Een spijkerbroek is geen banaan

Waarom ik mij nog nooit heb gerealiseerd dat ook kleding duurzaam moet, is mij werkelijk een raadsel. Fietsen in plaats van autorijden, biologische kip in plaats van water met antibiotica, ik deed het al lang. Maar kleding? Nee, niet. Nog niet.

Terwijl het zo logisch is. Kijk maar eens naar de banaan en de koffie- of cacaoboon. Je hoeft geen Eduard D. Dekker te zijn om te constateren dat misstanden op plantages een volstrekt logische aanleiding waren tot invoering van duurzaamheidkeurmerken voor deze producten. Stukje bij beetje zien we dat de wereld er rechtvaardiger van wordt en ik ben bereid om dubbeltjes meer te betalen.

Dat deze logica niet zomaar en zeker niet altijd opgaat, blijkt wel als we ons richten op al die andere zaken die het leven aangenaam maken, zoals kleding. De noodzakelijkheid ons te bedekken, zal ik zeker niet ter discussie brengen. Ik kijk wel uit. Wat wel een kwestie is, is dat het maken van een duurzame spijkerbroek klaarblijkelijk geen sinecure is. Zo blijkt uit een recent artikel in NRC Handelsblad. Het blijkt dat wat je voor een duurzame banaan doet, niet zomaar kunt transponeren naar een simpel product als een spijkerbroek. En dan hebben we het verder nog niet eens over overhemden, polo’s, onderkleding, sokken en wat men al niet aan kleder dracht.

Er zijn talrijke initiatieven ontplooid op het gebied van duurzame kleding. Het begint natuurlijk al bij de bron: biologische katoen. Dat moet aan allerlei kwaliteitseisen voldoen voordat je er een spijkerbroek van kunt fabrieken. Dan is er natuurlijk nog het deel productie, want je zult een spijkerbroek wel in elkaar moeten laten zetten door kledingmakers waarvoor de arbeidsomstandigheden dusdanig zijn, dat wij met een rein geweten ’s morgens de broek willen ophijsen. Laat nog onverlet dat ook het economisch aspect van belang is; de fluctuerende katoenprijzen, concurrentie en handeldrijven in algemene zin.

Dat het niet echt lekker loopt met de blauwe werkmansbroek, is duidelijk als je ziet dat bedrijven – in het bijzonder in het NRC-artikel de firma Kuyichi – meer verlies maken dan gezond is. Anders gezegd, wanneer je 10 miljoen omzet, moet je geen 5,5 miljoen verlies maken. De groene spijkerbroek heeft het dus moeilijk. En je kunt pas aan duurzaamheid denken, als de financiële basis solide is. Een failliete fabriek neemt nu eenmaal geen katoen af, hoe biologisch het ook is.

En dat terwijl de stap van blauw naar groen nog niet eens zo ontzettend groot is, beide zijn familiair verbonden in het primairekleurenspectrum.