Producten worden steeds liefdelozer behandeld

Ik sta te wachten om bij een blauwe supermarkt af te rekenen waar men mij belooft dat als er meer dan drie in diezelfde rij staan, er een kassa wordt geopend. Ik heb het genoegen nog nimmer mogen smaken. Naast mij valt het ene na het andere doosje huishoudhandschoenen op de grond. Het klettert. Verstoord kijk ik opzij en zie een vakkenvuller van een jaar of 16 tegen drieënhalve euro (bruto) een rek leeghalen, waarbij ze de producten die niet meer ertoe doen liefdeloos op de grond flikkert.

Op tv speelt de Keuringsdienst van waarde, een consumentenprogram en de luis in de pels van massaproducerend Nederland. Het is een item over groene thee, die minder thee is dan mag worden aangenomen. De producent ervan voegt heel kleine balletjes met zoetsel toe aan de theeblaadjes, vouwt het zakje dicht, doet er een touwtje met een labeltje aan en verkoopt het geheel. Hiermee wordt de dubieuze kwaliteit van de thee verdoezelt. De producent maakt van een in essentie mooi product een inferieur, waar de liefdeloosheid vanaf straalt.
De guacamoledip van het huismerk van dezelfde blauwe super als eerder in deze bijdrage blijkt bij naspeuren slechts een flinter van de gelijknamige groene vrucht te bevatten. Wanneer ik zelf de keukenmachine ter hand neem, is dat ruim 90 procent, de rest wordt ingenomen door de tomaat, de ui, wat koriander en sap van een limoen. Handje cashewnoten erbij en je hebt de heerlijkste dip. Het verschil in smaak wordt gevisualiseerd als het verschil tussen dag en nacht. De fabrieksdip is een liefdeloos product.
Ik snap dat de behoefte van de consument vooral wordt beknot door het gebrek aan wil om meer geld uit te geven. Eten is duur. Andersom gaat het vergelijk echter meer dan op: duur eten is beter. Het is niet alleen van meer kwaliteit, met aandacht voor vers en goed, maar het is vooral de liefde voor het product als zodanig. In massaproductie wordt dit volkomen over het hoofd gezien. Eten kost nu eenmaal wat het kost, dan maar één keer per jaar minder op vakantie.
En daarvoor moeten we terug naar de kleinschaligheid van de locale producent en locale leverancier.