“Van staker tot ondernemer”...

…staat er te lezen in het Financieele Dagblad van afgelopen woensdag. Het gaat over de overtollige Unilever-medewerkers van de fabrieken in Loosdrecht, Vlaardingen en Delft. De vestigingen moeten dicht, er verdwijnen 474 banen.

Nu is te lezen dat een aantal medewerkers druk in de weer is om een eigen inpakfabriek op te zetten. Er lopen gesprekken met financierders, met het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en met Unilever over overname van machines. Een groot deel van het voormalige personeel is gemobiliseerd. Zij krijgen allen de mogelijkheid zich in de nieuwe onderneming in te kopen. Unilever steunt het initiatief door lonen tot in 2009 door te betalen en Deloitte een ondernemingsplan te laten maken.

Een mooi voorbeeld van “de zaak van de andere kant bekijken”. Staken is een mogelijkheid, ja. En het werk neerleggen en daarmee vele anderen duperen is in sommige sectoren tot een vast ritueel geworden.

In België vindt er momenteel (weer) een treinstaking plaats. Ditmaal tegen de toenemende agressie van reizigers. Tsja, toen ik in mijn studententijd in Leuven woonde en in het weekend naar Nederland wilde en de treinen reden weer eens niet, kreeg ik ook regelmatig de neiging mezelf te verliezen. Ík had toch niks te maken met de arbeidsvoorwaarden van de heren machinist en conducteurs?

In ieder geval, agressie tegen publieke dienstverleners (hulpverleners in het bijzonder), en agressie überhaupt past niet in deze maatschappij. Ik vind het prima dat het spoorwegpersoneel hiervoor aandacht vraagt. Maar probeer eens iets anders. Zo jammer, om altijd maar weer het vaste patroon te volgen. Verzin een ludieke actie. Zo moeilijk is dat niet. Goed voorbeeld zijn de politieacties. Zij leggen het werk neer, maar nemen hun verantwoordelijkheid in de samenleving serieus door te helpen op bejaardencentra en door op scholen voorlichting te geven over politiewerk en het waarom van hun acties.

De mannen van Unilever hebben van de nood een deugd gemaakt. Een ‘probleem’ omgeturnd tot een kans. Je kunt bij de pakken neer gaan zitten, thuis op de bank hangen en afhankelijk worden van de Sociale Dienst. Je kunt ook, zoals deze kerels, zeggen: “Dit is ónze onderneming, dit zijn wij! Als de baas de fabriek niet meer wil en voorbijgaat aan onze expertise en talenten, dan doen we het toch gewoon zelf?”

Het schijnt dat in de kantine meer dan de helft van de medewerkers z’n hand opstak toen de initiatiefnemers vroegen wie er wilden participeren.

De wil is er vaak wel. Als we maar in mogelijkheden denken, niet in beperkingen.