Klein Duimpje en het papierproppenspoor

Er was eens in een land dat Nederland heet een werkend mens – we noemen haar Ans - , die druk bezig was in haar functie als interimmanager. Ans wil ook weleens een lange pauze en bezoekt daarin op een dag een grootgrutter, zodat zij ’s avonds haar uitgebalanceerde portie vitamines binnen krijgt. Met de gewenste boodschappen verlaat ze de grutter. Ans kan die dag eens rustig aan doen en wellicht is dat de reden dat haar oog valt op een wonderlijk spoor witte papiertjes op de weg. Nadere observatie leert dat het papier reclametekst bevat. Spontaan volgt ze het spoor; ze is nieuwsgierig waar ze uitkomt. Dat is niet zo moeilijk; er ligt genoeg. Andere mensen zijn blijkbaar minder nieuwsgierig; zo te zien allemaal op weg naar hun volgende afspraak. Een flink pak gescheurde reclamefolders ligt aan de rand van een vijver. Even verderop gaat het spoor verder over een grasveld. Het aantal aanwijzingen neemt wel beduidend af en nadat opnieuw een bocht is genomen, staat Ans oog in oog met een middelbare school waar, gezien twee bekende proppen bij de voordeur, de moderne versie van Klein Duimpje zich ophoudt.

Twee weken later komt Ans rond dezelfde tijd bij dezelfde grootgrutter en ziet ook die dag een spoor. Dit keer bestaat uit niet uit wit papier, maar allerlei soorten wikkels van chocoladerepen, chipsresten en -zakken, verkreukelde blikjes en snoeppapiertjes. Ans, hogelijk verbaast over de moderne Kleine Duimpjes die hinderlijke sporen achterlaten, vraagt bij de servicebalie van de grootgrutter of hier sprake is van een patroon. “Ja, we zien het iedere dag weer gebeuren. We ergeren ons blauw en we vegen elke schooldag die rotzooi van onze stoep. We proberen wel wat door het geven van hints, maar het helpt niet, ze willen niet. Nee, we hebben ze er niet op aangesproken, je krijgt een toch grote mond. Ze gooien het met opzet naast de prullenbakken; dat is de jeugd van tegenwoordig. Nee, we zijn nog niet bij die school geweest om met hen te overleggen, waarom zouden we, iedereen wijst toch naar een ander en schuift de verantwoordelijkheid af.”

Leven er ergens in Nederland Hans of Grietje, die wel wat durven en (duurzaam) actie ondernemen? Of is dat een ander sprookje?