Lehman Sisters ruling a better world? Maartje weet beter. Een dictatoriale directeur, ruziënde bloedgroepen, oude meisjes versus jonge vrouwen, old girls networks, bureaucratie en opportunisme pur sang, vergallen haar leven en spirit.
Een geromantiseerd feuilleton over een wereld vrouwelijk leiderschap een mythe blijkt en Maartje een ware Kenau?

"En dus maakt de financiële situatie verdere bezuinigingen noodzakelijk.” Het hoge woord was er eindelijk uit, het instituut kwam ruim een half miljoen tekort. Inmiddels waren er vijf uur verstreken op de Heidag. Het lachen met de mondharmonica’s was een doekje voor het bloeden geweest, een intermezzo op weg naar de finale. “Helaas hebben wij te maken met een erfenis van een directeur uit het verleden, waar ik ook mee geconfronteerd ben, en waar wij nu met zijn allen uit moeten zien te komen.” Trudy keek loens vanuit onder haar bril en liet een grote stilte vallen. ‘Natuurlijk, blaming the other person, blaming the past. Ik had het kunnen weten. Heel slim hoe ze dat doet’ dacht Maartje. ‘Daar zou ik nog iets van kunnen leren. Jezelf tussen de bedrijven door als grootste slachtoffer presenteren.’

Inge nam het woord, altijd in voor een good fight. “Trudy, je noemt zaken uit het verleden waar uiteraard niets meer aan te doen is. Hoewel ik het niet erg kies vind de vorige directeur te noemen in deze. Maar er zijn ook zaken in de huidige begroting die grote vragen oproepen. Pieter bijvoorbeeld, maar ook de restyling van de naam en de kosten daarvan.”
Iedereen veerde op. Pieter had 423.000 ton gekost in een jaar en stond nog steeds op de pay-roll. Wat zijn toegevoegde waarde was geweest, was iedereen onbekend. “Toch een aardige vergoeding voor het fungeren als kop van jut voor een niet-werkend MT” fluisterde Maartje in Josefiens oren.
Trudy hield zich in, maar liep rood aan. Het vloekte met haar bruinrode leren jasje. Haar opgeblazen gezicht werd nog groter. “Ik kan geen oordeel geven over de situatie van de interim-manager in het voorgaande jaar, en ik vind het niet passen om in te gaan op persoonlijke omstandigheden, noch over de financiën dienaangaande. We weten allemaal hoe complex het fusieproces was en nog steeds is. Dat traject is nog niet afgerond dus deze post blijft nog bestaan. Bovendien staan wij nu voor de taak naar de actuele zaak te kijken. En wat betreft de restyling van de naam. We staan voor de onvermijdelijke keuze om de herpositionering van het instituut te doen vormgeven. En wij doen dat op de meeste efficiënte manier.”
Verleden en heden werden vakkundig gemixt en verantwoordelijkheden gelegd bij mensen die er niet waren. De slaven hielden, op een enkeling na, hun mond bij dit kluitje-in-het-riet-verhaal.
Coach Klaas keek de zaal in. “Ik denk dat het nu het goede moment is voor de deelsessies. Kijk even op je kaartje bij wie je bent ingedeeld. Doel is terug te komen met drie constructieve voorstellen voor de toekomst”. Nadenken waar het meeste geld te halen was en wie wegbezuinigd kon worden. Iedereen sleepte zich weg. ‘Als leden van de Joodse Raad’, dacht Maartje.
Terug in de zaal werden de voorstellen besproken.
“Ik zie hier ‘het actiever sociale media bespelen’ staan. Wie wil dat toelichten?” Margriet wilde wel. Ze was er sinds kort achter dat er iets bestond als Twitter en Facebook. “Ja maar met welke inhoud?” Antwoordde Josefien kwaad. “We hebben haast geen nieuwe opdrachten.” Het instituut dreef op opdrachten van lang geleden.
Het MT hield zich afzijdig en deed alsof het luisterde.
“Ander punt zie ik hier. Overhead.” Klaas ging onverdroten voort. “Wie wil daar iets over zeggen?"
Dat wilde Inge wel. “Ja, ik vroeg mij af, zijn vier MT leden niet wat te veel voor dit instituut. Bovendien, als organisatie van louter professionals, is een direct sturend MT ook wellicht iets te veel van het goede. Ook in kader van efficiency.”
Maartje kende Inge goed genoeg om te weten dat haar presentatiestijl, genoeg olie op het vuur gooide. Trudy wachtte inderdaad geen moment, Inge was voor Trudy een medicijn waar ze verkeerd op reageert. “Dank voor de suggestie, Inge. We hebben daarover nagedacht uiteraard, en zijn tot de conclusie gekomen dat in dit net gefuseerde instituut een directe aansturing vooralsnog nodig is. Maar we zullen jouw suggestie nogmaals meenemen gezien de urgentie.”
De if you can’t beat them, join hem-strategie dacht Maartje, opgediend met een scheutje beleefdheid, het glazuur dat het venijn moet verhullen.
Natuurlijk trok niemand een streep in het zand, dacht Maartje. ‘Mensen die iets wisten, hielden hun mond uit angst. En de anderen waren de grote Alice in Wonderlands van deze wereld. Allemaal laten ze zich zich meeslepen in het spel van namaak-participatie. Daarvoor zijn het natuurlijk ook slaven met net iets te comfortabele posities. Nog net niet genoeg pijn om echt te veranderen. Hoe kom ik hier weg?’

Het werd een repeterende breuk in haar hoofd. Maartje bereidde de evaluatie van morgen alvast voor. ‘Mensen houden elkaar aardig voor de gek in organisaties’ dacht ze. Het zou de mooiste conclusie zijn die ze kon bedenken. ‘Eerst wijn. Nu! En wegblijven bij de Alice in Wonderlands. Waar is Iris? Die moet ik direct spreken. Nu!.’ De raadselen rondom het CV van Trudy, verdienden opheldering.