De gemiste kansen

Columns

Ik zie genoeg fraaie voorbeelden van organisaties met een hoog niveau van betrokkenheid. Waarom zijn er zo weinig bedrijven die hierin meegaan?

In mijn vorige column De bittere realiteit van motivatie op de werkvloer  schreef ik over het pijnlijke gebrek aan betrokkenheid bij mezelf, mijn collega's en de grote meerderheid van de wereldbevolking. Het riep veel interessante reacties op; van onbegrip tot grote mate van herkenning. De situatie zoals ik die beschreef was mijn situatie van ruim een jaar geleden. Ondertussen kan ik gelukkig zeggen dat er in een jaar tijd veel veranderd is, maar daarover later meer. Want hoe fijn dat voor mijzelf ook is, helaas is het probleem daar voor de meerderheid van de werknemers nog niet mee opgelost.

Ik vind het nog steeds stuitend dat er zo bizar weinig g...

J. de Heer
Beste Pim,

125% minder burn outs is rekenkundig onmogelijk. 100% minder is namelijk al 0. Minder dan 0 (dus een negatief aantal burn outs) is niet mogelijk.

Het zou kunnen dat bedrijven zonder betrokken werknemers 125% MEER burn outs hebben dan bedrijven met betrokken werknemers. Maar je kunt percentages niet zomaar omdraaien. Als je andersom rekent, wordt het hoge aantal burnouts bij de bedrijven zonder betrokken werknemers de basis voor het percentage. Dan zijn er dus bij de bedrijven met betrokken werknemers 125/225 = 55% minder burnouts.

Dat betekent dat mogelijk ook de andere percentages anders berekend moeten worden. Dan is nog steeds het voordeel van betrokken werknemers evident, maar de cijfers zijn dan wel wat minder dramatisch.

Met vriendelijke groet,

Koos de Heer
Van Aetsveld
J. de Heer
Beste Pim,

Los van mijn kritische opmerking hierboven over de percentages zie ik hetzelfde bij de bedrijven waar ik kom en deel ik je verwondering. Ik denk dat de oorzaak heel diep zit. Een soort cynisme en een wijdverbreide uitgeblustheid die we met elkaar in stand houden. Een deel ervan komt uit opvoeding:
- Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje.
- Alle hardlopers zijn doodlopers.
- Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.

Daarnaast denk ik dat er een verschil is tussen wat we zeggen te doen en wat we werkelijk doen. Zie hierover bijvoorbeeld het werk van Chris Argyris, Peter Senge en Arend Ardon. Vrijwel alle bedrijven waar medewerkers niet betrokken zijn, hebben in hun missie of visie statement iets staan over de ontwikkeling, de ontplooiing en/of het geluk van hun medewerkers. "Onze medewerkers vormen ons belangrijkste kapitaal." Ik ben ervan overtuigd dat verreweg de meeste managers die tijdens een heisessie deze woorden opschrijven, het op dat moment ook echt menen. Ze hebben alleen zelf niet door dat ze met hun gedrag het tegenovergestelde bewerkstelligen. Om daar zicht op te krijgen is een kwetsbaarheid en een zelfreflectie nodig die over het algemeen in managementkringen nog te weinig uitgenodigd en beloond wordt.

Voor iedereen die hierin geïnteresseerd is, kan ik het boekje van Arend Ardon aanraden: Doorbreek de Cirkel. Heel beknopt, handzaam en praktisch, je leest het in 1 avond uit en dan ben je een aantal verbluffend heldere eye-openers rijker.

Met vriendelijke groet,

Koos de Heer
Van Aetsveld

Meer over Betrokkenheid, commitment