"It's only a job!" Skip de sollicitatie-angst.

Heeft u weleens dat u ergens op een afdeling binnenloopt en dan het gevoel krijgt dat de muren ogenblikkelijk op u af lijken te komen? Dat je gevoel je meteen zegt dat er iets niet klopt. Maar je weet niet wat er niet klopt. Vaak blijkt dat er binnen zo’n een afdeling mensen op de verkeerde plek zitten. Op een afdeling waar de spanning om te snijden is - en dan  heb ik het niet over de positieve spanning ten tijde van bijvoorbeeld een belangrijke deal - kun je er vanuit gaan dat een aantal daar mensen niet helemaal happy zijn.Ik vraag me in eerste instantie vaak af waarom de manager niet ingrijpt. Als ik als buitenstaander al voel dat er iets niet helemaal in orde is, dan moet de manager dat toch ook weten of voelen? Vervolgens probeer ik me voor te stellen waarom iemand ergens werkt waar hij niet gelukkig is. Waarom zou jij je energie verspillen aan iets of iemand waar je totaal geen energie voor terug krijgt? Ik kan me nog goed een bedrijfsoverleg herinneren bij een voormalig werkgever. Hierbij werd het voltallige personeel inclusief management en directie bijeengebracht. Geprobeerd werd om spanningen hetzij uit te spreken hetzij te neutraliseren. Wat mij bij is gebleven zijn de woorden van de directeur die stelde dat het ‘t niet waard is om ergens te werken waar je niet gelukkig bent. Niet voor de organisatie noch voor de persoon. “Its only a job”, zei hij. Dat klopt toch als een bus?

Natuurlijk is het makkelijker gezegd dan gedaan om van baan te veranderen, maar wat is het alternatief als je ergens werkt waar je gewoonweg ongelukkig bent? Wachten tot de boom omvalt, is dat een alternatief? Om burn-out of bore-out te aanvaarden in plaats van te gaan praten met je baas; ook al is dat een risico. Tja, je hart volgen klinkt fantastisch, maar wat doe je als je midden in een economische crisis zit? Durf jij dan duurzaam met jezelf om te gaan? Waar neem jij genoegen mee?