Onbeschoftheid troef

Nederland krijgt zo langzamerhand de naam het meest onbeschofte land ter wereld te zijn Niet alleen in het verkeer, maar ook op straat en in de winkels. Het woord service wordt gelezen als servies: iets wat je gewoon kapot mag gooien.

Van de week ben ik bijna plat gereden omdat een automobilist dacht dat het rode stoplicht niet voor hem was bedoeld. Twee auto’s voor me reden de kruising al over toen hij met hoge snelheid tussen mijn voorganger en mij inschoof. Zowel de bestuurder voor me als ik toeterden om de man te wijzen op het feit dat er echt maar heel weinig ruimte was. Het resultaat: een opgestoken middelvinger. Hoe durfden wij hem tot de orde te roepen! En trouwens, die verdrijfvlakken zijn er ook alleen maar voor de lol: kijken hoever je langs een file door kunt rijden om er dan snel tussen te schieten..... dat je een ander daarmee een stuip bezorgt of een aanrijding veroorzaakt, ja, dag... dat is niet jouw probleem.
Ik heb een nieuwe bril met een zeer geavanceerd systeem: er zitten drie sterktes in. Dat zou erg prettig moeten zijn: dichtbij, middelver en veraf in één montuur. Ik had mijn twijfels en na een week weet ik het zeker. Ik word er gek van. Ik kan maar op één stand lezen, zie in het midden niet verder dan 40 centimeter en moet mijn hoofd zo ongeveer naar voren hangen om in de verte te kunnen zien. “Even wennen mevrouw", zei hij terwijl hij me misprijzend aankeek. Ja, zal wel. Ik wen nog een week en dan is het terug naar af. Heel veel geld voor zo weinig comfort.

Een vriend van een vriendin is uit het buitenland op bezoek. Hij is hier voor het eerst en maakt een rondreis door Nederland. Twee maanden lang trekt hij van provincie naar provincie en van stad naar stad. Ik sprak hem toen hij hier een maandje was en vroeg hem wat hij van Nederland vond. “Jullie hebben een mooi land, maar het is ontzettend vol en vies. Iedereen gooit alles zomaar op de grond. En weet je wat me nog het meest opvalt”, sprak hij, “Dat mensen hier zo onbeschoft zijn. Echt, heel opvallend onbeschoft tegen elkaar. Het lijkt wel alsof niemand zich nog om een ander bekommerd of gewoon simpelweg de fatsoensnormen in acht wil nemen. En jullie winkels, jeetje, als de medewerkers bij ons (Zweden) zo onfatsoenlijk waren dan lagen ze er sneller uit dan ze konden nadenken. En jullie treinen, het lijkt wel of alles daar is toegestaan.”
Hij vertelde dat hij in een trein zat waar ongeveer tien jongelui zo hard aan het praten en gillen waren en twee een telefoon hadden waar zo luid muziek uit kwam, dat hij en een medepassagier van ellende maar op de klapstoelen bij de deur waren gaan zitten.

Heftige zaken. Hadden we hier nu maar eens een ministerie voor.