Tsunami in Japan leidt tot nucleaire paniekreacties in Europa

Beelden van verwoesting zorgen voor verslagenheid, ook op 10.000 kilometer afstand. Daar hoeft geen onduidelijkheid over te bestaan. Het menselijk leed is voor hen, die middenin wat eens hun stad was staan en daar nu zonder moeite over de huizen heen kijken, evident. Groot dus. En sinds televisiebeelden niet meer via Telstar 1 gaan, kunnen we live het dak van een van de vele Japanse kerncentrales zien blazen. Tot in Keulen kun je het horen donderen.
Dat dit letterlijk genomen moet worden, maakt de tranentrekkende speech van Angela Merkel ons maar weer eens duidelijk. Van staatsleiders verwacht je visie, leiderschap zo je wilt. Maar geen paniekvoetbal. Dat is iets voor het voedselhamsterende volk dat snakt naar zekerheid, eigenwaarde en luxe. In welke volgorde dan ook.
Maar niet alleen mevrouw Merkel reageert overspannen, heel Europa kiepert de gedachte aan nucleaire energie net zo gemakkelijk overboord als het werd binnengehaald. Bijna 200 centrales staan er op het continent, met nog eens 20 in de pijplijn. De plotsheid waarmee nu vanwege een stom ongeluk en een pechrijke samenloop van omstandigheden er eentje dreigt neer te smelten, is even stuitend als ongewoon.
Hoe zit het nu met de wens van al die mensen die binnenkort de buitenkeuken weer willen opstarten, onder verwarmde parasols chocolademelk willen nuttigen op een terras en gekookt water uit de kraan willen tappen? Die mensen achten zichzelf rechthebbende op stroom. Veel stroom. Waar die vandaan moet komen – op korte termijn – wordt een zoektocht naar de spreekwoordelijke speld.
Vanzelfsprekend is bovenstaande een gotspe. Niemand hoeft namelijk in de tuin te koken, als het koud is zitten we binnen en ook kokend water uit de kraan is de grootste waanzin. Al schijnt dat laatste nog niet eens zo ver af te zitten, qua gebruik, van een waterkoker op het aanrecht. Doet er in zoverre niet toe, dat het exemplarisch is voor het toenemend misbruik van schaarse bronnen.
Want uiteindelijk gaat het daarom: schaarste. En daarin zie ik nu één lichtpuntje, al is het een peertje van weinig watt. Het neersmelten van de reactor aan de Japanse kust, heeft wereldwijd geleid tot een renaissance van duurzame energie. Versneld moeten we nu gaan nadenken over de échte gevolgen van het schudden van de aarde. Immers, dat we onze planeet aan het uitwonen zijn, was al langer duidelijk. Oude centrales worden flux gesloten, nieuwe worden opgeschort. Gaan we nu eindelijk eens duurzaam energie opwekken? Het lijkt erop. Deze week.
Nu maar hopen dat die gedachte, die prikkel, die idee niet van korte duur is. Even kort als de ramp die we na het NOS-jaaroverzicht in december al weer zullen zijn vergeten.