Stress Buy Fly

Zoals het leven zelf, begint een vliegvakantie met één grote worsteling.

De lange rijen voor het inchecken maken dat je al licht geïrriteerd raakt. Twee kinderen een uur lang koest houden terwijl je centimeter voor centimeter naar voren scharrelt, vergt nu eenmaal wat van je. Voornamelijk geduld, maar dat dreigt op te raken.

Na het afgeven van de koffers, volgt de handbagagecheck. Als altijd proberen wij het systeem te slim af te zijn door overal en nergens pakjes appelsap, chocomel en andere zoethouders te verstoppen. Je zou zeggen dat we inmiddels beter moeten weten. Nee dus. Het idee dat één van de kinders het plots op zijn heupen krijgt zonder dat we adequaat kunnen reageren door een rietje in zijn mond te stoppen, maakt dat we bewust contrabanden vervoeren.

Eerst ga ik zelf door de scan. Toeters. Bellen.

'Ja, mijn zakken zijn leeg. Nee, in mijn slippers zit niks, wat denk je zelf. Tuurlijk doe ik ze even uit, ik doe wel mee aan die poppenkast. Nog een keer door de scan? Ja? Je wil dat ik nu voor de vierde keer door de scan ga? Kan je me niet gewoon fouilleren als je het allemaal niet vertrouwt?'

Intussen schiet mijn dochtertje door de scan. Ik hol er achteraan maar de marechaussee vindt dat een slecht plan. 'Eerst schoon door de scan meneer.'

Schoon door de scan? Godsakkes, zie ik eruit als een bolletjesslikker of zo, vraag ik me af terwijl ik bulder dat mijn dochter nú moet terugkomen op straffe van verlies van een ijsje.

Mijn tas volgt.

'Wat is dit?', wordt gevraagd.
'Appelsap, dat is nou wat je noemt appelsap, vandaar ook de afbeelding van de appel in combinatie met het opschrift 'appelsap'.'
'Dat moet in de prullenbak.'
'Vind ik een beetje zonde, vindt u zelf niet? Weet je wat, we drinken het snel leeg, dan kunt u het pakje weggooien, dan draagt u ook nog eens wat bij aan...'

Te laat, het pakje is in een grote blauwe bak beland waar, naar het zich laat aanzien, een hele school van bediend kan worden. Ik suggereer dat die bak wel 's op een vliegtuig naar Afrika gezet mag worden. Men kan er niet om lachen. Dit is serieus werk dat serieus genomen moet worden.

Mijn vriendin volgt en ik beleef een externe déjà vu, als zoiets bestaat. Nu is zij veel liever en begripvoller dan ik maar het feit dat een fles babymelk voor haar ogen wordt leeg gekieperd, doet haar zowat ontploffen. 'Wat denk je, dat ik mijn baby explosieven loop te voeren?' Ik gniffel, eindelijk een vrolijke noot in deze droevenis.

'Te laat', antwoordt de diender off topic, 'als hij eenmaal door de scan is geweest mag hij niet meer worden opgedronken.'
'Ook niet in Afrika?', probeer ik nog, maar ik word gesommeerd om mij bij de paspoortcontrole te vervoegen. Daar probeert men dusdanig kritisch te kijken dat ik ervan begin te balen dat ik me niet geschoren heb. Leuk, zo'n hip baardje, maar ook enigszins afwijkend; van de goegemeente en van de foto op mijn ID. En afwijken, daar houden ze niet van in het niemandsland dat Schiphol heet.

Alvorens te besluiten of ik er door mag, moet eerst worden gecheckt of Senne Senne wel is. Ieder kind moet een eigen paspoort hebben dat nog eens moet gelijken ook. Dat paspoort is drie jaar oud. Zij is een half jaar ouder. 'Zoek de tien verschillen', mompel ik, en warempel, het lijkt alsof mijn suggestie deze keer wel wordt gevolgd.

Met een groots gebaar wordt het hele gezin doorgelaten, alsof ons een gunst van ongekende omvang wordt gedaan. Nu, zittend aan een zwembad in Andalusie met een sangria voor mijn neus, voelt dat inderdaad zo.