Het imago van de makelaar: een kaartenhuis?

Een tijdje terug stond er een artikel over het foute imago van Amsterdamse makelaars in Het Parool. De beroepsgroep had een onderzoek naar haar eigen uitstraling laten verrichten. Het bleek dat zowat 80 procent van de Amsterdammers de makelaars onbetrouwbaar vindt.

Snelle pakken en dito scooters. Grote 'klokken' en makkelijk geld verdienen. Amper kennis van zaken en geen oog voor de belangen van de klant.

De voorzitter van de beroepsvereniging, Eefje Voogd, probeert te redden wat er te redden valt door erop te wijzen dat de mensen die wél een makelaar in de hand nemen, tevreden zijn. De diensten worden beoordeeld met gemiddeld een 6,7.

Een 6,7. Het is een voldoende. Het is ook hoger dan de cijfers die de makelaars (die, zo blijkt uit het onderzoek, maar lastig van het stempel gesjeesde student afkomen) gedurende hun studententijd gewend waren te halen. Maar echte tevredenheid kan je hier niet uit af leiden.

Overigens, zo vervolgt Voogd, is een scooter gewoon een praktisch vervoermiddel om zoveel mogelijk bezichtigingen op een dag te realiseren.

Daar heeft Voogd een punt: in Amsterdam kan je je sneller voortbewegen met een scooter dan een fiets. Net zozeer als je de tijd beter kan aflezen op een grote klok dan op een normaal horloge. En minder reistijd, betekent meer tijd om aan te wijzen wat nu precies de WC is en waar de living ergens uithangt. Wie nog nooit een huis heeft gekocht, moet voor de lol eens kijken naar Droomhuis gezocht dat wordt uitgezonden door Omroep Max. ‘En hier ... hier ... vinden we de keuken.' Goh, zie je aspirant koper peinzen, ik vroeg me al af waar ik het bed kwijt moest.

 Een zekere Maussen, imagodeskundige, is verzocht zijn visie te geven over de uitkomst van het onderzoek. Hij houdt voor dat makelaars moeten worden geselecteerd op dienstverlening (bedoeld zal zijn: de mate van dienstverlening). De toegevoegde waarde zit ‘m in deskundigheid, ervaring en maatwerk, aldus Maussen. Jaja. Drie gemeenplaatsen lees ik. Wil niet iedere dienstverlener zich hiermee afficheren? Of zijn er ook klanten die tekenen voor een nietswetende junior die rotzooi levert?

De feitelijke problematiek blijft wonderlijk genoeg onbesproken. De makelaar heeft zich van origine ergens tussengewrongen. Er is een dienst die niet daadwerkelijk nodig was, maar waar wel een markt voor was, verzonnen. Een huis kopen is niet zo moeilijk als iedereen denkt. Koper en verkoper leggen de voorwaarden van de koop vast in een overeenkomst. Hierna voeren ze deze overeenkomst uit. Dat is alles. Om wat rechtszekerheid te creëren is voorgeschreven dat de overdracht notarieel wordt geregeld. Prima dan, die notaris heeft nog een stuk of 100 templates liggen, daar heb je geen makelaar voor nodig.

Daarnaast hebben funda, jaap, zoekallehuizen, noem maar op, de functie van tussenpersoon feitelijk overgenomen. Vul je zoekcriteria in en hopla, het aanbod verschijnt in je scherm. Kennis van de markt heeft iedereen. En voor die kennis hoef je dus ook geen percentage van de verkoopprijs te dokken. Dat percentage is hoe dan ook wat dubieus. Een hogere verkoopprijs zou een aankopend makelaar naar mijn smaak niet mogen lonen. 

Ho ho ho, roept de deskundige, ervaren makelaar, die maatwerk levert: ik fix wel een flinke korting voor je. Sja, daar kan je van zeggen wat je wilt, maar de realiteit is dat de verkoper omlaag gaat als hem dat wordt geadviseerd en niet verder zakt dan dat de verkoopmakelaar de aankoopmakelaar heeft ingefluisterd. Huh? Ja echt! En zo houdt deze beroepsgroep zichzelf kunstmatig in stand.

Auteur: Maarten Witte