Meebewegen - omdat elk verhaal ons nieuwe dingen leert

Als persoon kun je dat soms zo hebben. Het gevoel dat een probleem je zo beetpakt, dat je als het ware geïdentificeerd raakt met dat vraagstuk. Je wordt het probleem. Aan tafel hoor je:’ Ben je er wel bij? Waar zit je met je gedachten?’ In welke rol zit je aan tafel: als privépersoon of nog in je functierol? Juist omdat werk zoveel vraagt, tenminste dat idee krijg ik als ik mensen spreek over hun werk, is afstandelijke betrokkenheid zo van belang. En wat op werkgebied dan helpt is collegiaal advies. Anders gezegd: intervisie. Waarom is intervisie zo belangrijk? Laat ik dat illustreren met een citaat uit een bundel die niest te maken heeft met vakliteratuur over intervisie.
In 2011 gaf Matzer Theaterproducties een bundel columns uit, getiteld Tussen podium en preekstoel, negen inleidingen uit de Kunstdienst. Op zondagochtenden werd in het theater een voedzame pap voor de ziel verzorgd, inclusief een biecht als terugkerend onderdeel. U begrijpt, dit vond in het zuiden des lands plaats, s’ Hertogenbosch. Ik heb het een keer bijgewoond en inderdaad, het motto van deze Kunstdienst - een goede mis is altijd raak - werd bewaarheid.

De schrijfster en destijds presentator Frederieke Hijink is helaas overleden. In de inleiding van deze uitgave staat dat samenkomst en ontmoeting de essenties zijn van theater. En een echte ontmoeting vraagt om openheid aan beide kanten: op het toneel en in de zaal. Met het risico op kwetsbaarheid en met de kans om geraakt te worden. Wat ook kan gebeuren als je als persoon in de rol geraakt kan worden door iets wat je in je werk overkomt: een conflict, een reorganisatie, verandering van taken, een (nieuwe) leidinggevende of een collega waar het niet mee klikt, teveel op je bord…

Einde en begin - 17 januari 2010:

'Wij zijn in de westerse maatschappij geneigd om van A naar B te denken; van geboorte naar dood, van start naar finish. Maar het leven is niet lineair. Het leven is rond, want de aarde is rond. De seizoenen volgen elkaar op en als er een verhaal is afgelopen, begint er een nieuw verhaal. Zo bijt het einde het begin in de staart. En precies op dat punt, waar einde en begin elkaar raken, daar blijven we als mens vaak steken.

Want we willen niet terug. Of we willen vooruit. We willen niet loslaten wat we denken te hebben, al helemaal niet als we nog niet weten wat er voor in de plaats komt.
We zetten ons schrap om het gevoel van verlies niet te ervaren dat nou eenmaal bij alle overgangen hoort. We proberen het te rationaliseren, er niet bij stil te staan, zodat we het niet hoeven te voelen want dat doet pijn en dat willen we niet. Of we blijven er in hangen en we vergeten dat er een nieuw verhaal begint, een verhaal dat ons nieuwe dingen zal leren.'

Het accepteren dat alles constant in verandering is, kan alleen als we zelf meebewegen in de cyclus.

Komende maand zie ik mijn intervisiegenieters weer, ik verheug me er nu al op.