Voorzichtig zijn? Levensgevaarlijk! En een opmerking over clichékoekbingo!

'Two roads diverged in a wood and I... took the one less traveled by.' - Robert Frost

Harry Starren was tot voor kort algemeen directeur van opleidingsinstituut De Baak. Van zijn afscheid blijft een uitspraak mij bij: ‘Voorzichtig zijn? Levensgevaarlijk.’ Ik moest meteen denken aan mijn vader die eens onderweg naar Antwerpen stopte op de snelweg om daarna op zijn gemak in te voegen. Ook wordt deze uiting voorgrond als tijdens trainingen deelnemers uit veiligheidsoverwegingen bij de inhoud blijven, omdat ze niet durven te zeggen wat als een stripwolk boven hun hoofd hangt. Als je op expeditie duurzaam gaat, vraagt dat zeer zeker het vermogen om vanuit andere invalshoeken te willen kijken. En bij het risico dat je dan neemt, horen geen afgezaagde uitdrukkingen, zoals je ding doen, een stukje, doorcommuniceren, oké en - ook een heel fraaie- definitief eindconcept. Het schijnt dat de ergste plaag tijdens presentaties het overvloedige gebruik van clichés betreft. Wat te doen? Een goede remedie tegen afstotende populaire woorden is lulkoekbingo. Als luisteraar maak je een eigen bingokaart. In plaats van nummers zet je clichés in de vakjes. Elke keer als een spreker vervalt in clichés, kruis je een vakje aan, net zolang tot je een rijtje hebt. Dan opstaan en confronterend lulkoek roepen, brengt leven in de brouwerij. Lijkt me een prima manier om ook (werk)overleg sprankelend te houden, zeker als saaiheid of vanzelfsprekendheid dreigt.
Bovendien voorkomt het nemen van risico spijtgevoelens achteraf, zo blijkt uit een boek van Bronnie Ware, een Australische verpleegster. Zij stond jarenlang mensen bij tijdens hun sterven. Ze noteerde hun diepe inzichten in de dagen voor hun sterven en publiceerde in een boek haar SpijtTop-5:
1. Ik wou dat ik de moed had gehad mijn eigen leven te leiden en niet het leven dat anderen mij probeerden op te leggen. Over risico nemen gesproken…
2. Ik wou dat ik minder hard had gewerkt.
Deze verzuchting doet mij denken aan een gedicht van Max Dendermonde:

Vrijheid

Ik werkte lang, lang
een leven, van twaalf tot twaalf
om maar niet van negen tot vijf
levenslang te moeten werken.

3. Ik wou dat ik de moed had mijn gevoelens te uiten.
4. Ik wou dat ik contact had gehouden met mijn vrienden
5. Ik wou dat ik mezelf had toegestaan gelukkiger te zijn.

Voor wie dit leest: doe vooral je ding, oké, het is tijd voor een stukje vrijheid… geniet van de zomer!