Le Garage van Braakhekke: Niets is wat het lijkt

Dagelijks wordt de online gebruiker bestookt met aanbiedingen. Van Groupon tot Marktplaats. En het lijkt of er elke dag nog nieuwe aanbieders bijkomen. Korting en nog eens korting. En de kortingmakelaars zijn meester in de verleiding. Ondanks mijn kijk op marketingverleidingen, ging ik een poosje geleden door de knieën. Ik bezweek voor een lunch bij Le Garage. Voor een sympathiek bedrag kocht ik twee vouchers. Na betaling, ontving ik het paar per e-mail. In kleine letters stond op de bon dat de lunch voor een bepaalde tijd moest worden genuttigd. En wat doe ik, en velen met mij, je print ze. Stopt ze op een veilige plek en werkt en leeft vrolijk verder.

 Ik kreeg anderhalve maand geleden een bericht van de aanbieder dat de coupontermijn bijna was verstreken. Het werd lunchen. Nu of nooit. Omdat mijn voucher verliep op een maandag werd het lunchen op... maandag. Eerder kon ik niet. Le Garage op maandagmiddag is een trieste bedoeling. Er zaten in het spiegelrestaurant – een van de kenmerken van het door Cees Dam ontworpen restaurant, zijn de spiegels rondom – slechts vijf mensen. Er waren meer medewerkers van Le Garage dan gasten dus zou je verwachten snel en goed geholpen te worden. Nou... dat viel tegen. Na een kwartier werd ons gevraagd: "Wilt u iets drinken?" Lekker snel. Wij kregen de lunchkaart en mochten een keuze maken. Als 'hoofdlunchgerecht' kozen wij 'steak tartare'. Vol verwachting zaten wij op het eerste gerechtje te wachten. Het duurde en duurde. Enfin, na een eeuwigheid was het gerecht daar. Aardig qua smaak maar niet echt super. De man die ons aan tafel bediende was kortaf. Niet echt gastvrij. Er was maar nauwelijks mee te communiceren. Maandagblues? Alvorens het hoofdgerecht werd geserveerd mochten wij aangeven hoe wij de tartare wilden hebben. Ik ben een fan van pittig terwijl mijn tafelgenote meer van mild houdt. Goed dat was duidelijk, daar gingen wij althans vanuit. Om de juiste smaak te garanderen moesten wij even 'proeven' of dit was wat wij bedoelden. Na de vraag hoe hij nu wist welke pittig was of niet werd ons toegeblaft: 'U heeft vooraf aangegeven hoe u het wenste en zo heeft u het gekregen." Er was geen verschil in smaak. Ze waren qua smaak gelijk en zo werden de gerechten dan ook geserveerd. Wat een poppenkast! Klagen of communicatie met de man had geen zin, in een oogwenk beende hij weg. Ik had geen zin in een maandagmiddagconfrontatie. Wij aten gedwee het rauwe vlees op. Het restaurantpersoneel had het erg druk: met zichzelf. Nauwelijks kregen de vijf gasten aandacht. En na het derde gerechtje... wilden we snel weg. Een paar glazen water, een wijn en een kop thee kostten ons net zoveel als de twee lunch vouchers, tel daarbij op 15 euro parkeergeld en wat blijkt: je kunt gewoon beter niet ingaan op een online aanbieding. Bind je niet vast en je hebt geen probleem met deadlines en kunt zelf kiezen wat en waar je eet. En oh ja, nu begrijp ik ook waarom Joop Braakhekke zijn Le Garage heeft verkocht: de glans is eraf!