Focus op academisch geschoolde docenten verkeerd!

Ingegeven door de chaos die onderwijsmanagers in hun onstilbare honger naar schaalvergroting en meer-meer-meer hebben weten te veroorzaken, is de politiek enige tijd geleden tot inzicht gekomen dat elke docent in het hoger onderwijs een mastergraad zou moeten hebben. Goed idee of gotspe?

Om direct met de deur in huis te vallen, het antwoord is dat het volstrekte larie is. Niet zozeer om te verwachten dat iemand die voor de klas staat een diploma heeft. Zeker niet. Het is toch wel ergens het bewijs van. Maar het blindstaren op het beschikken over een A4’tje met logo van een universiteit, watermerk, titel en handtekening, dat is een ander verhaal. Dat is het inbakken van schijnzekerheid. 
Wanneer we het hebben over lesgeven op een universiteit, lijkt het me volstrekt logisch dat je zelf ook over een brevet van vermogen van een soortgelijke instelling beschikt. Die lijn doortrekkend, geldt voor hbo-instellingen hetzelfde. Maar niet als het aan de bewindslieven op OCW ligt. Zij willen dat elke docent op een hbo beschikt over een afgeronde masteropleiding. In de praktijk zie je dan dus dat iemand marketing kan geven op de opleiding Small business en retail management met een afgeronde master Oost-Europastudies. Appels en peren, maar volstrekt in lijn met de eisen van het ministerie.
De nieuwe lijn is ooit ontstaan omdat hbo’ers onvoldoende zouden scoren op onderzoeksvaardigheden. En dat klopt, hun handigheid met het middel onderzoek is in het meest gunstige geval matig te noemen. Het is dus zeker zaak om hier in het hele curriculum meer aandacht aan te besteden. Kunnen onderzoeken en snappen wat een goed onderzoek is, is een vaardigheid ‘van levensbelang is’. En het is goed dat het vaak aan de orde komt. Maar vaak is niet altijd.
In de discussie vergeten we één ding. Het gaat er niet alleen maar om dat iemand zijn academische vaardigheden op het gebied van onderzoek in een college keer op keer overbrengt op zijn studenten. Het gaat er ook om de stof op een boeiende manier te delen. Dat is een talent dat je hebt of niet hebt, ongeacht het rijtje diploma’s dat je thuis in een kluis bewaart.
In de praktijk blijkt het dan vaak te gaan om docenten die op een of andere manier verbonden zijn aan de wereld buiten de hogeschool en die op een boeiende manier kunnen vertellen wat daar gebeurt.
Niets is zo mooi als studenten aan de hand van de lesstof van het vak marketingcommunicatie te vertellen welke campagnes hebben gewerkt, welke niet en waarom dat zo is. De discussie die dan ontstaat, is waardevol. Wanneer een student moet leren presenteren, is het nog helemaal niet van belang wat hij vertelt, maar hóe hij dat doet. Bij het leren schrijven op hogeschoolniveau, moet je eerst een basis leggen voordat je gaat aanscherpen op academisch niveau.
Het onderzoeksverhaal laten wij hogeschooldocenten met een hogeschooldiploma graag over aan de academici, schudden wij na afloop de ingedutte studenten wel weer wakker met de werkelijkheid.