Dobberend op een stroom van onderbuikgevoelens is er een hetze ontstaan tegen managers die het de arme professionals het leven zuur maken. Liet de manager de professional maar gewoon in alle rust zijn of haar werk doen, dan zou alles prima gaan, en alle problemen in onderwijs en zorg als sneeuw voor de zon wegsmelten. De manager is slechts een fors overbetaalde lastpost die meestal niet eens weet hoe moeilijk en uniek het vak van de professional wel niet is.
Maar is het inderdaad het beste om de professional met rust te laten? In 1847 viel het de Hongaarse verloskundige Semmelweis op dat het hoge sterftecijfer na een bevalling wel eens zou kunnen komen door besmetting met lijkengif. Artsen die na het doen van een sectie direct doorgingen naar een bevalling deden dat namelijk zonder eerst de handjes te wassen. Hoewel de sterfte in de kliniek van Semmelweis spectaculair afnam na het verplicht ontsmetten van de handen, zagen zijn collega´s niets in zijn idee en duurde het tot 1890 voor het wassen van handen voor een bevalling regel werd. Dus, wie zegt mij dat professionals zonder inmenging van derden bereid zijn om hun manier van werken te vervangen door een betere wanneer die beschikbaar blijkt te zijn? Een van de problemen met professionals is namelijk het drijven op ervaring, “we doen het al 20 jaar zo, en we doen het dus ook al 20 jaar goed”.
Bij de oorzaken van het verketteren van de manager door professionals denk ik aan een combinatie van jaloezie op hoge salarissen, op weerstand tegen verandering, overschatting van ervaring en onvrede met de organisatie.
Werk in het algemeen, en dus ook in de non-profit sector is nu eenmaal ingewikkeld geworden. Daarvoor zijn andere coördinatiemechanismen nodig, waar management er een van is. Toegegeven, de inzet van een (interim) manager levert niet altijd geweldige resultaten op, maar dat ligt lang niet altijd aan de manager.
Helaas is de professional niet los vertrouwd, en is inmenging van anderen, waaronder managers, noodzakelijk om verbetering en vernieuwing af te dwingen. Het populistische gedoe om van de manager de pispaal te maken lost niets op en moet ophouden.
CyberSale, 50% korting op een Pro-abonnement
Verbeter je persoonlijke effectiviteit en managementvaardigheden. Begin het jaar goed en krijg toegang tot toepassingsgerichte kennis.
Upgrade uw gratis lidmaatschap, word een Pro
Wie kwam er achter dat ontsmetting van de handen noodzakelijk was? Een manager of een professional? Was de manager, niet zijnde een professional, wel voldoende professional om de implicaties van ontsmetting te begrijpen? Wasd het uberhaupt wel een manager die deze ontsmettende gewoonte aan de professionals opdrong? Mag het dus ook een onze minder zijn om de managers de krediet te geven?
Natuurlijk zijn professionals niet altijd even makkelijk er toe bewegen om hun uitvoerende activiteiten te wijzigen. Teveel managers gaan op de stoel van een professional zitten en verbeelden zich zelf zoveel verstand van zaken te hebben dat ze de professional overlegen zijn. En wat erger is ... ze hebben zoveel macht dat zonder enige discussie en voorleggen aan de professionals hun inzichten worden doorgedrukt ... right or wrong. Weerstand? Natuurlijk, vooral als er geen enkel wederzijds respect aanwezig is.
Is dat wat er moet gebeuren? Om maar een reclamekreet van een reisorganisatie te gebruiken ... ik dacht het niet.
Henk van Persie
Het was inderdaad een professional die er achter kwam dat handen ontsmetten noodzakelijk was, maar het was de collectieve beroepsgroep van collega professionals die niet bereid was het bewijs onder ogen te zien! In een complexe samenwerkingsrelatie met veel onderlinge afhankelijkheden gaat het niet meer alleen om de professie. Zonder het vakgebied "Management" aan te boren komen professionals niet verder. Maar het zou inderdaad zeker prettig zijn wanneer managers inhoudelijk op de hoogte zijn, professionals met respect bejegenen en niet zomaar beslissingen er door jassen.
De discussie die dan volgt ontstaat doordat de manager zich soms ook moet bemoeien met de uitvoering. De manager moet grotendeels afstand houden en soms bijsturen. Wanneer dit bijsturen op de verkeerde manier gebeurt, onduidelijke informatie (consensus) of autoritair, ontsaat er frictie. Het is van belang dat een manager een goed contact toont en heeft met de professional. Hij begrijpt wat de professional drijft (persoonlijk contact).
Dit persoonlijk contact is de sleutel: de profesional voelt zichzelf en zijn werk gewaardeerd en gehoord en de manager krijgt vertrouwen. Wanneer de manager vanuit zijn ivoren toren een beslissing forceert is het een kille man zonder gevoelens en een hond die uitvoert wat de aandeelhouders wensen.
De professional focust zich op zijn opdracht. Hierbij kan een bepaald autisme ontstaan, stilstand en blindheid. Om dit op te lossen is creativiteit nodig die de managar kan bieden. want hij moet ontspannen alle mogelijkheden openhouden, alle problemen en ontwikkelingen volgen en zodanig doorcommuniceren dat de specialist er mee aan de gang wil. Een manager moet stabiliteit creereren zodat continuiteit gewaarborgd word. Maar is continuiteit gewaarborgd door te veel stabiliteit? Kijk naar de natuur hier is alles constant in beweging en ontwikkeling. De natuur verbetert zich door profesionals die soms iets anders doen en niet door profesionals die op een plek geconcentreerd zijn en die plek beheersen (woestijn), dat is semistabiliteit.
Iedereen blijkt te vergeten wat het belangrijkste is van een bedrijf: samenwerken, sociaal contact, geld verdienen waarvan je kan leven en genieten, creativiteit, groei, vrijheid en soms onvrijheid (snoeien van de bonsai). Geld is een middel en geen doel.
Als de manager zich gedraagt als de professional kan hij beter weggaan, en vice versa. Ze mogen wel even op elkaars stoel gaan zitten en elkaar gewaardeerd beinvloeden. Hierbij is het van evident belang dat managers blijven luisteren, afwegen en waar nodig knopen doorhakken die begrepen en gedragen worden door de profesionals.
Met elkaar in echt contact komen en samenwerking creeren. Niet alleen maar op het geld letten. Managen is beinvloeden, beschermen en ontwikkelen. Het kapitaal van je bedrijf is niet het geld dat je genereert, maar dat zijn de mensen die samenwerken en waar je later in het cafe een open discussie kunt hebben. Misschien laat dan de profesional zijn masker vallen en confronteert jou met de gevolgen van je beslissing. Wat niet altijd fijn voelt maar wat zeker niet van minder waarde is. Bedank hem dan voor zijn openheid en ontwikkel verder.
De valkuil voor de manager is te veel afstand.
De valkuil voor de professional is te weinig afstand.
Conclusie: wees eens mens en maak echt contact. Misschien ontstaat er dan wederzijds begrip.