AZ-supporter Dirk huilt: het Ajax-hart van van Gaal

Dirk was diep gelukkig. Jaren had hij er op moeten wachten. Een paar jaar geleden ging het op de laatste competitiedag mis. Geen kampioen. En nu, na een fantastisch seizoen, ging de schaal naar Alkmaar. Hij nam er een paar glazen op. Hij sliep er lekker op in. Al dagen. En in het toilet zag hij voor de spiegel soms zomaar tranen in zijn ogen.

En het mocht. Ook mannen mogen wel eens huilen. Als het gaat om sport. Of bier. En lachen natuurlijk. Vooral als hij de collega’s zag en sprak die voor Ajax waren. Hun lange gezichten waren een bron van inspiratie voor hem. Dirk had het niet op Ajax.

‘Moet je eens kijken wat er altijd op het veld loopt daar. Al die Amsterdamse penose. Het lijkt de maffia wel.’

Waarmee hij de Ajax-bobo’s bedoelde.

‘En altijd maar denken dat de rest van Nederland achterlijk is, daar in Amsterdam.’

Fijntjes herinnerde hij eraan dat Ajax eigenlijk nauwelijks successen heeft geboekt in de Arena.

‘Vroeger was Ajax een grote club. Vroeger wel, ja.’ plaagde hij zijn Ajax-collega’s ‘Maar laten we wel wezen: wanneer heeft Ajax het laatste aansprekende resultaat geboekt? Nou?’

Geen antwoord. In Amsterdam is het een beetje stil geworden. En stille Amsterdammers, daar houdt Dirk diep in zijn hart wel van. Vooral als het komt door het kampioenschap van zijn AZ. En liefde maakt blind. Dat snapt Dirk ook wel. Dus heeft hij zich helemaal overgegeven. Aan de spelers. Aan Dirk Scheringa. En aan Louis van Gaal.

Wat heeft hij Louis vaak verdedigd tegen aantijgingen van de Ajax- en Feyenoord-fans op zijn werk. Natuurlijk is het geen lul, jongens. Hij heeft gewoon de pest aan valse journalisten. Alle spelers die met hem hebben gewerkt hebben respect voor van Gaal. Dat zegt toch iets. Dat hij tegen een camera slaat is eigenlijk wel lachen. Want zeg nou zelf, het zijn draken hoor, die journalisten.

Ja, Dirk was diep gelukkig. Maar nu, na de verschijning van de kampioensspecial van zijn club is hij boos. En boos is een eufemisme. Dirk is woedend. Zo woedend dat hij er stil van is. Zijn Ajax-collega’s begrijpen het niet. Kampioen, en dan zo stil. Ze hadden verwacht dat hij hen wekenlang zou jennen in zijn AZ-shirt, want dat droeg hij natuurlijk wel op zijn werk, ondanks zijn ingehouden woede.

‘Wat is er toch met hem aan de hand?’ zeiden ze onder elkaar ‘Is hij kampioen, loopt hij met een lang gezicht.’

Dirk wilde er met hen niet over praten. Ze zouden er vrolijk over kunnen worden, en vrolijke Ajax-fans, dat moest ten koste van alles voorkomen worden. Tenslotte liep hij binnen bij een vrouwelijke collega met Feyenoord-sympathieën.

‘Wat is er Dirk?’ vroeg ze onmiddellijk.

Dirk deed de deur dicht, ging zitten en keek haar van onderuit aan.  

‘Zal je het niet verder vertellen?’  

‘Ik zou niet durven’ lachte ze.

Toen kwam het eruit. Het ging om Van Gaal. Dat hij naar Bayern ging, dat was verdrietig en eigenlijk onvergeeflijk, want de spelers hadden hem een jaar geleden verdedigd toen hij op de nominatie stond om te vertrekken. Maar Dirk begreep het wel. Een grote club. Europese uitstraling. Kans voor Van Gaal.

‘Maar dit. Dit kan echt niet.’

Hij ging voorover zitten, wierp het AZ-blad op het bureau, sloeg de pagina op met een Van Gaal-interview. De vrouwelijke collega las hardop.

‘Waar kwam uw interesse voor AZ vandaan, meneer Van Gaal?’

Ajax was het eerste argument, antwoordde de trainer. Door met een andere Nederlandse club kampioen te worden, kon hij laten zien dat ze in Amsterdam een grote fout hadden gemaakt.

‘Normaal gesproken zou ik niet met AZ hebben willen praten.’

Toen zijn collega dit voorlas, spoorde Dirk aan om de volgende vraag en het volgende antwoord te lezen. Ze ging door.

‘Rancune was de grootste drijfveer om het te doen?’

En het antwoord van Louis was JA.

‘Oh, Dirk’ zei de collega ‘En je hebt hem altijd zo verdedigd.’

‘Ik ben er helemaal stuk van’ zei Dirk ‘Want wat Louis hier zegt is dat hij eigenlijk een Ajax-hart heeft. AZ is gewoon een middel geweest om wraak te nemen op zijn grote Amsterdamse penose-geliefde. En dit stelt me zo intens teleur.’

Dirk stond op, pakte het blad van de tafel. Hij scheurde de voorpagina van de kampioenseditie af, waar een foto van Louis op stond.

‘Zo’ zei hij ‘En nu ga ik even lekker poepen en mijn kont afvegen met de kop van deze Ajacied’

En weg was Dirk. Na zijn toiletgang begon hij zijn Ajaxcollega’s weer te plagen. En nu heftiger dan ooit.

Uit rancune.