Wie wil er niet bezig zijn met grensverleggend leiderschap? Met het verruimen van de eigen mogelijkheden. Maar voordat we aan verruiming toekomen moeten we eerst de beperking voelen, tegen een grens aanlopen.
En dat is precies wat we het liefst zo lang mogelijk willen vermijden.
De maakbaarheidsgedachte van waaruit we doorgaans opereren in organisaties helpt ons bij dat vermijden uitstekend. Als we maar op de juiste manier een verandering aanpakken, dan bereiken we het gewenste resultaat. Theorieën, modellen, praktische tips voldoen aan onze behoefte om grip te krijgen.
Maar wat als de boel toch vastloopt? Als het gewenste resultaat uitblijft. Als mensen zich er steeds onbehaaglijker bij gaan voelen. Springen we dan weer over naar een nieuwe trend? Of volgt er enige bezinning?
Als we onze ...
Acceptatie en uitspreken van dat wat is, van wat je werkelijk hier en nu voelt, denkt, ziet en ervaart in jezelf en om je heen, biedt in mijn ervaring een poort tot ongekende vreugde en vrijheid. Ken uzelf. Observeer jezelf en de wereld om je heen met kalme alertheid, scherp zonder aan mildheid te verliezen. Dat vraagt onder andere durf om je licht te laten schijnen op je eigen schaduw, schaamte en incompleetheid.
Hoe ongemakkelijk, pijnlijk, beschamend, angstig of confronterend dat proces ook voor mijn ego moge zijn. Dat vraagt om doorvragen, om mijn vinger door het decor te steken, onder de laklaag, achterom en in de vuilnis te durven loeren. Om telkens weer uit mijn comfort zone te stappen, de film van mijn leven te negeren en boven achter in de bioscoop te gaan kijken wie er in mijn regiekamer heerst. En in hoeverre ik daar verantwoordelijkheid voor neem.
En waarbij ik eveneens op momenten ook weer moet accepteren dat mijn ego de regie toch weer in handen weet te krijgen. Heb ik mijzelf met al mijn volwassen wijsheid toch weer in mijn eigen gecreëerde spiegeltjes en kraaltjes laten verleiden en verblinden. Weer weggeleid van mijzelf, krachtig en inderdaad tegelijkertijd ook toch zo kwetsbaar.