De vreugde van een tweede leven

 Niets ziend loop ik  bijna aan deze draaimolen voorbij. Dit vertier tot 12 jaar,  is voor mij  passé.   En dan……een helder moment?!  Welk korset had ooit gedacht fier te wapperen als zeil in een draaimolen? Wie verzint zo iets? Een creatieve geest ergens in België heeft een ongewoon idee.

Sterker nog,  hij/zij gelooft er in, voert het uit en bezorgt daarmee veel kinderen in Antwerpen een groot plezier.
Een korset, dat eerst een vrouwenlichaam heeft ingesnoerd wappert in de wind, om vaart te maken voor de nieuwe generatie. De slee die, vanwege klimaatverandering steeds minder sneeuw onder de glijders heeft, voelt kinderbillen midden in de zomer!  De vreugde van een tweede leven. Een tweede leven in een organisatie, welke vreugde levert dat op?

Mijn ervaring is dat veel medewerkers daar niet op zitten te wachten. De platgetreden paden zijn vertrouwd. De kuilen en plassen bekend. Het is soms lastig maar ach, je loopt er omheen. 

De snelheid waarmee economische veranderingen elkaar opvolgen, de effecten van een financiële storm in Griekenland, overheidsbesluiten,  menig directeur puzzelt dagen, weken, over een nieuwe inrichting van zijn organisatie, uitgaande van het bestaande (menselijk) materiaal. Voor hem is duidelijk dat vanwege een verder bestaansrecht, de organisatie zich aan MOET passen aan veranderende marktomstandigheden. Ook is duidelijk dat, met  de bestaande (menselijke) bedrijfsuitrusting dit KAN. Alleen de derde stap , de WIL van medewerkers om in de verandering mee te gaan, is een groot vraagteken/ grote uitdaging.

De organisatie waar ik als procesbegeleider bij betrokken ben, heeft ervoor gekozen, zorgvuldig het MOETEN en KUNNEN te analyseren. De medewerkers een handreiking te geven voor het WILLEN, door de voors en tegens, de kansen en bedreigingen van de organisatie en hun mogelijkheden daarbinnen, op een rijtje te zetten. Het resultaat hiervan aan hen voor te leggen.

Hij vraagt  iedereen, een zelfde analyse te maken voor de persoonlijke situatie.  Zijn belang is een goed evenwicht tussen het organisatie- en persoonlijk belang, want dat biedt voor beiden kansen. 
Daar waar dit  uiteindelijk niet lukt, is er voor de medewerker geen tweede leven in de organisatie. Hij wil alleen verder met hen, die samen met hem gaan voor een nieuwe duurzame vreugde. Trappen tot de vaart er weer in zit .

En die draaimolen voor mij passé………….? Foute gedachte. Ik ben hartelijk uitgenodigd mee te trappen of te duwen voor extra snelheid. Mijn dagelijks werk dus…………