Handen op elkaar voor niks; klimaattop Mexico levert verder uitstel op!

Reizen is een tijdverdrijf waar velen zich in kunnen verliezen. Niet alleen is de factor tijd een groot struikelblok – de meeste uren worden besteed aan wachten, ook valt wat we ter plekke zien vaak tegen. Wat het besluit om niet te gaan oplevert, blijkt achteraf vaak verrassend veel waard. Zo bezien, hadden velen de reis naar Mexico zich kunnen besparen, slechts ingehuurd als goedkoop klapvee. Of toch niet?

Nee, een vakantie betrof het niet, althans, officieel. De afgelopen veertien dagen besteedden grote delegaties van bestuurders die iets te maken hebben klimaat hun schaarse tijd aan het onderhandelen op de klimaatconferentie in Cancún. De uitkomst? Volgens de organisatie een verdrag dat zowel positief als realistisch is. Het is maar hoe je het bekijkt.

Natuurlijk, elke stap vooruit is er een. Maar het klimaat is er inmiddels dusdanig aan toe dat als we niet met reuzensprongen aankomen, alle inzet voor niks is en we de aardbol definitief bij het grofvuil kunnen plaatsen. De stap die nu vooruit is gezet, is dus niks meer dan een knieval. Je zou dat het mooiste kunnen omschrijven als: ‘er zijn afspraken gemaakt dat er afspraken worden gemaakt’. Op die wijze weet men in mijn werk ook geregeld deadlines te omzeilen, met als concreet resultaat dat we uiteindelijk het artikel waar sprake van was, niet plaatsen.

De reis die ooit begon in Kyoto en tot veel vertraging leidde op tussenstop Kopenhagen, werd afgelopen weken dus voortgezet in een Mexicaanse badplaats. Zon, zee, stranden; alles wat een ansichtkaart het aanzien waard maakt, is voorhanden. Zou dat gezorgd hebben voor al die staande ovaties waarmee het niet-bereikte werd onthaald? Is dat waarom men in de zaal zo enthousiast de bezwete vlerken tegen elkaar stond te slaan? Slechts één deelnemer protesteerde en dat was Bolivia. Niet echt een land waar wereldwijd rekening meer wordt gehouden. Een roepende in de woestijn. En de woestijn, zoals we weten, groeit.

Geen resultaat dus, anders dan dat er een stevige reductie op broeikasgassen nodig is, dat er een aantal internationale klimaatorganen worden opgericht en dat er in Durban verder wordt gepraat. Oké, we zijn iets opgeschoten sinds Kopenhagen, er zit weer beweging in. Maar van enige urgentie is geen sprake. Komend jaar schieten we weer geen snars op. Millimeterwerk, waar mijlen nodig zijn.

De reis eindigt in Utopia. Ook heel positief, ook heel realistisch.