Omarm de onzekerheid; je staande houden bij ingrijpende functieveranderingen

Een keer is toevallig, twee keer valt op en als iets drie keer voorkomt kun je spreken van een patroon. Drie coachingsklanten worstelen stuk voor stuk om uiteenlopende redenen met de vraag hoe zij zich staande houden als gevolg van ingrijpende functieveranderingen. Een van hen maakt de vergelijking met een oude jas. Die jas hangt aan de kapstok en ook al is hij is versleten en sleets, hij past naadloos en voelt zo vertrouwd. Die nieuwe jas die ernaast hangt ziet er op zich goed uit, maar deze schuurt, het is een jas die (nog) niet past.
Een andere gecoachte verwoordt zijn gevoelens als volgt: ‘Het enige dat zeker is, is dat alles onzeker is. Slik. We leven niet meer in een stabili-tijdperk, maar in een flexibili-tijdperk. Omarm de onzekerheid en je wordt flexibel.’
We leven niet in een tijdperk van verandering maar in een verandering van tijdperk. Een tijdperk waarin op termijn werkgarantie belangrijker lijkt te worden dan baangarantie. Vanuit strategische personeelsplanning vragen bedrijven zich af welke kwaliteiten en competenties nu en in de toekomst gewenst zijn. Zij sturen op type medewerker en van daaruit stimuleren en prikkelen zij medewerkers. Voor werknemers is het de vraag in welke mate zij in staat zijn de regie te houden over hun eigen loopbaan.

Duurzame inzetbaarheid is daardoor een van de belangrijkste thema’s van deze tijd, voor zowel werkgevers als werknemers. Voor een werknemer is het de vraag in welke mate hij in staat is regie te houden over zijn loopbaan. Omarm de onzekerheid. Makkelijk gezegd, voor velen moeilijk gedaan. Geen wonder dat mindfullness - volgens mij een variant van de aloude Gestaltprincipes - zich in zoveel populariteit mag verheugen. Het gaat over de vraag of je als werknemer in staat bent te accepteren dat alles onbestendig en dus niet-permanent is. Om niet op te gaan in de emoties en gedachten waarin je kunt verdwalen. Je hebt ze, maar je bent ze niet.

Zelfsturing vraagt dus ook de-identificatie van gedachten en gevoelens die je in de weg kunnen zitten. Voorkomen dat je jezelf in de slachtofferpositie plaatst, een positie die vaak gepaard gaat met veel twijfels. De ja-maar stand helpt niet echt: ja maar, als ze… ja maar, als … dan…
'You have tot sit down on your butt, don’t walk around with it'; hoorde ik een boeddhistische leermeester eens gekscherend opmerken.

Ooit hadden we Bob Dylan die in 1964 met 'The times they are a-changin' het motto van de nieuwe linkse generatie van de jaren zestig vertegenwoordigde. Hij zette de oude en nieuwe generatie tegenover elkaar. De gevraagde flexibiliteit en het beroep op zelfsturing vraagt in deze tijd van alle generaties het nodige. Sommige van zijn teksten hebben eeuwigheidswaarde:
Then you better start swimmin'
Or you'll sink like a stone
Your old road is
Rapidly agin'.