LEF future center: technische ontroering als katalysator voor innovatie.

Ik was op 9 september bij de sobere maar feestelijke opening van het nieuwe future centrum van Rijkswaterstaat, het LEF. Het LEF staat volgens de brochure voor een innovatieve manier van denken en doen. Voor verbeeldingskracht en creativiteit. Het is ondergebracht in de totaal vernieuwde kantoorflat van de Bouwdienst aan de A12 bij Utrecht, vlak naast het imposante atrium, en het ziet er werkelijk prachtig uit als je van hedendaagse architectuur houdt: veel glas en staal. Een theater (de Energizer), een auditorium, een flexpositie, een Light Garden en maar liefst 12 superbe werkplaatsen bieden de naar creatieve doorbraken hunkerende doelgroep van ‘professionals van binnen en buiten de overheid’ een hoorn des overvloeds aan techniek, ambiance en doorgewinterde facilitatoren.

Wie hier niet tot grote ideeën komt heeft het aan zichzelf te wijten, ben je op het eerste gezicht geneigd te denken. Na een tijdje rondgebanjerd te hebben en wat workshops te hebben beleefd bekroop mij echter een ander gevoel. Ik voelde afstandelijkheid. Teveel technische (high tech) en te weinig emotionele beleving (low touch). Niet wat de zintuigen betreft, die worden uitbundig geprikkeld, maar buikgevoel. Wat ik ervoer en in andere feestgangers ook meende te bespeuren was een wat neutrale houding. De ruimte wilde maar niet onder mijn huid kruipen. Ik zag prachtige videoprojecties in de Energizer, maar de door facilitator Ton Knoester gewekte verwachtingen van zintuiglijke piekervaringen wisten ze niet waar te maken. Indrukwekkende beelden, daar niet van, maar te weinig emotionele lading bevattend om mij te doen opkikkeren of nieuwe associatieketens te evokeren.

Er was een uitzondering: een film over de grote werken van Rijkswaterstaat, liet het voormalig hoofd van de bouwploeg die de Oosterscheldekering realiseerde aan het woord. Hij vertelde hoe tijdens het werk vaak nog creatieve oplossingen moesten worden gevonden voor problemen waar niemand aan gedacht had. Daar was lef voor nodig. Vanaf de kering over het getemde zeewater turend bekende hij dan ook met trots bevangen te worden door een gevoel van ‘technische ontroering’. Dat was een authentiek moment met een enorme potentie. Hier was het rechterbrein aan het woord.

Ik denk dat als de LEF-crew, onder aanvoering van Cees Plug, kunnen bewerkstelligen dat de professionals die zij graag zien komen er ook door een gevoel van technische ontroering worden bevangen, wij de komende jaren een stroom van creatieve, duurzame oplossingen tegemoet kunnen zien voor het mobiliteitsprobleem, het klimaatprobleem, het cultuurprobleem en onze achterstand op innovatiegebied. “Live your brand, Cees c.s.”, zou ik zeggen. En met een knipoog naar de tagline: De toekomst vraagt het. Jullie hebben het. LEF.