Welles-nietes - De kracht van taal

Het is niet mijn favoriete plek om te zijn. Maar soms moet je er wezen. Ik heb het over het ziekenhuis. Vanmorgen had ik controle bij het Albert Schweitzer ziekenhuis, vanwege een ondergane operatie aan mijn vinger. Gelukkig niets ernstigs en het komt allemaal wel weer goed. Half negen had ik een afspraak. Terwijl ik mijn fiets parkeer zie ik een grote groep mensen op weg naar de ingang. Het lijkt een bedrijf, waar iedere werknemer ’s morgens vroeg de poort in komt voor een dagelijkse portie arbeid.

Laat ik een bekentenis doen. Ik ben een beetje een schijterd. Zo iemand die moeite heeft met bloed. Als ik word geprikt, kijk ik angstvallig een andere kant uit en vind ik het fijn een gesprek aan te knopen met de verpleegkundige, maakt niet uit waarover, om de pijn van die prik niet te voelen.

Alleen, wat je NIET wilt, krijg je echter juist WEL. Denk aan het verhaal van de vrouw die haar tante op bezoek krijgt en tegen haar vierjarige zoontje zegt dat hij niet tegen tante mag zeggen dat ze een grote neus heeft. De vrouw des huizes is hier zo door geobsedeerd dat ze tijdens het inschenken van de thee vraagt of tante suiker in haar neus wil.

Zo viel ik in een documentaire over parasnowboarder Bibian Mentel. Haar moeder vertelt dat ze haar kinderen heeft geleerd dat het woord niet vooral niet te gebruiken. Niet vallen werd: Staan. Bibian stond zesde op de wereldranglijst toen ze botkanker kreeg. Haar rechteronderbeen werd geamputeerd. Ze onderging vijf longoperaties en werd 74 keer bestraald. In 2016 bleek ze uitbehandeld. Ze vond een ander ziekenhuis met een alternatieve manier van bestralen, maar liefst 36 keer werd ze daar bestraald. Ze is nog steeds niet kankervrij. En deze vrouw won onlangs bij deze Paralympische Winterspelen goud op de snowboardscross. Ongelooflijk, wat een doorzettingsvermogen. Diep respect. En ik neem me voor om me voortaan NIET zo aan te stellen. Of juist wel? Nu ben ik even de weg kwijt.
Wat mij intrigeert is dat in de autobiografie van Bibian Mentel in de ondertitel het woord niet voorkomt. Haar autobiografie heet Kut kanker - Door jou laat ik mijn leven niet verpesten!
Zou het zo zijn dat op onbewust niveau gedachten over een dergelijke ingrijpende ziekte je toch niet los laten?

Foto: Bert den Boer