Windmolens oké, maar 'niet' in mijn achtertuin!

Elk weldenkend mens is voorstander van duurzame energie, maar wil zelf lang niet altijd met de consequenties geconfronteerd worden. Voorafgaand aan een tai chi les op de sportschool raakte ik ongewenst in een discussie verzeilt. Een dame, die haar geld verdient met het geven van beeldhouw en andere creatieve lessen in een landelijk gelegen dorp, is verontwaardigd over het feit dat de gemeente het toestaat dat er windmolens in een nabijgelegen weiland worden geplaatst. Voor haar idee in haar achtertuin. Volgens haar is immers bewezen dat mensen die in de buurt van deze molens wonen hartritmestoornissen oplopen en dat er van alles mis is met het energieveld dat door het zwenken der wieken opgeroepen wordt. Deze energieverstoring blijft lang hangen en heeft effect op het welbevinden van de mens in de omgeving. Windmolens horen thuis op kale velden en in de zee! De toon waarmee dit gebracht wordt, doet mij verzuchten dat iedereen weet dat energiebronnen als olie opraken en dat we met z’n allen een antwoord moeten geven op nieuwe vormen van energievoorziening. En dat betekent soms ietwat inleveren op het uitzicht vanuit het keukenraam. Ai, toen had ik het helemaal gevreten; ik mag blij zijn dat mijn hoofd er nog op zit.

Duurzaamheid betekent volgens mij ook dat je bereid bent om op punten in te leveren op verworvenheden die je als normaal beschouwen. 

 Wat wil jij wel en niet inleveren?