Nu de meeste mensen op vakantie zijn en een deel van de redactie ook, zullen wij de top 10 van artikelen op JongeBazen nog eens herhalen. De 10 artikelen waarop het meest gereageerd is, herhalen we tussen 27 juli en 14 augustus. Dit staat op de 4e plaats. Het artikel werd gepubliceerd op 8 augustus 2006 en kreeg 41 reacties (peilmoment 11 juli 2007).
In eerdere postings in deze reeks heb ik wat tekortkomingen proberen te laten zien van trainings- en coachingscertificeringen. Ook al omdat ik vaak heb gezien hoe verlengingen van het certificaat tot stand komen. Daarvoor heb je bijvoorbeeld audits. Kort voor de audit gaan de beste jongetjes en meisjes van de organisatie hollen om alles aan de normen te laten voldoen. Zij zijn echter niet representatief voor de organisatie, want steken boven de anderen uit.
De auditor heeft dus een vertekend beeld, doet de goedkeuring en de boel valt weer terug in de weerbarstige werkelijkheid waarin alles gaat zoals het al jaren gaat. De vraag is dan ook in hoeverre de audit aansluit op de praktijk. Hetzelfde geldt voor de certificering zelf.
Even de boel op orde brengen en dan weer een jaar commercieel aanrommelen is een van de nadelen van genoemde certificeringen, die overigens verstrekt worden op basis van de subjectieve aannames van de bedenkers. Want wie certificeert de certificeerders en de bedenkers van de certificaten? Die vraag is bijvoorbeeld relevant voor de NMI-certificering.
Het NMI-certificaat is iets van de laatste jaren. Wie het geluk heeft dat hij al voor bijvoorbeeld 2003 in het vak zit, heeft de NMI-status zomaar gekregen. De laatste jaren moet je echter meer doen dan alleen maar een cursus volgen. Je moet naar een meerkeuze-examen en naar een assessment waar wordt bepaald of de gewenste vaardigheden aanwezig zijn. Dit alles kost veel geld.
Wie dat heeft bedacht? NMI-mediators van voor 2003, die vonden dat er iets te veel concurrende merken op de mediationsnelweg begonnen mee te rijden? In dat geval gaat het hier om marktvergrendeling en concurrentievervalsing. Slecht voor de economie en de vrije markt.
Certificeringen zijn in mijn optiek zonder meer te beschouwen als zakelijke truuks die het monopolie versterken van een aantal grote organisaties. Met hun –door de klant betaalde- marketingmogelijkheden maken ze meer indruk dan de kleinere organisaties, die nogal eens zijn opgericht door de talenten uit grote organisaties die voor zichzelf zijn begonnen. De echte kwaliteit blijft meestal niet eeuwig hangen in grote organisaties.
Het komt meer dan eens voor dat certificeringscommissies worden bemand door mensen uit een aantal grote organisaties. Net als het keurslagersgilde dient de certificering de zakelijke belangen van deze organisaties. Dat mag, maar haal dan tenminste de schijn van objectiviteit er vanaf.
En wat te denken van de criteria? Wie verzamelt die? Wie bepaalt ze? Coaching en training gelden als een vrij beroep. Een coachingstraject kan ondermeer als geslaagd beschouwd worden als:
-de opdrachtgever merkbare verbeteringen signaleert op afgesproken leerdoelen; en
-de trainee effectiever functioneert en ‘beter in zijn lijf’ zit.
De ervaren coach weet dat er allerlei wegen naar Rome leiden. De in handboeken en trainingen aangereikte vaardigheden maken net zo min een goede coach van iemand als een boek over tennis iemand tot Wimbledonwinnaar maakt. Een dergelijke basis is te vergelijken met melkpoeder: het water van de ervaring moet erbij om er melk van te maken. Certificering is dus melkpoeder. Het gaat niet aan om het vervolgens als melk te verkopen.
Zoals er wildgroei is in coaching, training en mediation, zo is die er ook in de wereld van de certificering. NMI, CEDEO, ISO en NOBCO zijn stuk voor stuk verbonden met commerciële belangen. Het gaat niet om objectieve commissies, niet om objectieve criteria, niet om objectieve metingen, niet om objectieve assessoren en examinatoren; het vertegenwoordigt vooral het zakelijk belang van een aantal grote organisaties.
Opdrachtgevers zijn zeer kritisch en kunnen heel goed zelf bedenken wat goed is voor hen en hun organisaties. Die hebben daar niet de bedilzieke en ‘pamperende’ houding van betweterige certificeringscommissies voor nodig. De praktijk leert dat kwaliteit zich bewijst. Daar heb ik persoonlijk meer vertrouwen in, dan in de formalisering en bureaucratisering van vrije beroepen. Weg met die commerciële keurmerken dus.
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO
Coaching is een vrij beroep; iedereen mag zich vestigen. Net zoals er goede en slechte slagers zijn, is er in coachingsland veel wildgroei. Die wildgroei brengt de professionele coaches aardig wat imago-schade bovendien. Het vraagt van een werkgever wel erg veel om door de bomen nog een bos te kunnen zien. Ze staan voor de onmogelijke opdracht om uit dit aanbod een verantwoorde keuze te maken. Natuurlijk zijn opdrachtgevers in staat zelf kritisch te selecteren, maar hebben zij de tijd voor een uitgebreide selectieprocedure? Dan is het verleidelijk om terug te vallen op een bekende naam van gerenommeerde adviesbureaus. Al is dit evenmin garantie voor kwaliteit.
Het tekent de NOBCO als serieuze beroepsvereniging dat zij daadwerkelijk actie neemt om die wildgroei te stoppen. Ik heb de registratieprocedure bij de NOBCO volledig doorlopen, en ik kan uit eigen ervaring vertellen dat dat een zeer uitgebreide, langdurige en kritische screening is geweest op onder meer aantoonbare expertise, professionaliteit, en bedrijfsvoering. De registratieprocedure en -beoordeling is dusdanig zwaar dat heel wat aanvragen worden afgewezen. Daarnaast is de registratie geen eenmalig iets, maar elke twee jaar wordt de RegisterCoach opnieuw beoordeeld om geregistreerd te mogen blijven. Tot slot wil ik nog opmerken dat aangesloten en registercoaches de ethische gedragscode van de NOBCO dienen na te leven, en dat opdrachtgevers zich tot een klachtencommissie kunnen wenden die haar taak serieus neemt. Mijns insziens toch hulpmiddelen om het "persoonlijk vertrouwen" te versterken.
Tot het moment dat het antwoord op de vraag: "wat is objectiviteit?' objectief beschreven kan worden doet de NOBCO een serieuze en m.i. betrouwbare poging om kaf en koren te scheiden.
Om te kunnen leren, moet je toch eerst ervaren, beginnen? En zo lopen we in een cirkeltje...kwaliteit bewijst...in the eye of the beholder!?
Misschien niet geheel onverwacht voor een 1-pittersbureau, wil ik je mening over certficering zeker onderschrijven.
Ik heb intussen al een redelijk aantal jaren al mijn klanten/relaties zonder certificering tot tevredenheid kunnen 'bedienen'.
Voor wie eventueel twijfelt 'durf' geef ik desgewenst zelfs een rendementsgarantie. Er is tot op heden echter nog geen bedrijf dat daar van gebruik heeft willen maken.
Met deze rendementsgarantie 'certificeer'ik zelf mijn prestaties.
Beste Bert,
Misschien niet geheel onverwacht voor een 1-pittersbureau, je mening over certificering wil ik zeker onderschrijven.
Ik heb intussen al een redelijk aantal jaren al mijn klanten/relaties zonder certificering tot tevredenheid kunnen ‘bedienen’.
Voor wie eventueel twijfelt geef ik desgewenst zelfs een rendementsgarantie. Er is tot op heden echter nog geen bedrijf dat daar van gebruik heeft willen maken.
Met deze rendementsgarantie ‘certificeer’ik zelf mijn prestaties.
Ik heb geen idee of de stempel gecertificeerde coach mij in de toekomst meer opdrachten zal opleveren. Of dat ik bij gelijke geschiktheid eerder gekozen wordt dan een niet gecertificeerde coach. Of dat het particulieren extra vertrouwen geeft waardoor zij sneller voor mij als coach zullen kiezen. Het zijn van die moeilijk meetbare zaken. Omdat dit m.i. van zoveel andere dingen afhangt.
Bijvoorbeeld hoe jij jezelf als coach profileert. En hoe jij het doet als coach, wat jouw resultaten zijn, of mensen tevreden zijn na afloop van een traject. Of je aanbevolen wordt bij anderen. Het zijn voor mij de dingen waar ik me met name op wil richten. Ik vind het zelf belangrijk om mezelf te blijven ontwikkelen, als coach en als mens. Een coach die niet aan zichzelf werkt of zelf niet in de spiegel durft te kijken, daar heb ik moeite mee. Daar wordt bij de certificering trouwens ook naar gekeken.
Ik ben de certificering aangegaan. Deels uit nieuwsgierigheid, en deels ook vanuit mijn persoonlijke behoefte om kwaliteit te leveren. Op dit moment is het rustig, ik zit in de overgangsfase van partime coach naar fulltime coach, en dus heb ik momenteel wat meer vrije tijd tot mijn beschikking. Want een ding is zeker: er gaat veel tijd zitten in die certificering. Het is voor mij een mogelijkheid om de kwaliteit van mijn contracten, evaluatieformulieren etc. eens onder de loep te nemen en tegen het licht van de door de NOBCO gestelde eisen te houden. En daar is in mijn ogen niks mis mee. Of ik hetzelfde had gedaan als ik minder tijd had? Ik betwijfel het.
Leonie Linssen
www.veranderjewereld.nl
Wat andere reacties betreft: Natuurlijk haal je je certificaat niet zomaar. Men zal de nodige dammen opwerpen. Ik ken de NOBCO echter niet de autoriteit toe dat zij het kaf van het koren mag scheiden. Met alle respect voor de voorstanders van die certificeringen.
Als ik zo'n certificaat zou hebben, zou ik het overigens ook verdedigen.
Als ik u goed samenvat, uit u kritiek op de certificering omdat deze niet het nodige objectieve licht schijnt op coaches en van daaruit niet direct garant staat voor kwaliteit.
Mijn tegenvraag: kan een onafhankelijk beoordelinginstituut die objectiviteit wel echt bieden?
En als certificering in uw ogen niet noodzaak is, hoe vinden opleidingscoördinatoren dan de goede coaches tussen alle bomen in het bos? Zijn referenties vanuit geboekte resultaten de enige maatstaaf voor deze opleidingscoördinatoren? Of zijn certificaten ook referenties?
Ik dank u hartelijk voor uw breinbrekende reactie en vind de discussie zeker de moeite waard om te blijven voeren. Het is een dilemma waar wij als trainingsbureau in onze positionering en naar onze potentiële klanten toe, vaak bij stil moeten staan.
Met vriendelijke groeten,
Mevrouw Wiesje van Wijnen
Dat coaching is een vak behoeft geen discussie.
De discussie te voeren, daar gaat het om, want de discussie zal ons aanscherpen en daar kunnen we alleen maar van leren. Daar gaan we samen op. Maar u vat me toch niet helemaal optimaal samen.
Opleidingscoordinatoren vinden voortdurend goede coaches, en niet alleen omdat de markt oververzadigd is. Ze komen vaak uit hun netwerken, of zijn bekend uit de mond-op-mond-reclame. Een betere vorm van reclame bestaat niet, vind ik.
Organisaties zijn mondig en intelligent genoeg om te kunnen beoordelen wie ze als leverancier willen. Ik vind het enigszins bedilziek om ze niet serieus te nemen en het certificaat als een keurmerk aan te bieden. Goede wijn behoeft geen krans. Ik heb verschillende opleidingen genoten op het gebied van personal coaching en teamcoaching, en vertik het om me te laten certificeren door clubs die zich verrijken door zelfbedachte garantiebewijzen.
Ik vind dat de certificaten zand in de ogen kunnen strooien van de opdrachtgevers. Maar even afgezien daarvan: ik blijf het ook concurrentievervalsing vinden. Opleidingen, ja, want dat helpt ons verder, maar die eeuwige diploma- en certificeringsbehoefte, daar heb ik niets mee.
Even goede vrienden,
Bert Overbeek
Ik snap je standpunt en vanuit jou invalshoek ben ik het met je eens, ik heb de site van het NOBCO bekeken en het is inderdaad twijfelachtig tot in hoeverre het gaat om lidmaatschap of echte certificering in de betekenis van 'kwaliteit'. Maar ik wil graag de keerzijde en de weegschaal laten schommelen.
Stelling:
Hoe bevattelijker de opleidingscoördinator voor certificering is, hoe meer aanbieders van opleiding de certificaten willen behalen.
Is het aanbieden van een keurmerk een onderschatting van de kwaliteit van de opleidingscoördinator? Of is het als een ondersteuning bedoeld maar komt het ronduit slecht uit de verf?
Met vriendelijke groeten,
Wiesje van Wijnen
Je stelt goede vragen. Altijd beter dan antwoorden. Ik dan maar, niet coachend maar schrijvend, antwoorden? Ja, ik vind het aanbieden van een keurmerk betuttelend voor de consument, klant, opleidingscoordinator of whatever.
En: niets ondersteuning, gewoon broodwinning met een schijn van objectiviteit. Weg ermee.
Wie Frank Oomkes kent, m.i. een autoriteit op het terrein van communicatie, weet dat zijn principe is: kennis kun je aanleren, maar dat maakt je nog geen goede trainer of coach. Dat betekent dat opleidingen en trainingen, evenals certificeringen, middelen zijn om tot een indicatie van kwaliteit komen, niets meer dan dat. Ik ben de eerste om te erkennen dat titels, diploma's of certificaten geen garantie zijn voor competentie. Te vaak heb ik als HRM-er gezien dat deuren gesloten werden voor capabele mensen zonder academische titel, terwijl diezelfde deuren open zwaaiden voor minder competente mensen mét die lettertjes mr, ir of drs. Ook onder coaches zijn er veel "ervaringsdeskundigen", die "het" helemaal hebben. Mond-op-mond-reclame zegt al veel meer.
Ik zou deze boeiende discussie graag willen toespitsen op het doel: parameters voor competentie. En wat minder op het middel als doel op zich.
Wat we volgens mij delen is behoefte aan kwaliteit. Daar gaat het om. Dat heb je te bieden als coach.
Formaliseren en vastleggen is zeker niet overal slecht. Daar waar digitalisering handig is moet je het zeker doen. Maar coaching en training gaan over communicatie en die zijn analoog, oftewel: ze laten zich niet vangen in modellen, certificaten en procedures. Richtlijnen moet genoeg zijn.
Heerlijk om dat eens lekker ongenuanceerd te kunnen zeggen!
Certificering is inderdaad geen middel tot kwaliteit, maar in elk geval een mogelijke parameter om “kwaliteit??? aan te duiden. Kwaliteit is en blijft het doel; elke denkbare parameter is een poging om competentie aan te duiden. Met competentie bedoel ik dan ook bekwaamheid. (Competenties zijn een andere, niet minder boeiende, tak van sport.)
Zoeken naar bekwaamheid, daar zijn we het over eens.
Ik zal je niet naar een objectieve keuze vragen, maar wel: wanneer ben jij tevreden?
Kwaliteit in coachen heeft veel te maken met het afstemmen op de coachingsvraag en -behoefte. Die vraag is niet altijd wat het lijkt. De goede coach weet de werkelijke vraag op het juiste identiteitsniveau te traceren, variërend tussen vragen op het niveau van omgeving en gedrag tot identiteit. Een coach kan een kei zijn op het ene terrein, maar dat is geen garantie voor andere vragen op andere identiteitsniveaus.
Totdat meer objectiviteit mogelijk is vind ik de uitgebreide toets op ervaring en deskundigheid zoals de NOBCO die nu toepast, samen met de gedragscode én het klachtrecht, een alleszins aanvaardbare methode om tot een keuze te komen.
Wanneer ben jij tevreden met je keuze van een coach, Bert?
De kwaliteitsaanduiding van het NOBCO kost geld. Maar ook als je geen kwaliteitsaanduiding hebt verdient mag je van het NOBCO in je correspondentie voeren: 'aangesloten bij NOBCO', mits je maar betaald!! Dat wekt verwarring in of het nu om kwaliteit gaat of om geld en bij mij de indruk dat het NOBCO wel gemakkelijk aan financiering komt.
Mag kwaliteitsaanduiding geld kosten? Of is dat nou eenmaal zo omdat er geen alternatieven zijn?
Ik kan jouw gevoel, en dat van veel anderen, niet wegnemen. Ik wil nog wel zeggen dat de NOBCO een beroepsvereniging is, die actief is voor leden v.w.b. activiteiten en informatie. Wie aangesloten is, is ook lid. Een beroepsvereniging vraagt contributie. Net zoals ik contributie betaal voor het lidmaatschap van de beroepsvereniging voor HRM (NVP) en voor trainers/opleiders (NVO2). Ondernemers- en andere netwerken vragen jaarlijkse contributie + bijdragen per happening.
Ik sta helemaal open voor de gouden tip: een vereniging van beroepsgenoten die geen contributie vraagt.
Als ik de hoeveelheid materiaal zie die ik in mag vullen voor een certificering, de hoeveelheid documenten die getoetst worden door een aantal mensen, dan snap ik wel dat ze dit niet voor niets kunnen doen. Er gaat nogal wat tijd in zitten. Is kwaliteitstoetsing liefdadigheidswerk?
Van de andere kant ben ik het helemaal eens dat ook al heb je voldoende uren gecoacht, heb je een aantal goede referenties etc. dan nog zegt het niet alles over jouw kwaliteiten als coach. Want ook hier geldt: misschien ben je niet zo goed in contracten schrijven, of een essay, maar ben je een fantastische coach die mensen kan prikkelen, met zijn vragen al snel tot de kern kan komen en mensen kan aanzetten tot actie.
Ik geloof in mijzelf als coach. Ik weet ook dat ik met mijn persoonlijkheid die mensen aantrek die ik iets te bieden heb. Dat is mijn kracht en daar maak ik gebruik van. Ik geloof niet dat certificering hier iets aan afdoet. Certificering is voor mij wel een manier om te toetsen of ik bedrijfsmatig eea in orde heb en hoe ik dingen beter kan doen. Daar is in mijn ogen niets mis mee.
Zelfreflectie en investeren in persoonlijke groei is voor mij essentieel en belangrijk. Voor wie als coach wil weten hoe je het doet is dit een aardige reflectietest:
http://www.vacature.com/scripts/indexpage.asp?mess_id=2A0egE3u62222r
Ik kreeg een leuke bevestiging van hoe ik als coach ben en werk. Mijn positieve kwaliteiten waaronder een uitgesproken natuurlijke coachattitude, werden heel mooi verwoord. Daarnaast werd ik ook gewezen op punten waarop ik mij kan verbeteren, waaronder mijn hoge mate van reactiviteit. Het zou dan ook beter zijn op dit moment niet op deze log te reageren, maar mij te richten op acties die belangrijk zijn voor de lange termijn. Aan de slag dus ;-)
Leonie
Ik wilde niet aangeven dat ik vind dat je geen contributie hoeft te betalen voor lidmaatschappen bij brancheorganisaties. Ik snap ook wel dat tijd van mensen, of middelen voor zo'n organisatie geld kost, en daar mag een lid best voor betalen. Maar ik vind dat het NOBCO wel wat beter mag nadenken over de verschillen in het imago van de organisatie, het imago van het lidmaatschap en het imago van de certificering. Nu kan er gemakkelijk een status van kwaliteit ontleend worden aan een lidmaatschap. En dat kan de bedoeling niet zijn geweest....maar waarom zou iemand het lidmaatschap dan willen communiceren op hun briefpapier?
De imago-vragen? Ik denk graag simpel: aansluiting bij een beroepsvereniging betekent contributie; als tegenprestatie krijg je beroepsmatige faciliteiten. Ik zie zelf weinig verschil tussen NOBCO, NVP, NVO2, LSVB etc etc.
-----------------------------------------------------
Je hebt een uitgesproken natuurlijke coach attitude.
Dat je je gemakkelijk kan aanpassen in alle mogelijke situaties, is een van jouw grote troeven. Je beschikt over veel humanisme en integriteit, en over meer dan alleen zelfkennis die gebaseerd is op introspectie en bezinning.
Je hebt een goede zelfbeheersing, wat vrij belangrijk is. Je bent open en flexibel, en je bent positief ingesteld. Jouw humeur zal ook niet snel zomaar veranderen. Je kan afstand nemen ten opzichte van de gebeurtenissen rondom je.
Jouw gedrag geeft vertrouwen en je relatie met collega's is harmonieus en efficiënt. Je houdt van menselijke relaties en jouw omgeving geeft het je goed terug. Je blijft realist maar je gebruikt toch jouw emoties en jouw intuïtie om de wereld rondom je te begrijpen.
Ben trouwens benieuwd naar je visie betreffende je hoge normen en waarden, die je beschrijft als voorwaarden voor eigenschappen van een coach. In hoeverre zijn hoge waarden en normen voor jou van invloed op je coaching?
Daar zou ik een dag over kunnen bomen, en bovendien zou ik dan graag verhalen beluisteren en vertellen, want coaching vindt altijd plaats in contexten, en die bepalen mede de aard van de coaching en de kwaliteitseisen.
Waar je, met alle respect hoor, telkens aan voorbij gaat, is de strekking van mijn artikel. Ik zie dat je houding ten opzichte van NOBCO er een is van vertrouwen. Dat kan ik respecteren. Ik heb die attitude niet. Ik vind het arrogant om je collega's de maat te nemen.
En het is ze geraden, Leonie, dat ze hun kandidaten positieve feedback geven 'waar die iets aan hebben'. Overigens onderscheiden ze zich daarin ook niet van anderen. Iedere coachingsopleiding kent dergelijke feedback.
Hier komen we dan ook niet tot elkaar en dat hoeft ook niet. Ik vind de discussie boeiend en kan goed kijken en luisteren naar de positie die anderen, bijvoorbeeld jij, Hilde, inneemt. Mensen mogen van mij andere invalshoeken hebben. Ook op het coachingsvak. Vandaar dat ik die certificering ook wat eenzijdig vindt.
Ik ben het helemaal met je eens als je zegt???: Coaching en training gaan over communicatie en die zijn analoog, oftewel: ze laten zich niet vangen in modellen, certificaten en procedures. Richtlijnen moet genoeg zijn.??? Vallen daar voor jou een ethische gedragscode (vgl. sollicitatiecode NVP) en een recht op klacht onder?
Ook zeg je: “Het gaat er nu niet om wat mijn kwaliteitseisen zijn. Ik wil niet dezelfde vergissing maken als de NOBCO, door te doen alsof ik weet hoe ‘het’ moet.???
Daarom tot slot – voor mij - het volgende citaat:
Socrates vraagt aan iemand die loopt te zoeken:
“Waar zoek je naar????
Zegt de zoeker: “Dat weet ik juist niet.???
Antwoord Socrates: “Hoe weet je dan wanneer je het hebt gevonden????
Bovendien is er een verschil of je iemand de maat neemt dmv certificering of dat je uitwisselt en verder wilt helpen. Dat laatste kan alleen als de trainee je dat ook toestaat en als je inspeelt op zijn niveau en leerbehoefte.
Zo ga je in op de leervraag in plaats van hem zelf te genereren. Je voorbeeld van Socrates is intussen ver verwijderd geraakt van het thema certificering. In mijn optiek verwar je certificering met ontwikkeling van de coach.
Zo, en nu moet ik stoppen want ik moet iemand gaan coachen...
Wat normen betreft (ik beschouw deze als van buitenaf "opgelegde" gedragsvoorschriften), deze wijzigen konstant. Ook hier heb je een keuze er in mee te gaan of niet. Ook hier geldt, soms ga ik mee met een veranderende norm. En dat is van ongetwijfeld invloed op mijn coaching.
Anderen die hier op een vergelijkbare wijze mee omgaan beschouw ik als mensen met hoge waarden en normen. En dat zijn echt niet alleen coaches!
Terug naar certificering van coaches. Ik lees in diverse reacties dat certificering niet garandeert dat de coach ook echt goed is. Daar ben ik het mee eens. Wel denk ik, dat certificering een stukje vertrouwen kan bieden aan toekomstige of potentiele opdrachtgevers. Of dit terecht is doet er niet echt toe. De opdrachtgever is vrij om een keuze te maken; waarop hij zich bij zijn keuze baseert is aan hem.
Ook lees ik in de reacties dat een aantal coaches geen certificaat nodig hebben, omdat zij zelf wel weten (en van opdrachtgevers horen) dat ze een goede coach zijn, zich blijven ontwikkelen, kwaliteit bieden etc. Nou, het lijkt mij voor een coach een hele verkeerde zaak, als hij zijn zelfvertrouwen moet ontlenen aan een certificaat. Ik denk ook niet dat coaches die de certificering aangaan, dit doen omdat ze zichzelf dan een betere coach vinden. Ze doen dit omdat ze zich hiermee naar opdrachtgevers onderscheiden van andere coaches. Het is dus een soort marketing-tool. Certificering biedt geen garantie voor kwaliteit. Maar wel denk ik dat deze coaches serieus met hun vak bezig zijn, want de certificering is (zeker voor beginnende coaches die overigens niet minder goed hoeven te zijn!) bast pittig. Verder is certificering nooit het eindpunt in de ontwikkeling.
Het lijkt of je je met hand en tand verzet tegen certificering. Mij is niet duidelijk waarom. Je vindt elkaar de maat nemen arrogant. Dat is een mogelijkheid, maar hoeft toch niet altijd zo te zijn? Ik laat me graag de maat nemen, zodat ik weet waar ik sta. Als ik alleen op mezelf afga, is de kans groot dat ik door mijn eigen blinde vlekken mezelf voor de gek houd. Dat risico is groter dan iemand die mij verkeerd de maat neemt.
En als ik weet waar ik sta, kan ik bepalen waar ik heen wil. Anders blijft het luchtfietserij.
Kan het misschien ook zijn dat certificering vooral en zeker goed is voor het zelfvertrouwen van hen die die daar behoefte aan hebben? En als dat helpt, dan is dat natuurlijk een goede zaak.
Ik geef er nadrukkelijk de voorkeur aan om mij alleen maar de maat te laat nemen door mijn opdrachtgevers.
En zoals eerder gemeld (zie mijn reactie op 8 augustus), ik geef desgewenst een rendementsgarantie. Van die rendementsgarantie heeft nog geen enkele opdrachtgever gebruik moeten of willen maken.
Dus met een rendementsgarantie 'certificeer' ik in zekere zin mijn eigen prestaties.
Aan mijn zelfvertrouwen ontbreekt niets, en toch geloof ik wel in de waarde van certificering. Ook ik geef mijn opdrachtgevers een tevredenheidsgarantie. En ik word bij voorkeur betaald op basis van resultaat.
Echter ik zie ook de meerwaarde om (bijv via intervisie, maar ook door certificering) met collega's elkaar feedback te geven, en uit te wisselen waar we kunnen verbeteren.
Wat me verder opvalt in deze hele discussie is dat certicering een probleem schijnt te zijn, maar niemand het heeft over diploma's (middelbare school, HBO, uni etc). Ook daar worden mensen de maat genomen, en daar hebben weinig mensen moeite mee. Zijn diploma's dan wel een goede indicatie van iemands kwaliteiten? Zo nee, moeten we dat dan ook overboord zetten? En hoe gaan we dan wel beoordelen of iemand kwaliteit levert?
Ik ben blij dat jullie je visies uiten. Dat verbreedt het thema. Er zijn natuurlijk ook zaken te zeggen voor certificering. Jullie doen dat op een krachtige manier. De argumenten overtuigen mij echter niet. Die van mij overtuigen jullie niet. Dat mag, en dat maakt de wereld rondom certificering van coaches, trainers en mediators bont. Houden zo dus.
Voor mij blijft staan dat ik vind dat de certificering en de manier waarop die stand komt geen garantie inhoudt. Het moge duidelijk zijn waarom. Met Carry ben ik het eens dat certificering een tool is. Ik vind dat ze een evenwichtige reactie schrijft.
Ik ben het volledig met je eens!
Bert, heel goed om dergelijke zaken ter discussie te stellen. Het is een levendige discussie geworden :-)
Als psycholoog en coach sta ik in twee werelden die feitelijk erg dicht tegen elkaar aan liggen. De meest op de voorgrond tredende overeenkomst in beide beroepen is dat je vooral beter gaat functioneren door jezelf breed te ontwikkelen. Dan heb ik het in het bijzonder over persoonlijke ontwikkeling waarbij er een flink stuk inzicht in het eigen functioneren ontstaat.
Er zijn vele wegen naar Rome; de maatschappij zou daar wat meer op in moeten spelen. Certificeringen en diploma's zijn in sommige gevallen praktisch noodzakelijk (lijkt me ook prettig in het geval van bijvoorbeeld je huisarts). Maar er zijn veel beroepen waarbij een zelfreinigend principe geld, coaching is er 1 van. Dat is de voorsprong die coaches hebben op psychologen die (overdreven gezegd) lekker achterover kunnen leunen omdat de verzekeraar betaalt en de vraag het aanbod overtreft. Zolang je af en toe maar een certificaatje blijft halen gaat het vanzelf, want je bent 'erkend'.
Certificering is bijgevolg een rem op kwaliteit, een ondermijning van het marktprincipe en levert veeleer vertroebeling dan transparantie op. Het gevaar van een certificaat is de schijn van kwaliteit. Daarnaast, vergis je niet in de verzuring van elk beroep waarin de regels en verplichtingen gaan domineren; vraag het maar aan je accountant die enorm moet investeren om aan nieuwe wetgeving te voldoen of aan je verzekeringsadviseur wiens administratie is verdubbeld door allerlei verplichtingen.
Ik zou als coaches maar waken over onze vrijheid.