Installateurbedrijf raakt maatschappelijk betrokken

Ivo is diep geraakt. Zojuist is hij thuisgekomen na een bezoek aan tante Riet die met 71 jaar in een verpleegtehuis is terechtgekomen na een hersenbloeding. Een drie maanden geleden was ze nog het energieke zonnetje van de familie en nu is ze een kasplant. Het geeft Ivo te denken. Hij en zijn gezin hebben het goed. Al jaren is hij eigenaar van een installateurbureau dat hij van zijn vader heeft overgenomen. Zijn huis is prachtig ingericht en ook over zijn pensioen hoeft hij zich geen zorgen te maken. Ivo is midden veertig en er knaagt iets aan hem. En dat is al begonnen voordat tante Riet werd opgenomen. Het begon met een project dat zijn dochter Thiske op school heeft uitgevoerd waarbij ze iets goeds moesten doen voor de buurt. Het werd afgesloten met een prachtig feest op het schoolplein. Ivo vond het eerst maar niks; op school moet je leren! Het is toch bekend dat de kennis van rekenen en taal op een bedroevend laag peil zijn aangeland. En dat is vooral te danken aan dat moderne onderwijs waarin het ene project het andere opvolgt. Ivo kreeg er ruzie over met Thiske. Ze verweet hem dat hij alleen maar aan zichzelf denkt, aan geld en aan dure auto’s. Pfoeh, en dat door een 12-jarig snotblaag.
Bij de ondernemersclub werd een maand later een film getoond over hoe de wereld eraan toe is. Toen voelde hij nog verzet, maar dat is nu gebroken. Het was toch wel mooi dat volksfeest op het schoolplein. Je kon ongedwongen lachen en hoefde niet op je hoedde te zijn; het was er netwerkvrij. Maar mijn mannen zien me aankomen met een verhaal over maatschappelijk betrokken ondernemen. Hoe pak ik het aan dat we met z’n allen op vrijwillige basis in werktijd iets doen voor de buurt. En wat heeft een relatief klein bedrijf in de installatietechniek nu helemaal te brengen?

Ivo weet niets anders te verzinnen, dan een vergadering te beleggen na werktijd. Hij laat lekker eten van de Chinees komen voor iedereen. Dan vertelt hij zijn verhaal. Precies zoals het hierboven staat beschreven. Het is even stil. Totdat Matthijs voorstelt om met z’n allen een rondje in de buurt te gaan lopen. “We kunnen eens ons licht opsteken bij het wijkcentrum. Daar weten ze vast hoe we kunnen bijdragen. En dan gaan we van de week eens praten bij het verzorgingstehuis van je tante Riet; daar kunnen ze vast ook wel hulp gebruiken.”

Het is nu een half jaar later. Elke twee maanden werken ze met vijftien man een vrijdag lang aan projecten waar geen geld of subsidie beschikbaar voor is. De vrijwilligerscentrale helpt hen hierbij. En elke twee maanden is er in het wijkcentrum een feest met alle betrokkenen. Wat opvalt? Iedereen straalt van trots. Betrokken zijn bij de buurt geeft een extra dimensie aan werk. Vraag het maar aan Ivo.