Tien jaar geleden bestond het fenomeen al. Coaching. In 1997 kreeg ik bij mijn toenmalige werkgever een opleiding tot coach. Die opleiding bevatte ongeveer dezelfde leerstof als de opleiding tegenwoordig. Vanaf 1997 tot nu werk ik als personal coach tot tevredenheid van mijn klanten. Maar plotseling ontstond er ergens in Nederland een clubje collega's dat coaches besloot te certificeren. Hoe halen ze het in hun arrogante hoofd?
Vanaf 1997 tot nu werk ik als personal coach tot tevredenheid van mijn klanten. Ik coach de laatste tijd vooral managers en directeuren, al gebeurt het ook nog vaak dat ik medewerkers uit het operationele circuit mag begeleiden. Het woord ‘mag' is met zorg gekozen. Het voelt nog altijd als mogen. niet als moeten.
Plotseling ontstond er ergens in Nederland een clubje collega's dat coaches besloot te certificeren. Nu willen ze natuurlijk het liefste dat bedrijven alleen met die coaches werken.
Ik vind dat een gotspe. Wie zijn die mensen wel dat ze menen te kunnen regeren over hun collega's? En waar staan ze eigenlijk voor? Hebben ze de waarheid in pacht? Ik vind het van een ongekende superioriteitswaan getuigen als je denkt te kunnen bepalen wat je geachte collegae willen. Ook krijg ik de slappe lach van die certificeringsdrift. Want het is natuurlijk concurrentievervalsing.
Ik kan me voorstellen dat mensen die pas op de coachingsmarkt zijn zo'n opleiding logisch vinden. Ik als ervaren coach vind het concurrentievervalsing. Een keurmerk zegt iets bij slagers, niet bij coaches. U moet het zelf weten, maar ik zou eens goed nadenken als mensen met dat keurmerk gaan lopen leuren. U kunt beter referenties van meerdere klanten opvragen.
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO
ik deel volledig jouw mening. Ook al zie ik de problemen waarvoor die certificering een oplossing wil zijn.
Want natuurlijk kan het een probleem zijn dat Jan en alleman zich coach kan noemen. En dat het vak coaching uiteenloopt van keiharde business coaching tot spiritueel ingeblazen oefeningen voor groter zielenheil. En natuurlijk kan het een probleem zijn dat iedere goedbedoelende hobbyist vandaag nog kan beginnen met een eigen coachbureau, wel of niet opgeleid, wel of niet zelf in de persoonlijke problemen.
Dat alles kan coaching in een kwaad daglicht stellen. Dat is niet leuk voor het vak, en niet leuk voor jou, mij en alle andere professionele coaches die met coachen hun brood verdienen. En daarnaast kan het voor klanten lastig te ontwarren zijn waar zij moeten zijn, wie zij moeten hebben en hoe zij een en ander kunnen controleren.
Ik denk dat vrije marktwerking, hoort-zegt-het-voort en bewezen resultaten bij concrete klanten voldoende waarborgen bieden om deze problemen te tackelen. En dat een olpenlijk gevoerde discussie, zoals deze, daaraan een goede aanvulling is.
Want er is niets mis met normen stellen en deze te verdedigen. En dat mag zelfs stellig, scherp en te vuur en te zwaard. Maar normen ontsporen wanneer ze niet meer vrij besproken en bevraagd kunnen worden op het marktplein. En wanneer de indruk gewekt wordt dat mensen ‘van de club’, betere normen hebben dan mensen ‘buiten de club’. Want wie beoordeelt die normen? Waarop zijn ze gebaseerd? Is het de grootse gemene deler, of het kleinste gemene veelvoud? Voordat je het weet is de oplossing erger dan de kwaal.
Mvrgr
Anneke Walraven
MD De Wandelende Coach
Met genoegen heb ik kennis genomen van deze hartekreet. Certificeren lijkt een zinnige zaak. Voor enkele zeer concrete beroepsgroepen is het slechts zinnig. Dat geldt alleen daar waar bijblijven van kennis van levensbelang is. Voorbeelden hiervan zijn artsen en lassers. Voor de rest is het vooral de waan van de portemonnee van de bedenkers van certificeringsprogramma's.
Het wachten is op een flinke zeperd van een gecertificeerde. Mijn overtuiging is dat goed vakmanschap gecombineerd met passie voor het vak en een hoge mate van klantgerichtheid zichzelf beloond.
Daarnaast is een begrip als coaching niet te vatten in een certificering. Het is een mix van gedrag, houding, levenservaring, erkervaring en vooral ook coachingservaring. Misschien dat je over de eerste twee nog iets zinnigs kan zeggen in een certificering maar alle drie de ervaringen zijn onmogelijk hard te maken laat staan te certificeren!
Volgens mij is er maar 1 die echt zinnige uitspraken kan doen over de kwaliteiten van een coach: de klant die gecoached wordt. Laat deze natuurlijke dynamiek zijn werk doen. Als de klant tevreden is en vooral resultaten boekt is de coach geslaagd. In deze enorme markt van coaches komt dan vanzelf de kwaliteit boven drijven.
Zelf ben ik 1995 met een dosis gezond verstand en een achtergrond als psycholoog gestart met coachen van managers. Tot op heden doe ik dit werk met veel plezier. Ik ben niet gecertificeerd en denk dat ik zelfs niet zou slagen! Belangrijker is dat mijn klanten stappen maken, resultaten boeken en blijven aankloppen.
Deze discussie situeert op ene goede manier de probleemstelling waarvoor certificerende organisaties zich gesteld zien: is er zoiets als een uniforme omschrijving van het begrip coaching? Wat is het wel en wat is het niet? Het probleem is aanwezig, en de vragen zijn goede vragen.
Zelf heb ik gemerkt - en daarmee houd ik mijn eerdere standpunt staande - dat er een prima differentiatie en begripsverduidelijking mogelijk is via normale marktwerking. Vertel welke vorm van coaching bij jou past, en klanten vinden hun weg.
Met respect voor W. Kuijt in bovenstaande bijdrage, bij ons gaat coaching bijvoorbeeld nadrukkelijk niet om lol in je werk, maar op productiviteit, effectiviteit, rendement, winst en dat soort zaken. Natuurlijk mag iemand lol in zijn werk hebben, doch dat is niet ons DOEL bij coachtrajecten.
De verschillende sub categorieën in coaching, zoals business coaching, management coaching, career coaching en dergelijke geven de markt denk ik voldoende houvast bij wie ze kunnen aankloppen. Mond tot mond reclame en trackrecords doen dan de rest.
Overigens is deze manier van gedachten wisselen (via deze online discussie) een prima manier om met andere collega's in het veld eens een balletje op te gooien. Bedankt!
Mvrgr
Anneke Walraven
Ik heb met veel genoegen jouw stuk over certificering gelezen. De certificeringsdrift is natuurlijk ook niet nieuw, misschien wel in het coachen, maar ook eerder waren er vele onderdelen waarin er op certificering werd aangedrongen zoals "requirement enginering"en project management. Deze certificering van medewerkers had als positief effect wellicht meer eenheid/gelijkheid in de methodes die men in het werken hanteerde, maar leidde ook tot een gemis aan kennis doordat ervaren medewekers, die nog niet gecertificeerd waren en de stap daaartoe later zetten, tijdelijk als niet goed genoeg werden beoordeeld. De ervaring werd vervolgens node gemist waardoor er best wat trajecten fout liepen. Certificering is op zich niets mis mee, maar bedrijven moeten zich wel realiseren dat ze een zekere balans moeten hebben tussen het aantal gecertificeerden en de benodigde ervaring. Als ik sec naar het coachen kijk, dan merk ik als coach zelf dat ervaring mij door de jaren heen wel een betere coach heeft gemaakt doordat ik mensen daardoor beter in kan schatten. Ik weet nog niet goed of alleen certificering ditzelfde effect kan bewerkstelligen.
Het lijkt me inderdaad verstandig dat mevrouw Walraven zich laat registreren. Het is alleen maar de vraag wat het voordeel is. Coaching is mensenwerk, gecertificeerd of niet.
Het pleidooi van mevrouw Walraven gaat niet zozeer over coaching, maar over marketingstrategie om opdrachten te verwerven. Niks mis mee, de boterham dient ook belegd te worden, maar verwar marketing s.v.p. niet met Coaching.
W. Kuijt manager/coach
Voor de goede orde, ik ben TEGEN certificering van coaches door coaches, of andersinds. Ik heb alleen aangegeven dat ik denk te snappen waar die behoefte om te certificeren vandaan komt. Ik meen dat dat een marketing argument is. Ik herken en erken de mogelijke problemen in de markt, zoals eerder betoogd. Doch ik meen dat certificering onnodig c.q. van de regen in de drup is.
Vandaar dat ik andere marketingargumnenten gaf die het middel certificering overbodig maken.
Daarnaast blijft uw argument volledig overeinde: om te weten of iemand goed is in wat hij/zij doet, is geen certificering nodig. Er zijn andere, en veel betere methoden om kwaliteit en rendement te toetsen.
Daarnaast vind ik wil dat het nodig en wenselijk is dat coaches onderling discussieren over hun vak, en dat het niet wenselijk is dat iedereen maar wat doet. Doch de open discussie (zoals deze) is voldoende.
Misschien aardig om ook eens op http://www.deonzinvancoaching.nl te kijken voor een duit in dit zakje.
Mvrgr
Anneke Walraven
MD De Wandelende Coach
In tegenstelling tot mw. Anneke Walraven ben ik namelijk van mening dat 'lol in het werk' nadrukkelijk wel een van de doelen van coaching mag zijn. Ik ga zelfs verder. Voor mij is coaching een traject waarbij de coach de coachee zodanig ondersteunt in zijn/haar (persoonlijke) veranderingsproces dat hij/zij met meer kracht en plezier (noem het lol) in zijn/haar leven staat. Lol in het werk is daar slechts een onderdeel van.
Mvrgr
Kees van der Stel
Personal Coach
wat een fel stukje en wat een forse reacties. Vanwaar deze reactie zou uw coach (goede of niet?) waarschijnlijk vragen... Graag voeg ik op zijn minst een andere invalshoek toe.
Beschouw coaching als een vak, een ambacht wellicht en zie dan: daar waren vroeger meesters en gezellen en ja, inderdaad ook klanten bij betrokken. Maar na een lang inwerktraject (om het maar met een modern woord te omschrijven) en een meesterproef. Het gilde beschermde en stimuleerde de kwaliteit, hoewel natuurlijk uiteindelijk de klanten producten afnamen of niet. En/en dus. Gildes hebben we niet meer, systemisch hebben we alles redelijk verziekt met zijn allen, en nu zie je dus pogingen om dit op te vullen, in te vullen. Zo erg is het toch niet? Het is gewoon jammer dat we niet creatievere manieren kennen dan "Certificering" maar het alternatief is echt doormodderen met weinig kwaliteit.
En Bert, soms zijn klanten tevreden over een coach, terwijl deze echt niet veel kwaliteit heeft. Ik refereer, voor de duidelijkheid, NIET naar jou. Maar het bestaat wel.
Creatieve manieren zoeken dus, wie bouwt er met me mee aan het Coachingsgilde?
Waarom heb ik het opnieuw geplaatst? En waarom zo fel?
-Een scherpe toon aanslaan om ergens de aandacht op te vestigen gebeurt natuurlijk meer in de journalistiek. Vandaar de felheid. En je ziet het, het aantal reacties neemt er van toe. Waarvoor het onderwerp belangrijk genoeg is in dit geval.
-Wie na een aantal jaren bij een grote organisatie gewerkt te hebben, besluit om voor zichzelf te beginnen, weet dat er in zijn marktsegment een paar grote spelers rondlopen. Niets mis mee. Goed voor de concurrentie. Maar zowel de NOBCO (gilde voor coaching) als de NMI (het gilde voor mediators) -beiden uitstekende clubs verder- zijn geen neutrale instanties die de kwaliteit bewaken, maar groepjes mensen die verbonden zijn aan marktspelers.
Het is zoiets als dat Albert Heijn gaat bepalen wat de goede supermarkten zijn. Daar worden de andere supermarkten dan niet blij van en er is geen coach voor nodig om vast te stellen waarom ze daar niet blij van worden. Iets dergelijks speelt hier. Ik vond het belangrijk om daar een punt van te maken. Ik ben erg voor coachingsgildes. Ik ben ook erg voor kwaliteitskeurmerken en zelfs voor certificering. Maar dan moeten daar objectieve instanties achter schuil gaan.
-Zelf heb jij veelal bij grote organisaties gewerkt weet ik. Je bent dus klant. Mogelijk dat je van daaruit vindt dat klanttevredenheid niet zoveel over kwaliteit zegt. Misschien ben ik daarover ook te absoluut: klanttevredenheid is voldoende. Klanttevredenheid is niet helemaal voldoende en kwaliteit is daarmee misschien ook niet bepaald. Ik hecht er echter meer waarde aan dan aan een certificaat, omdat iedereen die een cursus volgt, gecertificeerd kan worden. En een cursus volgen is onvoldoende basis voor coaching.
Overigens: wie bepaalt wat goede coaching is?
Ben ik de uitzondering op de regel? Misschien. Maar waar het om gaat is dat ik zelf veel moeite heb met examens. Op school al kampte ik met dat probleem. Snapte ik de dingen goed, haalde goede cijfers bij overhoringen, maar zodra er repetities aankwamen en tentamens, dan verknalde ik het. Zoals je weet heb ik ook mijn rijbewijs nooit gehaald. 102 lessen, maar het examen ging faliekant mis.
Ik heb er mee leren leven. Ook bij coaching, training en mediation. Ik heb veel opleidingen gevolgd, maar zodra het om diploma;s ging, haakte ik af. Waardoor je -mede door ervaring- wel de kennis, houding en vaardigheden hebt, maar niet de diploma;s. Overigens zijn de NMI-examens bijvoorbeeld ook nog eens erg duur voor een zzp'er. In grote organisaties wordt dat allemaal voor je betaald, maar als zelfstandige moet je iedere coach en cursus zelf betalen.
Nog eens: ik heb er mee leren leven, mijn klanten ook, maar de samenleving niet. Die wil harde bewijzen zien. Ik heb e.e.a. leren te compenseren door boeken te schrijven, commissaris te zijn bij een faculteitsvereniging van de VU en hard te werken en nu helpt mij de ervaring. Maar ik zal de enige wel niet zijn met faalangst bij examens.
Het grappige is dat je dan bijvoorbeeld academici opleidt, aanstuurt of coacht zonder zelf academicus te zijn. Maar nog eens: zonder ijdel te willen zijn,misschien ben ik hier de uitzondering op de regel. Hoe zit dat dan met anderen, die wel talentvol zijn maar moeite hebben met het halen van diploma's?
KOLB er nog maar even bij. Ons leerstelsel is erg afgestemd op mensen met een denkersleerstijl. Mensen die goed zijn in reproduceren van stof en verbanden kunnen leggen. Ben je wel goed in dat laatste en minder goed in dat eerste in examensituaties, dan kom je nergens. Hoeveel talent gaat daar mee verloren?
Een bijkomend punt is dat je zonder diploma's altijd ook een uitgebreider verhaal over je kwaliteiten moet vertellen, en dat komt alweer dicht bij opscheppen. Nog eens: ik heb er mee leren leven. Ik heb mijn weg met deze handicap wel gevonden. Maar zelfs bij sollicitatieprocedures lig je er al snel uit omdat het vereiste diploma ontbreekt.
Het brengt me op een idee. Ik zou wel eens willen onderzoeken of er een academie te vormen is voor mensen met talent of andere leerstijlen, die verkrampen tijdens examens.
En oh ja, tot slot dan nog dit. Ik heb de verkrampingen alleen bij examens; niet bij belangrijke speeches, trainingen, lezingen en dergelijke. Jouw reactie, Martine, heeft me op het spoor gezet om hier eens verder over na te denken. Thnx dus.
Natuurlijk speelt dit alles mee bij mijn reactie op certificering. Je wordt meer getriggerd dan anderen door concurrentievervalsing en door keurmerken die ervoor zorgen dat het vak waar je veel van houdt, niet open staat voor je. Zeker als daar onrechtvaardige aspecten in zitten. En gelukkig maar dat er mensen zijn die dan een handicap hebben bij het halen van diploma's. Die signaleren dat onrecht en maken er een punt van.