Mens erger je - beroepsergernissen ten top!

Zoals er een spijt top 5 is, bijgehouden door de Australische verpleegster Bronnie Ware, die werkte met terminale patiënten en heeft bijgehouden waarvan mensen, terugkijkend op hun leven, het meeste spijt hebben; zo is er vast ook een te maken over kleine beroepsmatige ergernissen. Als ik daar zo over nadenk, schieten me er spontaan twee te binnen.
Ik heb een hekel aan de vraag ‘En waarom zouden we met jou in zee gaan?’ die me soms wordt gesteld door een potentiële opdrachtgever.
Waarom eigenlijk? Wat zit me dwars?
Vanuit een opdrachtgever gezien is het een terechte vraag. Wat heb jij te bieden? Wat maakt jou onderscheidend? Wat doe jij en past dat bij ons?
En toch?
Mijn aanname is dat de informatie over mij, wie ik ben, waarover ik praat, hoe ik me uit, hoe ik erbij zit als vanzelf boven water komt drijven. Op grond van mijn manier van doen kan de ander prima bepalen of ik degene ben die past bij de vraagstelling van deze organisatie. Als niet voor mij wordt gekozen en ik het schip in ga, is dat voor beide partijen wellicht het beste. Soms past het niet. Uiteindelijk krijg je de klanten die je verdient. Ik heb vooral moeite met deze vraag, omdat het mij hindert in mijn spontaniteit. Het zit ‘m soms ook in de manier waarop het waarom wordt uitgesproken. Als of mij een overhoring wordt afgenomen. Op dat moment ben ik me bewust dat mijn rebelsheid wordt geactiveerd. Een zanger van een band waarvan ik de naam kwijt ben - wat me overigens ook op ander vlak steeds vaker overkomt en wat vooral pijnlijk is als iemand je uitbundig begroet en je geen idee hebt wie en waarvan - werd geïnterviewd en vertelde, dat de helft van het publiek tijdens hun optreden was weggelopen. De andere helft had genoten. ‘Dan doe je wel iets goed’, was zijn vrolijke conclusie, waarmee hij een prachtig statement maakt. Je krijgt de klanten die je verdient door wat je van jezelf laat zien. Waarmee mijn vraag is beantwoord.

Mijn tweede ergernis heeft te maken met kennismakingsrondjes. Bij bijeenkomsten, waar met een traditioneel rondje wordt gestart, krimp ik altijd een beetje in elkaar. Naam, functie, verantwoordelijkheden passeren de revue. Sommigen wijden in hun enthousiasme nogal uit. We zijn zo een half uur verder. En wat onthoud ik ervan? Er zijn zulke zinnige verrassende vormen van kennismaking te bedenken, passend bij beoogde doelen. Je ontkomt blijkbaar niet aan bepaalde rituelen.
En toch?
Nog eentje, geen ergernis, meer een waarneming, ook in relatie tot begroetingsrituelen.
‘Kon je het vinden?’ hoor ik regelmatig vragen. Ik hoorde nooit als antwoord: ‘Nee, ik dool nog ergens rond’ of ‘Ik sta nog op een parkeerplek!’ Ze is er toch. Hij staat voor je? En soms herhalen mensen hun route en de afslagen die ze hebben genomen. Ik snap het ritueel En toch? Welke afslagen heb je in je leven genomen, welke heb je gemist. Dat is natuurlijk geen vraag die je meteen kunt stellen. Toch levert dat waarschijnlijk een interessanter gesprek op.
Mail jouw kleine beroepsergernissen naar info@bbdb.info ik beloof een top 5.