Carlista,
Ik vind je artikel zwak en zéér onvolledig, vooral dáár waar het de kern zou moeten raken: passie als vervoermiddel voor geluk. Veel mensen bevinden zich in de fuik van eerder gemaakte beslissingen. De keuze van je partner, je huis (hypotheek) en er zijn kinderen. Kortom: een situatie die zwaar gedomineerd wordt door verplichtingen.

Nu, een tijd later, kom je er achter dat je een grijs bestaan leidt. Na wat (al dan niet professioneel begeleid) navelstaren kom je er achter dat je véél liever violist, beeldhouwer of oorlogsjournalist zou willen zijn. Je pakt het gewetensvol aan en roept je gezin rond de ontbijttafel. Pappa is niet meer gelukkig. Pappa wil opnieuw beginnen. Maar dat gaat natuurlijk niet hetzelfde salaris opleveren. Of ze allemaal méé willen investeren om jóúw droom waar te kunnen maken. Nou, dat zal wel de nodige besluitmomentjes geven vermoed ik zo.

Waar het ECHT om gaat is dat de mogelijkheden beperkt zijn door keuzes die je jaren geleden hebt gemaakt en nu zie je de consequenties. Dan kun je wel trainen, gecoacht worden of weer naar school, maar of dat je dichter bij je passie (en dus je geluk) brengt is voor mij zéér de vraag.

Groet,
Jos Steynebrugh
Marketing en Innovatie Consulent

Dag Carla,

Misschien valt Jos over de eenvoud van de boodschap, dat maakt de boodschap echter niet zwakker of onvollediger, eerder andersom zou ik zeggen. Reflectie en jezelf kritisch bevragen op in dit geval je talenten en de inzet daarvan. Dat leidt mogelijk tot een grotere geluksbeleving. In ieder geval steunt het je proces van zelfverwerkelijking. Niets mis mee zou ik zeggen, graag zelfs!

Jos, ik kan me voorstellen dat als je partner, huis en kinderen als belemmerende, dominante verplichtingen ziet, zich dat bij ieder belangrijk keuzemoment laat gelden. Indien niet, dan geldt net zo goed dat je dergelijke levenskeuzes zorgvuldig over/weegt. Hoe belangrijk is het voor mij? Wat is de impact en zijn de effecten en wil/kan ik die accepteren en aanvaarden? Hoe wil ik dat vormgeven? Enz.

Geluks of tevredenheidsbeleving ligt in jezelf besloten, anderen en omgeving projecteren jouw innerlijke belevingswereld. Buiten geeft een signaal (gebrek aan passie) over wat er binnen aan de hand is, niet andersom. Als het voor jou klopt dat je violist of wat dan ook wil en echt moet worden dan ga er voor, hoe dramatisch dat er ook uitziet aan de oppervlakte. Het alternatief om de rest van je leven jezelf, je relatie, kinderen en zelfs je huis als een fuik of rem te zien en ervaren, maakt volgens mij geen van voorgenoemden gelukkig.

Vriendelijke groet,
Branko Lastdrager

Helemaal eens, Branko
Ik wil zeggen dat als je in de zelf opgezette fuik terecht komt, dure cursussen en trainingen de pijn slechts een beetje dragelijker maken, maar noem dat dan niet "geluk beleving"
Jos

Hoi Jos en Branko,

Ik merk in mijn praktijk dat invulling geven aan je talenten meestal niet zulke verstrekkende gevolgen hebben (wat niet wil zeggen dat dit voor iedereen zo is natuurlijk).

Ook als je violist wilt worden, wil je dat om uitdrukking te geven aan een talent dat bijvoorbeeld te maken heeft met 'mensen beroeren'. Dit is iets wat je bijna in alle werksituaties kunt doen. Door op deze manier te kijken is het vaak met een paar hele eenvoudige stappen mogelijk om vele malen meer geluksbeleving te creëren. Ik vind het steeds weer bijzonder om te merken wat er bij mensen gebeurd als ze vanuit een dergelijk perspectief opnieuw kijken naar hun leven. Dat kan betekenen dat je voor zware keuzes komt te staan waar niet 1,2,3 een antwoord voor is. Bewust kiezen voor welke keuze dan ook leidt dan toch vaak tot een proces die achteraf bezien iets goeds betekent. En dat wens ik je toe Jos!

Callista