fHet thema gespreid leiderschap is erg Nederlands. In de besproken casus werkt het goed, omdat het een verlengde is van de dominante Hollandse cultuur. In de Hollandse cultuur is leiderschap altijd relatief (onze premier is niet eens de baas van de regering; enkel de voorzitter er van). In de Franse of Duitse culturen zou dit niet werken. In de Duitse cultuur zou men bij gespreid leiderschap vooral kijken wien in de team de meeste formele macht heeft en in de Franse cultuur zou men eerst luisteren naar wie de meeste traditie van authoriteit heeft.
Maar het gevaar van gespreid leiderschap is dat niemand een knoop doorhakt en de eindverantwoordelijkheid op zich neemt.
Het model van heroic leadership wordt al decennia bekritiseerd. Een alternatief daarvoor is wat tegenwoordig steeds meer aandacht krijgt en dat is servant leadership. Daarbij is er nog steeds wel een leider, maar die dient - niet de medewerkers; een misverstand - dezelfde organizational purpose als de medewerkers. Daarbij is ook in zekere zin leiderschap "gespreid", maar er is nog wel een bepaald persoon die uiteindelijk kijkt of het goed gaat. Een soort van mentor.
Nog even over motivatie. Er staat "mensen hebben geen sturing van bovenaf nodig, maar zijn intrinsiek gemotiveerd", maar dat is een platitude. Iedereen met een behoorlijke opleiding en verantwoordelijke functie moet het vooral van intrinsieke motivatie hebben. Maar wereldwijd wordt al jaren op allerlei onderzoeken over motivatie aangegeven dat de meest demotiverende factor management is. Dat kan komen door een niet passende stijl van management, maar ook door gebrek aan richting waar het management voor verantwoordelijk is. Met andere woorden, als de leiding niets aangeeft, gaat de intrinsieke motivatie van de professional in gevaar komen.

Ik geloof in wat jullie schrijven. En deel daarom graag het artikel binnen mijn netwerk omdat ik vind dat teveel organisaties, juist ook onderwijs maar ook profit, teveel vasthouden aan trandiotioneel leiderschap maar ze niet afrekenen op slecht leiderschap en ze lekker laten aanmodderen ten koste van groei en bloei van medewerkers. Dat Dus.

Typische leiderschapskwaliteiten zijn moed, daadkracht en overtuigingskracht.

Wat een onzin. Dat is dominantie en slechts 33% van wat we van een manager verwachten. De volgende 33% is zijn afstandelijkheid oftewel zijn analytisch vermogen en vermogen tot onderbouwing en daarna gaan we er vanuit (nee, geen aanname, gewoon een eis) dat 33% sociaal vermogen aanwezig is. Gelijkheid, broederschap, de vent zijn waar mensen graag hun bed voor uit komen, relativering, empathie, visie, missie. En, als sluitstuk, de vaardigheid om de situatie te herkennen en een boost te geven om van 33% naar 100% te presteren.