Het zoete en duurzame 'dolce far niente'

Het zit er weer op de vakantie. Om bij te komen, te ontstressen en gezond het nieuwe seizoen in te gaan, had ik mezelf verplicht om vier weken niets te doen. De eerste twee waren makkelijk vanwege een verblijf in Marokko; een prachtig land overigens. De weken daarna was het nodig om door middel van zelfreflectie mezelf ervan te weerhouden om 'werk' te verrichten. Het is toch eigenlijk van de zotte dat ik moeite moet doen om 'niets' nou ja, bijna niets te doen. Gewoontepatronen blijken hardnekkig en er zijn vast meer mensen die zich herkennen in dit soort van werkverslaving.

Verder gaat het gepaard met het gevoel van schuld en gedachten als: "Ik mag mijn tijd niet vermorsen!" Het is een soort onbewuste drang die me naar de laptop of vakliteratuur drijft. Rationeel weet ik heel goed hoezeer het aan een ontspannen en lege mind bijdraagt wanneer ik in de tuin ga werken, een boek lees, vrienden ga bezoeken (en ook de sauna natuurlijk) of desnoods mijn huis ga soppen. Op het huis soppen na is alles me gelukt en ook nog zonder greintje schuldgevoel. Dus dit verhaal is goed afgelopen. Maar, ...... voor hoelang? De komende weken zijn qua werk nog rustig, omdat een deel van Nederland nog op vakantie is en ik uit ervaring weet dat alles in september weer op gaat starten en iedereen in oktober weer vol aan de bak is. Dit duurt tot ongeveer midden december. Door mijn belangstelling voor duurzaamheid en duurzaam HR dringt de vraag zich op hoe ik meer continuïteit kan brengen in het duurzaam met mezelf omgaan door het 'dolce far niente' oftewel 'het zoete niets doen' meer toe te laten.

En tijdens die momenten zou het mooi zijn om ergens zomaar zonder aankondiging binnen te vallen en een wijntje of borrel te drinken. Het valt me op dat dit pakweg een jaar of twintig geleden goed mogelijk was. Maar als ik nu uit beleefdheid van te voren opbel of het uitkomt dat ik over een uur even aankom, komt dat heel vaak ongelegen, omdat men 'moe' is. Het is een drukke dag of drukke week geweest en men is aan het bijkomen. Als ik mezelf de spiegel voorhoud, ben ook ik vaak aan het bijkomen en laat ik de telefoon lekker rinkelen. Werk is kennelijk hoe langer hoe meer van ons gaan eisen door allerlei herstructureringen, afslank- en bezuinigingsrondes, overwerken vanwege onderbezetting en efficientyslagen. Voor de zelfstandigen onder ons is er de constante druk om werk binnen te halen en daaromheen allerlei activiteiten te ontplooien.

Ons sociale leven en daadwerkelijk ontspannen en ontstressen leiden hier tot op zekere hoogte onder. Mijn goede voornemen is om er frequent bij stil te staan en zoete maatregelen nemen helpen om de kwaliteit en duurzaam leven een zet de goede richting op te geven. Zo, ... en nu is het tijd om mijn volgende mini-sabbatical te plannen.