op het feit dat jij en OB hebben verklapt dat jullie deze vergadering zullen frustreren, negeer ik dat volkomen, zei Testosteron 1 cru.

-Wij vinden dat we goed moeten zorgen voor de mensen van Cykoelis, zei VM.

-Al die mensen hebben gezinnen, studerende kinderen, hypotheken…, vulde VV aan.

-Jaja, dat begrijpen we wel, ga door.

-Nou, dat die mensen dus goed verzorgd worden, concludeerde VM.

-Dat kan allemaal, maar ik herhaal mijn voorstel: Cykoelis moet verkocht worden. De rest is van later zorg.

-Wij zijn niet zo van private equity, sales en verkopen, glimlachte Oxy M.

Oxy V keek hem aan en legde liefdevol haar hand op zijn schouder.

-Nee, zei ze. Kunnen we het niet anders doen?

Testosteron 1 keek naar het andere Testosteronnetje.

Wederom kwam er herrie van buiten.

-Wat is dit nu weer?, riep VM uit.

-Oh, lachte Cortisol, dit is nog maar het begin.

-Nee he, verzuchtte VM.

-Maar wat is het?, vroeg VV.

-Bestuursvoorzitter Haring is een man, zei OA, met een gemene blik naar Testosteron 1. Mannen zijn nu eenmaal een primair slag.

-Bestuursvoorzitter Haring slaapt weer, en snurkt, vulde OB aan.

-Snurken, winden laten, rochelen, het zijn vreselijke wezens, zei OA weer.

-En dan heb je de ergste dingen nog niet benoemd, zei OB.

-Zoals?, vroeg Oxy V die plezier in de discussie had en wist dat ze Oxy M hiermee kon plagen.

-Persoonlijk heb ik erg veel moeite met smakkende mannen.

-Oh ja, afschuwelijk, zei Oxy V terwijl ze Oxy M met een lach aankeek. Oxy M keek plotseling erg kwetsbaar.

-Zeg, laten we even ophouden met dat getrut, riep Testosteron 1 die zijn microfoon aanzette om goed verstaanbaar te zijn. Op de een of andere manier begon de telefoon rond te zingen, en er was ook een echo.

Testosteron 2 begon drumsalvo’s met zijn handen te produceren; iets wat bij Testosteron 1 tot een opgetrokken wenkbrauw leidde.

-Wat doe je?

-Ik hoorde een begin van muziek, zei Testosteron 2.

-Dit was een echo en een piep. Alleen een puber hoort daar muziek in, klonk het door de microfoon die wederom echode.

Oxy V begon Oxy M uit te leggen hoe zij het zag.

-Dit is het dus he, waar we het laatst over hadden.

-Waar hadden wij het dan over?

-Over rare bewegingen bij puberjongens. Dat komt dus hier uit voort.

-Uit drumsalvo’s?, vroeg OA, ook al met een opgetrokken wenkbrauw.

-Nee, glimlachte Oxy V, puberjongens doen precies wat Testosteron 2 doet. Rare dingen.

-Ze hebben 900 keer zoveel testosteron als een volwassen vrouw, zei OB.

-Nou, dat zal dan wel niet tot minder winden , rochels en smakken leiden, riep Cortisol.

Hij beet Testosteron 1 toe, dat hij de controle over de vergadering volledig kwijt was.

-Ik vind het hier steeds ongezelliger worden, mompelde VV.

-Ja, en dit is nog maar het begin, dat zei ik toch, schaterde Cortisol.

De herrie van het snurken hield accuut op, juist toen Testosteron 1 ‘Orde, orde’ in zijn galmende microfoon riep, waar opnieuw een indringende piep uit kwam.

Het was een moment stil.

-Het moet toch niet zo moeilijk zijn om voor de verkoop te stemmen, zei Testosteron 1 dwingend. We moeten ons niet teveel door onze sentimenten laten leiden. Dus voor de laatste keer: wie is voor verkoop?

Niemand stak zijn hand op.

-We doen het toch, zei Testoseron 1. We gaan het verkopen.

-Wanneer wordt dit een keer een echte vergadering?, zei OA ineens vinnig. Je kunt toch moeilijk van ons verwachten dat we je dictatoriale gedrag honoreren. Je kunt ons best verleiden tot een besluit in de richting die je wilt. Maar dan zul je tijd moeten nemen en lief zijn.

-Lief zijn is erg belangrijk, vulde OB aan.

-Meiden, ge-wel-dig, riep Oxy V uit, half in extase.

Ze keek naar Testosteron 1.

-Ze bieden je nu een prachtige opening in deze ingewikkelde discussie. Je moet ze verleiden.

Testosteron 1 keek alsof hij het in de veraf gelegen bloedvaten hoorde donderen en keek naar Testosteron 2, alsof van hem enig heil van te verwachten was.

-Ik was er altijd al tegen dat vrouwelijke hormonen meevergaderden, zei hij schouderophalend.

-Maar nu zijn we er, en we willen dat je rekening met ons houdt, zei OA, die weer was begonnen met punniken.

-Mag ik iets zeggen?, vroeg VM.

-Nee, niemand mag meer iets zeggen. De keuze is gemaakt, zei Testosteron 1. Alles is volkomen maakbaar en dat is zojuist gebleken. Ik heb intussen de boel in werking gezet om doelmatig te worden en te kiezen voor verkoop.

-Daar kunnen wij nog van alles aan doen, zei Oxy M.

-Mag ik iets zeggen?, herhaalde VM.

-Wat kunnen jullie daar dan aan doen?, vroeg Testosteron 2 dreigend aan Oxy M.

-Van alles. Wij kunnen onze vrienden en vriendinnen sturen de boel wat zachter te maken, waardoor doelen ineens veel minder belangrijk worden.

Oxy V keek trots naar Oxy M toen hij dat zei. Er was geen woord aan gelogen.

In de beleving van de Testosteronnetjes waren de Oxy’s en de Oestrogenen verantwoordelijk voor de onophoudelijke vertragingen in de besluitvorming.

De bestuursvoorzitter leed niet voor niets aan migraine.

Iedere keer was het voor hem een heel gedoe om een besluit te nemen.

Vroeger, toen hij jonger was, hadden de Testosteronnetjes veel meer macht, maar nu hij ouder was was hun macht afgenomen.

En de macht van andere hormonen was toegenomen.

-Mag ik iets zeggen?, vroeg VM opnieuw.

-Als jullie de boel verstoren, ga ik jullie heel erg pijn doen, zei Testosteron 2.

Testosteron 1 schoot in de lach.

Nu stonden OA en OB samen uit hun voertuigen op en gingen vlak voor Testosteron 2 staan.

Hun blikken spuwden vuur.

-Hier wordt helemaal niemand pijn gedaan!

Testosteron 2 deinsde even terug, maar toen sprong hij langs de Oestrogenen heen, liep naar hun scootmobiels en haalde er de sleutel uit.

-De anderen ook, de anderen ook, riep Cortisol.

Testosteron 2 keek naar Testosteron 1 en zag hem instemmend knikken.

Zonder de voertuigen kwam niemand weg.

Hormonen zijn afhankelijk van hun vervoermiddelen wanneer ze zich over afstanden moeten verplaatsen.

Hier, in de kleine ruimte bij elkaar, konden zij zich verplaatsen, maar om iets te bewerkstelligen en om ergens te komen, waren zij van hun voertuigen afhankelijk.

-Mag ik nu dan misschien iets zeggen?, vroeg VM.

-Hij wil iets zeggen, verdikkie, gilde VV.

-We willen allemaal wel eens iets zeggen, zei OA. Nu hebben we andere zorgen.

-Luisteren, beet VV haar toe.

Dat had effect.

Het werd zowaar even stil.

-Ik denk, zei VM, dat wij wel meewerken aan een verkoop van het bedrijf. Mits er aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan.

-Zoals?, vroeg Testosteron 1.

-Goede regelingen. Geen ontslagen. Salarisgaranties. Dat soort dingen.

Niemand hield Testosteron 2 tegen toen hij de sleutels van de andere voertuigen uit het slot nam.

Het had geen zin, Testosteron 2 was van de aanwezigen verreweg de sterkste.

-Dat is wel veel werk voor de Oestrogenen, zei Cortisol die ze aankeek met onrustige ogen.

-Waarom voor ons?

-Jullie pikken meestal de uitwerking van details op. Dat wordt een heidens karwei. VM wil graag goede regelingen. Dat kunnen jullie goed.

-VM en ik zijn daar anders ook voortreffelijk in, zei VV.

-Het wordt niet gemakkelijk, glimlachte Cortisol. Dat wordt nachten wakker liggen van dingetjes die niet af zijn. Jullie kunnen daar helemaal niet tegen.

Hij wendde zich tot de Prolactines die binnen kwamen met melk.

-Ik vind dat jullie je werk slecht doen. Waar is de kaas? En waarom moeten we steeds zo lang wachten op melk?

-Sorry, sorry, zei een van de Prolactines, kennelijk de bedrijfsleidster, maar we werden opgehouden door de toiletgang van meneer Haring.

-We gaan absoluut niet voldoen aan voorwaarden waarbij er vertragende regelingen. Dat kan allemaal geregeld worden na de keuze van de verkoop. Nu nog geen details. Wij willen die fase trouwens helemaal niet meemaken.

-Daar worden wij namelijk gek van, vulde Testosteron 2 aan, maar hij kreeg een vermanende blik van Testoseron 1.

Nu begon Cortisol te schateren.

-Dat is me wat. Jullie tweeen bij de vervaardiging van regels. Dan kan ik mijn hele familie er wel bij halen, want dan hebben we onze handen vol aan de stress productie.

Hij vond het zelf allemaal erg grappig.

-Oh oh, ging hij verder. Ik zie het al voor me. OA en OB zijn met VV bezig de koppige puntjes op de weerspannige i te zetten, en jullie krijgen aanvallen van ongeduld, versterkt door het gewauwel van Oxy M en Oxy V en de volmaakt zinloze opmerkingen van VM, die nog nooit hebben geleid tot de snelheid waar jullie zo gelukkig van worden.

Testosteron 1 krabde zich achter zijn oor, keek naar Testosteron 2 en gaf een hoofdknik.

Testoseron 2 liep rustig naar zijn voertuig.

-We gaan verkopen, zei Testosteron 1. Daarna komen we terug. Ook hij liep naar zijn voertuig toe.

-Nou ja!, riep Oestrogeen uit. Wat een ongelooflijke horken.

Ze gooide haar borduurwerk naar Testosteron 1 en dat bleef voor zijn ogen steken.

Cortisol maakte gebruik van de gelegenheid, pakte de sleutel van hem af en sprong in zijn voertuig.

Nog voor Testosteron 1 zich had kunnen herstellen reed Cortisol met zijn scootmobiel de ruimte uit, geholpen door een van de Prolactines die juist binnenkwam met potjes gekolfde melk, die de aanwezigen als een geschenk mochten meenemen voor de kleintjes thuis.

Een gebaar dat met name de Vasopressines VM en VV erg op prijs stelden.

-Dank je wel, zeiden ze.

Alsof niet zojuist de vergadering zijn beslissende moment had gepasseerd.

Testosteron 1 sprong op schoot bij Testoseron 2, die wat dommig rond keek, omdat hij niet wist wat er nu moest gebeuren.

Normaliter was hij impulsief achter Cortisol aangegaan, maar hij wist maar al te goed dat hij afhankelijk was van de opdrachten van Testosteron 1.

-Haha, twee homoseksuele Testosteronnetjes, gilde Oxy V, toen de twee zich in beweging zetten.

-Dat heeft daar niets mee te maken, hoor je? Niets!, beet Testosteron 1 haar toe, en hij viel bijna uit de scootmobiel die tenauwernood plaats aan 1 persoon ruimte bood.

Ze zetten vaart en verdwenen uit de ruimte.

VM zuchtte.

-De strijd is weer eens verloren. Nu worden we verkocht en wie weet wat de mensen gaat overkomen? Het is maar goed dat ze niet weten dat wij het bedrijfsleven regeren.

-Nee, nee, zei Oxy V met een zorgzame frons op haar gezicht. Dat moet je niet zeggen, dat de strijd weer verloren is, VM. Elk verlies is ook een vorm van winst.

-Je leert er toch van, zei Oxy M knikkend.

-Wij zijn eerlijk gezegd een beetje moe van al dat leren, mokte VV. We willen nu ook wel eens een oorlogje winnen van de Testosteronnetjes.

-Het gaat om liefde, zalfde Oxy V.

-Maar daar merk ik zo weinig van, Oxy V, zei VM.

-Kijk, zei Oxy M die naast VM ging staan en zijn hand op diens schouder legde. In deze wereld lijkt het alsof de Testosteronnetjes altijd winnen. En het lijkt alsof Cortisol erg veel macht heeft. Maar het is maar schijn.

-Het is geen schijn, kwam OA tussenbeide. Ellendig genoeg is het allesbehalve schijn. Ze regeren het leven. Ze domineren de mannen en die geven hun macht niet prijs.

-Haring zal het bedrijf nu verkopen. Het enige dat we nog kunnen proberen is hem een enorme migraine aanval te bezorgen, maar dat is slechts uitstel van executie.

Er klonk een geluid als van een laag overvliegende Boeiing.

Toen het wegstierf liet OB blijken dat dit niet haar lievelingsgeluiden waren.

-Oh, ik haat die mannelijke oprispingen.

-Ik zeg je dat het schijn is, een Pyrrhus overwinning van onze vrienden.

-Het is de wereld waarin we leven, glimlachte Oxy M. De uiterlijke macht ligt bij het testosteron en in de stress. Maar de innerlijke macht zit hier.

-Maar daar kopen we niets voor, vond OA.

-Nou ja, zei VV, niets meer aan te doen. Laten we contact opnemen met het thuisfront zodat ze ons nieuwe scootmobielen sturen.

-Nog melk?, riep een Prolactine.

-Nee, zei OA kortaf.

-Als je nog wat over hebt, nemen wij dat graag mee straks.

De volgende ochtend, in een vergadering, besloot bestuursvoorzitter Haring tot de verkoop van Cykoelis.

Hij was bijzonder daadkrachtig, besluitvaardiger dan ooit, al merkten sommige aanwezigen op dat de bestuursvoorzitter zijn stress onderdrukte.

Ook bleek hij bijzonder veel aandacht voor de meest charmante vrouw van het gezelschap te hebben.'

Bert Overbeek is al meer dan 20 jaar trainer, coach en interim manager in het bedrijfsleven. Hij is onder meer DISC- en Birkman gecertifceerd en vertrouwd met Belbin, kernkwadranten, de RET, TGI,  competentiemanagement en nog meer methoden. Hij schreef drie managementboeken. Een daarvan ('Het Flitsbrein') haalde de top 10. Om zijn vak te vernieuwen betrekt hij neuroinzichten, biopsychologie en evolutiewetenschappen in zijn werk. Ook geeft hij lezingen over organisaties in het jaar 2020-2050. Hij is te bereiken via pitcher.support@hetnet.nl