Aan de gouden ketting

In mijn vorige posting constateerde ik dat de service van bedrijven afglijdt. Verantwoordelijkheidsgevoel is bij veel werknemers niet te vinden. Ik moet dan ook altijd erg lachen om personeelsadvertenties waarin staat: “wij zoeken iemand met een ondernemers-mentaliteit.??? Alsof iemand met een echte ondernemersmentaliteit geen carrière in loondienst overweegt. Maar nog belangrijker: hoe creeër je een ondernemersmentaliteit als je je werknemers een pakket aan secundaire arbeidsvoorwaarden aanbiedt, waarmee je ze als bedrijf zélf aan de “gouden ketting??? legt? 

Vorige week was ik voor een presentatie weer even terug bij mijn voormalig werkgever; de Rabobank. Ik heb daar in totaal 13 jaar met veel plezier gewerkt. Als ik niet op een dag het (ondernemers)licht had gezien, had ik daar nu waarschijnlijk nog zeer tevreden gezeten. En waarom ook niet? Ik had een leuke baan, verdiende daar een prima salaris en als ik eerlijk ben; in veel minder uren dan dat ik nu maak.

Maar wat maakte het werken voor een bank nu echt tot een feest? De secundaire arbeidsvoorwaarden. En ik ben er van overtuigd dat dat precies is wat veel bedrijven nekt in hun streven naar een hoger niveau van dienstverlening. Bij elk groter bedrijf met prima voorwaarden zitten mensen die er al jaren niets meer aan vinden en die alleen maar blijven vanwege de korting op de hypotheekrente, korting op de verzekeringen en de lease-auto. Zelfs in mijn vriendenkring zijn er mensen die alleen maar bij een baas blijven door een lease-auto, die zij kwijtraken bij uitdiensttreding. Hoezo personeelsbinder?

Maar de vraag is of je als werkgever wel iedereen (levenslang) aan je wilt binden. Life-time employment lijkt te verdwijnen, maar er zijn nog steeds werknemers met hun baas “getrouwd???. Werknemers die zich op basis van hun uitstekende voorwaarden voornemen om een diamanten huwelijk “uit te zitten.??? En echt niet omdat ze het zo naar hun zin hebben. Nee, omdat ze er netto 200 euro op achteruitgaan als ze alle voordelen moeten inleveren. Dit soort mensen blijft jaren op een bepaalde stoel zitten; comfortabel ingemetseld tussen de secundaire arbeidsvoorwaarden. Begrijp me niet verkeerd: dit kán goedgaan. Maar veel vaker beschouwen vastgeroeste medewerkers klanten als een vervelende onderbreking van hun werk. En dat deze medewerkers niet gek op klanten zijn, dat mérkt de klant. Ongetwijfeld. Het gevolg laat zich raden. Van de medewerker komt u nooit meer af en de klant ziet u niet meer terug. Het is maar wat u belangrijker vindt….

Daarom zeg ik nu, naast “16 miljoen ondernemers??? (zie vorige posting): weg met doorstroming belemmerende secundaire arbeidsvoorwaarden!