Een legale asielzoekster uit Bosnië; (nog) geen innige relatie

Ik heb een nieuwe hond. Een hond met groot aaibaarheidsgehalte. Iedereen valt voor haar. Vooral jonge meiden. Als wij samen ‘s ochtends de colonnes scholieren in hun 17 km lange fietstocht naar de grote stad passeren, zijn de verliefde kreten niet van de lucht. “Wat een schatje! Zo één wil ik later ook.” Zij zijn niet de enigen. Ik word regelmatig gegroet als teken van herkenning tijdens wandelingen. Niet dat men mij kent nee: ”O kijk, Daar loopt dat lieve wolfje weer.” Nee het is geen wolfje , maar een prachtige kruising.
Helaas, er is wel een probleem...De hond wil geen contact met mensen. Eén stap te dichtbij en ze kruipt in haar schulp. Ik weet nu hoe dat er uitziet. Ze is een legale asielzoekster uit Bosnië, met een indrukwekkend paspoort en volgens onze dierenarts voldoende inentingen voor de eerste drie jaren, maar de gebruiksaanwijzing is er niet bijgeleverd. Volgens de overlevering zijn haar eerste levensmaanden niet erg plezierig verlopen en heeft vooral de mens daarin een niet prijzenswaardige rol vervuld. Zij maakt zich uit de voeten en blijft op een afstand van tenminste vijf meter.

Het bovenstaande geldt niet voor soortgenoten. Het maakt niet uit welk beest op ons afstuift, groot zwart en indrukwekkend of klein, langharig met compleet met rood strikje, alles is de moeite waard om mee te spelen en dat gebeurt ook. Elke hond valt voor haar charmes. Zelfs stramme Max die volgens zijn baas eigenlijk al te oud is om nog de ene poot voor de andere te zetten, komt in de benen en probeert als een ware charmeur mee te doen in haar spel.

De inzet van mijn instrumentenkistje voor een duurzame relatie vindt geen weerklank. Dit is eng en ik ga gissen. Wat moet ik doen? Ben ik haar volgende negatieve ervaring en.wat moet ik met een hond die niks met mij wil?
Ik begin met de door haar gewenste afstand te bewaren en vandaar haar te observeren, zoals je in een omgeving doet waar je niemand kent. Daarbij krijg ik sterk de indruk dat de hond hetzelfde doet. Afwachten is niet mijn sterkste kant, maar de inspanning die dit kost wordt wel beloond. Onverwacht voel ik op een avond een neus tegen mijn hand en krijg een natte tong. Als ik opkijk en haar aankijk schiet ze weg, maar houdt me op anderhalve meter in de gaten.

Nu na zes maanden heeft de hond haar plekje in onze roedel gevonden. Wel niet volledig op de manier die ik voor ogen had, maar wel op de manier waar hond en ik beide gelukkig mee zijn. We hebben beide hard gewerkt om dit resultaat te bereiken, maar het is de inspanning volledig waard.

Deze bijzondere uitdaging heeft me opnieuw geleerd dat in elke relatie het een zoektocht is naar de juiste balans, tussen willen en kunnen. Hoe groter het verschil in achtergrond, hoe groter de uitdaging en de inspanning om vanuit die verschillen elkaar te leren kennen en te respecteren.