Wat een raar verhaal, zeg. Er wordt van alles gesteld, beweerd alsof het een waarheid is: "een wake up call van de sterk verwaarloosde interactie tussen mensen". Wie zegt dat dit zo is? Een mening is niet meteen waarheid, kom op zeg. En vervolgens wordt een direct verband gelegd tussen de zg. verwaarloosde interactie en ziek zijn, met de impliciete suggestie dat deze pandemie gerelateerd is aan de verwaarloosde interactie. Dit zijn cirkelredeneringen, met een volkomen oncontroleerbare c.q. ontbrekende bewijsvoering. Doet me denken aan de theorietjes dat 'ieder mens zijn eigen ziektes kiest": heb je iets aan je ogen, dan durf je zaken in je leven niet onder ogen te zien. Dat niveau. "Het plezier van de interactie zijn we een beetje vergeten"? Wie is 'we'? En hoezo vergeten? Ik niet hoor. En ik zie het ook nergens om me heen, ook niet op mijn werk. Integendeel. Het artikel staat bol van de uitspraken, stellingen, morele oproepen (dat mag, overigens) die als waar voor ons allemaal worden gepresenteerd. En dan voldoende vaag dat er altijd weer een draai aan kunt geven. Doet me denken aan Astro TV. Zullen we dat niveau, ondanks de ongetwijfeld goede intenties van de schrijver, blijven vermijden?

Prachtig verwoord en een zeer terecht punt. In een wereld waarin platte materie meer waarde lijkt te hebben dan het wonderlijke geschenk dat leven heet. De maatschappij, nou daar is weinig meer van over en velen hebben het niet eens door. Vooruitgang lijkt uiteindelijk onze ondergang te worden wanneer we niet snel gaan beseffen dat we met onze handelingen een waarlijk leven aan het vermoorden zijn.

heel juist