Ontmoetingsplaatsen: keren MTS en MEAO terug in kleinschalige vorm?

Begin dit jaar was ik aanwezig bij een bijeenkomst, die werd aangekondigd als Kennis Lab try-out. Alleen al vanwege de bijzondere titel wilde ik erbij zijn. Vanuit drie organisaties presenteerden collega’s workshops. Ieder had uit zijn netwerk mensen gevraagd, de kosten werden hoofdelijk omgeslagen en met twaalf mensen hadden we een geanimeerde middag. Workshops over systemisch werken, morele oordeelsvorming en actuele ontwikkelingen in personeelsbeleid in de vorm van een spel volgden elkaar op. Tips werden uitgewisseld en ik had het gevoel dat ieder van de aanwezigen iets bruikbaars mee naar huis nam. Een mooie vorm van participatie door het organiseren van een ontmoetingsplaats. Nu is het in mijn beroepsgroep vrij gebruikelijk dat er het een en ander aan ontmoetingen wordt georganiseerd. Waar blijft dat ene promotieonderzoek waarin de relatie tussen beroepskeuze en de behoefte aan aandacht wordt uitgezocht? Toch sluit de opzet van een dergelijke bijeenkomst volgens mij aan bij een behoefte die breder leeft.

In Rotterdam gaan twee grote MBO-onderwijskolossen, Zadkine en Albeda, samenwerken. Ze hebben een gezamenlijke studentenpopulatie van circa 40.000 studenten. Het beoogde resultaat is opsplitsing in een aantal thematisch georiënteerde opleidingen. Als ik de berichtgeving mag geloven, keren de MTS en MEAO terug. Deze beweging sluit aan bij een bredere behoefte aan de menselijke maat, zoals ook het kleinschalige Kennis Lab. Volgens mij leeft het verlangen naar ontmoeting als een soort onderstroom in onze samenleving. Verborgen, nauwelijks herkenbaar voor de al te ijverige mens. Echter stuwend, bruisend, creatief, vernieuwend, onstuitbaar aanwezig onder de oppervlakte van dagelijkse feiten. Waar bestaat het verlangen uit van de moderne mens? Hoe heeft het zover kunnen komen dat geluk een bijproduct is van hard werken? Daar waar mensen samenzijn en samenwerken, is er behoefte om gezien en erkend te worden. We zitten collectief in een zoektocht naar het verlangen ergens bij te horen, contact te hebben met de ander. Gelukkig zijn er tal van organisaties waar dat volop gebeurt.

Daar waar onvoldoende ontmoeting plaatsvindt, is het de kunst om op een passende manier vorm te geven aan die onderstroom. Want wat mij altijd opvalt, als je in een bedrijf in gesprek raakt met om het even wie, dan heeft ieder van ons een verhaal. Naast het persoonlijke stuk komen daar vaak ideeën in voor hoe we het werk beter, anders, slimmer, innovatiever, leuker kunnen organiseren. De menselijke maat wordt bij tal van bedrijven vormgegeven in de vorm van (werk)overleg. Prima natuurlijk, toch pleit ik daarnaast voor andersoortige bijeenkomsten: ontmoetingsplaatsen waar wordt gereflecteerd op problemen en uitdagingen. Waar dialoog centraal staat, waar mensen elkaar vragen stellen om uiteindelijk tot de best werkbare oplossing te komen. En volgens mij ligt hier een belangrijke rol voor HRM-ers: onderkennen van specifieke behoeftes in het eigen bedrijf, inspirerende bijeenkomsten organiseren en faciliteren, fungeren als de smeerolie die zorgt voor verbinding daar waar nodig.