De leeuw heeft weer gebruld

Wat een gebeurtenis, wat een beleving, wat een drama, wat een vreugde, wat een afgang, wat een spektakel. Vreugde en verdriet gaan hand in hand in Zuid Afrika. Het waren tijden zoals we die lang hebben moeten missen in Nederland. Eindelijk geen schreeuwende politici, geen eeuwig geleuter over integratie en AOW, geen verhalen over weet ik het wat allemaal. Nee, in plaats van naar binnen gekeerd te zijn en elkaar staan aan te staren en elkaar verwijten maken, deden we weer waar we op ons best zijn. Stralen op het wereldtoneel. De hele wereld op ons gericht, de druk, de spanning, de trots, de verbroedering. Neurologisch werkte het als een drugs voor ons. Wat kan een spel veel losmaken en veel moois teweeg brengen. De stemming was heerlijk.

Wat maakt het uit dat we die beker niet hebben gewonnen, wat maakt het uit dat we geen beeldschoon voetbal hebben laten zien, wat maakt het uit dat de (inmiddels gegrilde) octopus gelijk had. Wat maakt het uit dat Spanje gewonnen heeft. De beste heeft gewoon gewonnen.  We zijn 2^e geworden van de wereld! Niet van Nederland, niet van Europa maar van de wereld. Alles tot aan de finale gewonnen, onverslagen. De Denen verslagen, de Japanners verslagen, Kameroen verslagen, Slowakije verslagen, ja zelfs de gevreesde Brazilianen waren geen partij voor het team met een missie. Een prestatie die ongekend is. En het hele land keek mee en leefde mee. We stonden als één natie achter onze jongens. Zwart en wit, jong en oud, groot en klein, liefhebbers en critici. We stonden samen achter ons land en het land straalde. Het merk Nederland is wederom op de wereldkaart gezet. We kunnen het wel, maar we willen niet altijd. Daarom herhaal ik de woorden van Bert van Marwijk. Je moet het echt willen, echt willen.

23 spelers, allen met een eigen karakter en ego. De coach was de drijvende kracht achter alles. De voorbereiding was geniaal. De mentale voorbereiding was uitmuntend. Niemand gaf elkaar de schuld als het wat minder ging, niemand streek de eer voor zichzelf op, niemand hoefde de man van het toernooi te zijn en niemand hoefde een wit voetje bij de baas te halen. Iedereen maakte zich ondergeschikt aan het team, aan het resultaat. Eén focus één doel. Richten naar de maan en belanden tussen de sterren dat is wat het team gedaan heeft. En tussen de sterren zijn ze dan ook beland. Ze hebben zichzelf onsterfelijk gemaakt.

Ook voor medewerkers en professionals in het bedrijfsleven was het een uitstekende leerschool. Wie het traject goed analyseert, kan een hoop opmerken. Om te beginnen het creëren van gedrevenheid waarmee een team te werk gaat. Het teambelang centraal stellen. Het doel voor ogen houden, niet laten afleiden door niks en niemand. Lef tonen, voor niemand bang zijn. Iedereen een plek geven, ook vertrouwen hebben in mensen die wat langer nodig hebben. Daarnaast natuurlijk het respect voor de bewezen kwaliteiten van de manager, zijn wil is wet. Niet omdat hij de macht zo fijn vindt, nee hij weet hoe je de strijd wint met andere organisaties. En het opofferen van het eigen ego om de belangen van de organisatie te dienen. Het creëren van een winnaarsmentaliteit en alles maar dan ook alles ondergeschikt maken aan het doel.

Calimero kan naar huis, de leeuw heeft weer gebruld. Wat een voorbeeld van hoe het zou kunnen zijn. Samen strijdend om een plek op het wereldtoneel…..