Het lot van een verkoopster

'Mevrouw?’ : ik draai mij in één beweging om. Dit woord betekend voor mij actie. ‘Ja?, kan ik u helpen?’ : vraag ik met mijn liefste glimlach. ‘Ja’ antwoordt de vrouw ‘ik wil dit ruilen, ik heb dit gisteren gekocht maar de maat is niet goed. Op het kaartje staat XL maar het lijkt wel een M….’ : de vrouw praat verder maar ik neem haar verhaal niet meer op, zoals ik dat zou moeten doen. Ik kan het gewoonweg niet opbrengen om om de paar minuten weer een  verhaal aan te horen over maten, dikker worden, afvallen, verkeerde kleur bij de huid of frustraties over ouder worden en hangende armen.

‘Wat ik mij dus afvroeg was of ik dit kon ruilen voor een maat groter’. Ik kijk haar aan met mijn gezicht die uitstraalt dat het mij oprecht spijt. ‘Ik ga hier niet over, maar ik weet wel dat alle artikelen uit de sale niet geruild mogen worden.' De vrouw veranderd van houding en trekt haar wenkbrauwen op. ‘En waarom wist ik dit niet?’ Ik blijf haar glimlachend aankijken en antwoord met mijn liefste stem dat het mij heel erg spijt en dat ik mijn collega er bij zal halen zodra het kan. ‘Ik vind dit echt belachelijk! Dit is toch geen manier van handelen?  Uitermate teleurstellend’. Ik zet mijn geluid alweer uit en blijf glimlachen. Ik heb dit geleerd van mijn vader, die een boek heeft geschreven over het geven van goede service. Een glimlach is de beste manier van service te verlenen, met een vrolijk gezicht heb de klanten al voor 60 % om, vertelde hij me altijd. ‘Ik zal kijken wat we voor u kunnen doen mevrouw, maar ik denk dat u het niet meer kunt ruilen’. Als de vrouw nog kwader begint te kijken en nog bozere woorden op mij afvuurt  komt op dat moment mijn redding aangelopen, mijn collega Z. ‘Z, deze mevrouw wil dit graag ruilen, maar het is in de sale’. Z kijkt de mevrouw aan met het zelfde ‘het-spijt-me-verschikkelijk-gezicht’ en verteld haar dat we het eigenlijk niet kunnen ruilen. De mevrouw kijkt nog kwader (dat dit mogelijk is verbaasdde mij ook) en vraagt haar of ze geen uitzondering kon maken, want ze had het zo leuk in haar hoofd bedacht met een jasje dat ze ook bij ons had gekocht. De mevrouw praatte mijn collega om en ze mag het gaan ruilen. Opeens veranderd het kwade gezicht weer en veranderd haar houding en stem weer in de aardige vrouw die mijn tien minuten aansprak. Ik heb ondertussen pijn aan mijn kaken van het glimlachen en sprak nog steeds met mijn vriendelijke verkoopstersstem. Het is nog maar half twaalf en er staan mij nog heel wat boze klanten te wachten. Mijn kaken zullen aan het eind van de dag een massage nodig hebben en mijn stem zal vervormd zijn. Maar dan bedenk ik mij de + op mijn bankrekening van deze maand en die prachtige pumps die ik had gezien en dat geeft mij weer een zetje om door te blijven glimlachen en ik ga weer verder met het helpen van een boel chagerijnige gezichten. Nog 6,5 uur…

charlot