Manager, dat gras groeit heus wel!

Ik ben altijd iemand van direct resultaat geweest. Ik zag graag onmiddellijk de weerslag van mijn activiteit en had een broertje dood aan in de week leggen, wachten, voorkoken en meer van zulke kiemgroenten. Ik sla liever een spijker in, omdat je direct ziet of hij recht zit. En schilderwerk past beter bij mijn ongeduldige natuur, omdat je een zakker snel ziet aankomen. Kortom, ik heb graag de controle.

Maar sinds mijn gazon is alles anders.

Mijn vrouw en ik hebben een vakantiehuis in Zweden, waar een stuk braak land voor lag. Onze honden scharrelden daar graag door de woestenij en toen er één door een giftige slang werd gebeten, was het geduld op. 'Dat oerwoud moet eruit', zo verwoordde mijn vrouw onze gezamenlijke sense of urgency. Dat was het begin van een leerzaam project.

Ik bereidde me grondig voor en zaaide minutieus de 200 vierkante meter in. Na elke pakweg 10 banen vroeg ik me af wanneer de eerste sprietjes boven de grond uit zouden steken. Een dag? Een paar dagen? Ik keek ze als het ware omhoog.

De volgende dag keek ik weer. Tussendoor was ik met regelmaat voor het raam of aan de rand van het gazon in wording te vinden. En toen we 2 dagen later vertrokken naar Nederland, kon ik het niet laten: ik keek in mijn zijspiegel of er nu echt niet één grasspriet zijn koppie boven de grond uit stak. Eentje maar. Maar nee.

Toen we 6 weken later terugkeerden, lag er 200 vierkante meter uitstekend gazon.

Groeiprocessen – zo leerde ik hiervan – heten niet voor niets g-r-o-e-i-processen. Je kunt ze maar beter loslaten. Want dat gras groeit toch wel en jij gedijt er beter door. Een wijze les voor managers!

De auteur, Hans Fontijn, is coach, consultant en communicatiespecialist. Klik hier voor meer informatie.