Regenjas met wielen

Zelden zie je ze nog, de opgeblazen vierwielers die brommend in de file stonden. Maar oh, wat had mams fijn zicht over hetgeen voor de auto voor haar gebeurde. Zo ongeveer luidde de USP van de SUV. Veiligheid was ineens het heikele punt waar elke Kadett of 205 op voorhand op werd afgekeurd. De labrador achter het hek immers, moest kost wat kost veilig naar het uitlaatveldje in het bos gebracht kunnen worden, nadat de kids de tennisles op waren afgezet.

De SUV zoop, dat wel. Maar indertijd was de euro nog statistiek gezien een klinkende munt, waar deze momenteel van de glimmende zijkant zowat afscheid heeft weten te nemen. Ja de Grieken. Men keek dus niet op een litertje aan de pomp, met bomen die tot in de hemel groeien, hoef je voor het milieu geen rekenschap af te leggen.

Maar plots stokte de machinerie die kapitaaleconomie heet en waren kommer en kwel de nieuwe norm. Elke liter die nu door de pistoolgreep van de pomp in de slurf naar de tank werd uitgeknepen, werd gevoeld in de aldoor verschralende portemonnee. Plots waren de handdoeken van de firma Schelp niet meer gewild en de vrije bijen van die andere loodgigant mocht men ook steken daar waar het daglicht zelden verschijnt. Om maar niet te spreken van de zegeltjes uit Koeweit. Dikke tong! Nee, zuinigheid nu en vandaag was het nieuwe adagium.

Nu kun je een paar opties uitvoeren, waarbij de keuze viel op meer kilometers per strekkende liter. Dat betekende dus ook dat de ooit zo zwaarbevochten en hooglijk gewaardeerde SUV’s zwaar afgeprijsd naar het tweedehands circuit dreigden te verschroten. Hoe simpel de consument afscheid neemt van het consumptiegoed. Hoor je ineens geen enkele sherryslurper nog over veiligheid.

Plots waren de 500’tjes, de Lupo’s, de eennulnogwats en de Japanse kilometervreters niet meer aan te slepen. Elk aangeprezen met de slogan waarbij er vanuit ’s Rijks incasso nog maar veertien procent wordt bijopgeteld.

Het heeft dus zin de onwilligen in de beurs te knijpen. Hij of zij gaat dan het gewenste gedrag vertonen. Stoppen met roken bij een tientje per pakje, het niet meer ziek zijn bij een eigen risico van 400 spijkerharde euro’s in het jaar en een auto die pas de weg op mag bij 1 op 20. Minimaal.

Waar je echter niets over hoort, is dat je ook gewoon minder kan rijden. Het Larootje uit ’75 van scribent dezes op de plaats rust, smaakt een liter op elke vierduizend meter. Het is een soort zelfrijdtaxi, qua aftikken. En met de huidige bijna twee euro voor een beetje krachtvocht, is er vervolgens geen enkel beletsel om wat vaker de fiets te pakken. Ook al staat de 2.0-Audi er strak naast.

Want uiteindelijk is dat de enige oplossing; pedaalkracht.