Een kwestie van generatiejaloezie!

Eind vorig jaar verscheen in een personeelsblad een column van mijn hand over het feit dat Young Professionals in de crisis tijd worden uitgekotst door de gevestigde (lees; oudere) generatie managers. Dit vanwege de arrogantie en de overmaat aan ambitie bij het jeugdige talent. Ik was verbaasd over het feit dat men ons, want ik behoor tot die doelgroep, liever zag gaan dan komen. Je vraagt je dan toch af welke organisatie niet zit te wachten op jonge en ambitieuze mensen. Maar nee, ‘Last in First out’; geen genade!

Op de column kreeg ik leuke reacties, maar ook reacties die mij verbaasden. Zo was er een mevrouw die al wat jaartjes meeliep in het HR vak. Zij vertelde mij dat het eigenlijk pure jaloezie is. De generatie X die in de jaren 80 de arbeidsmarkt betrad, had het niet makkelijk. Werkgevers waren huiverig voor het aannemen van jonge mensen. Dus moest er eindeloos gesolliciteerd worden. Baantjes onder het opleidingsniveau aannemen met vaak het bijbehorende treurige salaris. En eerlijk is eerlijk, de afgelopen jaren ging het toch een stuk makkelijker voor de jongste generaties die de arbeidsmarkt bestormden. Je was nog niet afgestudeerd of de werkgevers stonden in de rij met in hun armen een laptop en een foto van een glimmende leaseauto. En als je een geluk had, werden ook nog al je opleidingskosten betaald. Lang leve de sky, want dat was blijkbaar de limit.

Ja, ik kan me voorstellen dat de oudere generaties dan nu iets hebben van ‘verdiende loon’ en ‘voel je ook eens wat wij moesten meemaken’ nu de arbeidsmarkt meer lijkt op die van de jaren 80. Maar dan denk ik bij mezelf; is het niet logisch dat je met je tijd meegaat? En bovendien, wensen deze oudere generaties dan niet het beste voor hun kinderen?