Afgelopen week was ik op een congres over multiculturele diversiteit binnen het Nederlandse onderwijs, dat overigens uitstekend georganiseerd was door hogeschool INHolland en de VU. Diverse sprekers en politici uit binnen en buitenland passeerden de revue en gaven hun mening over multiculturele diversiteit in onze samenleving, in het onderwijs en binnen het bedrijfsleven. Mooie uitspraken als ‘diversiteit is een feit’ en ‘samenleven is niet alleen tolerantie, maar ook letterlijk met elkaar in gesprek treden’ en nog veel andere inspirerende uitspraken en verhalen kwamen langs. Er waren workshops en ik nam deel aan het Lagerhuis debat; de sfeer was kortom uitstekend.Maar ergens had ik mijn twijfels. Ik weet niet waar het aan lag, maar iets klopte toch niet. Dat komt misschien omdat het over ‘mij’ ging. Niet zozeer over mij persoonlijk, maar over mij als multicultureel talent (voor zover je jezelf talent mag noemen). En met mij over vele anderen die aanwezig waren. Diversiteit is voor studenten in de grote steden echt geen issue meer en dat vind ik mooi om mee te mogen maken. Die verandering die, buiten alle politieke en maatschappelijke discussie om, plaatsvindt. In een veilige omgeving onder algemene spelregels elkaar leren kennen en met elkaar delen. Prachtig om te zien dat studenten onderling, van welke afkomst dan ook, eigenlijk in basis dezelfde ambities dromen en behoeften hebben.
Hetzelfde is waarneembaar binnen de meeste opleidingen. De opleiding hrm is divers waardoor studenten voor hun toekomstig werk hebben leren omgaan met de multiculturele samenleving. Studenten van de pabo ontwikkelen methodes die op elke samenstelling van een klas toepasbaar zijn. Studenten economie leren hoe ze andere markten in de maatschappij kunnen aanboren. Misschien had ik daarom mijn twijfels. Waarom toch steeds de nadruk leggen op hoe anders een ander is, terwijl het gewoon een kwestie van tijd is voordat men elkaar leert kennen en accepteren? Ja, er is veel uitval, uiteraard zijn er problemen, uiteraard weet niet elke docent hoe om te gaan met de divers geworden samenstelling van een klas. Maar ik vrees dat de nadruk steeds meer komt te liggen op het makkelijker maken van onderwijs en het zo toegankelijk mogelijk maken van hoger onderwijs. Moet de nadruk niet juist liggen op het verbeteren van de skills van studenten? Het weerbaarder maken van studenten; ‘the rules of the game’ bijbrengen? Ik denk dat je dan echt wat kunt met diversiteit. Immers als het gaat om de arbeidsmarkt, is het dan niet zo dat er maar één cultuur heersend is die heel goed divers kan zijn? De bedrijfscultuur…..
Waar vind ik toepasbare kennis en gedeelde ervaringen?
Probeer het Pro-abonnement een maand gratis
En krijg toegang tot de kennisbank. 110 onderwerpen, kritisch, wars van hypes, interactief en geselecteerd op wat wél werkt.
Word een PRO
Dit is een mooi, idealistische beeld dat je schildert, maar ik moet jou jammer informeren dat in het echte werkleven zo is het al lang niet. Je zegt dat het "een kwestie van tijd is voordat men elkaar leert kennen en accepteren?" Mooi als dat zo was.
Kijk om je heen: de media, de samenleving buiten de grote steden en, voornamelijk, de politiek. Niet alleen in de kabinet is er geen enkel "person of color", maar als je ook leest het meest recent Elsevier, je ziet dat de hele "100 van Rutte" heeft maar een donker gezicht: de "intendant" van het Torentje. De butler, met andere woorden.
Je bent nog steeds student? Met alle respect aan jouw achtergrond en ervaring, kom over 5 jaar naar ons terug om te zeggen wat jouw ervaring is geweest. Ik hoop het echt voor jou, en voor Nederland, dat je nog steeds dezelfde mening hebt. Maar ik vrees van niet.