'Je mag dan geen verstand van voetballen hebben, maar dit heb je toch mooi geregeld!'

Mijn collega-bestuurslid van ons voetbalcluppie kijkt me stralend aan en houdt me na deze uitspraak een stuk droge worst voor. Ik heb als voorzitter in de bestuursvergadering verslag gedaan van mijn gesprek met een vrijwilliger, die van ex-vrijwilliger weer vrijwilliger werd. Een rustige man, niet vaak in beeld, maar wel zorgend dat onze financiële huishouding op orde blijft. Heel wat uren spendeert hij eraan. Als donderslag bij heldere hemel kwam zijn e-mail dat hij ‘per direct stopt’. Geen toelichting, geen scheldkanonnade, geen verwijten, alleen 'ik stop nu! ' Wat is hier aan de hand? Waarom in hemelsnaam? Onze penningmeester reageert met een vragende uitdrukking op zijn gezicht. Ook hij snapt het niet. De oplossing die ik kies is absoluut geen mailverkeer starten, maar ouderwets bellen en nog ouderwetser een gesprek van man tot vrouw in de kantine op woensdagmiddag. Met maar één onderwerp; de vraag waarom hij uit het financiële team is gestapt.

Een boeiende bijeenkomst, waar ik luister en leer dat een vrijwilliger pas gewaardeerd wordt als hij dit zelf zo voelt. Niet de grootte van het relatiegeschenk, maar aandacht voor zijn werk achter de schermen. Hij hoort er ook bij, hij is een spil. Hij zit nooit aan de bar, voert geen verhitte discussies over de foute beslissing van de scheidsrechter of de verkeerde teamopstelling van de trainer. Hij zorgt dat de trainer zijn salaris krijgt, de rekeningen worden betaald. Anderhalf uur in gesprek, zonder kwartier rust. Zijn conclusie: je hebt me aangehoord en warempel ook geluisterd -  zal ik dan nu maar gewoon met mijn werk doorgaan? Ik heb dat aanbod met beide handen aangegrepen. Hij en ik zijn gelukkig, en onze clubfinanciën blijven in goede handen.

 Ik mag dan geen verstand van voetballen hebben. De 650 andere leden van onze club zijn gelukkig wel allemaal voetbaldeskundigen en coachen graag. Als voorzitter heb ik het helemaal getroffen met mijn cluppie.