Wat je eigenlijk voorstelt is dus, eerste de vloer (in voetbaltermen tegenwoordig ook wel ‘het materiaal’ genoemd) op een heldere manier, met veel plaatjes, vrolijke opmerkingen en een enkele bedenking voor de juiste mix, te vertellen dat jij gelijk hebt, om ze vervolgens hierop te controleren en waarnodig te corrigeren!

Mijn vraag; ‘wat is hier nieuw aan’ en waarom woorden als ‘de vloer’ en ‘hun taal’(?), is dit minachting, macht der gewoonte, populisme?

Ik beschouw je interpretatie van wat ik schrijf niet als overeenkomstig mijn verhaal. Mocht je behoefte voelen om eigen interpretaties te blijven reageren, dan raad ik je aan een leuk brievenboek te schrijven. Ook ' voice dialogue' biedt soms soelaas.

Geniet van je opvattingen! Van mijn kant overigens allesbehalve minachting voor de 'vloer' en ' hun taal'. Je zou voor ' taal' boeken van Rene ten Bos kunnen lezen. Dan zal je snappen dat alle sociale velden, ook die van cynici, een eigen taal hebben.

Uit hoeveel woorden bestaat een artikel eigenlijk? Was de inkt op?

Toch kort dit: dhr. Overbeek's artikel vertoont omwille van de beknoptheid (hoop ik) onvoldoende nuancering. Toch moet hij ook al enige kennis hebben van goed gefundeerde verbeteringsvoorstellen vanuit "de vloer" waartegen het management zijn stekels opzet. Let wel, niet zozeer vanuit superieure kennis, dan wel vanuit gekwetste trots en vooral eigenbelang. De functie maakt nogal eens de man of vrouw ipv omgekeerd. Weerstand overwinnen moet in beide richtingen, maar is stukken moeilijker van onderuit naar boven. Het eerstelijnsmanagement heeft een zware verantwoordelijkheid in (veranderings)processen en wordt er in het algemeen onvoldoende voor gewaardeerd. Voor de rest: akkoord met dhr. Gijsbers: waar is het nieuwe in dat verhaal?

Ik kan niks nieuws ontdekken aan dit artikel. Als effectief verandermanager werk ik al jaren succesvol met dit model....
En bevestiging van het succes blijkt wel in de dagelijkse praktijk van succesvol veranderen en een 'volwassen' bedrijfscultuur ontwikkelen.

Toch even een toelichting, want de eerste reacties op het artikel zetten me toch aan het denken. Mijn reactie eerder op de dag over Hans Gijsbers was een beetje onaardig wellicht, vooral ook omdat ik zijn reactie geen recht vond doen aan mijn betoog(je). Hij vat me samen in woorden waarin ik me niet herken. Als ik zou zeggen wat hij beweert dat ik zeg, zou ik wellicht ook zo reageren.

Dat neemt niet weg dat zijn reactie volgens mij wordt gevoed door integriteit. Zijn overgevoeligheid over een woord als 'vloer' deel ik wel. Ik heb er zelf ook niet veel mee, maar een woord als 'de operatie' doet mij teveel aan chirugie denken. Ik hou me aanbevolen voor een beter woord, Hans.

Terugkeer naar het woord 'de vloer' komt bij mij voort uit de ervaring dat 'de vloer' dat woord zelf vaak gebruikt. Althans: in de wereld van mijn opdrachtgevers.

Verder vragen de reacties zich af waar het 'nieuwe' is in mijn verhaal. Ik heb volgens mij nergens gezegd dat ik hier iets nieuws beweerde. Wel is het mijn ervaring dat veel organisaties zoekende zijn na de teloorgang van het poldermodel. De angelsaksische aanpak lijkt vervolgens ook niet helemaal aan te slaan. Het is dus mooi als de discussie voortgaat over leiderschap en aansturing.

Wellicht ben ik in dit artikel(tje) onduidelijk, kort van stof en te weinig genuanceerd. Kijkend naar de eerste reacties, moet ik dat eigenlijk wel concluderen. Ondertussen kan ik de schrijvers van de reacties nu ook niet echt betrappen op de door hen zo begeerde 'vernieuwing'. Het pleidooi voor eerstelijnsmanagement van Vananderoye juich ik toe, en wat de reactie van van der Meulen betreft: hij werkt al jaren succesvol met wat ik betoog. Waarom dan nog iets nieuws toevoegen?

En nu is de inkt op...

Hallo Bert,

Een alternatief voor ‘vloer’ heb ik (nog) niet, maar wie weet!

Als ik de woorden ‘eerstelijns managers’ hoor, dan doet me dat steeds vaker denken aan de woorden van Maarten Toonder, uitgesproken door een heer van stand, dhr. Olivier B. Bommel; ‘Tom Poes, verzin een list’!

Het lijkt wel of de eerstelijns manager steeds vaker, en steeds sneller een soort Tom Poes moet spelen en ‘listen’ moet zoeken op alle vragen van (top) management en werkvloer!

Maar hoe lang houden ze dat nog vol, gevangen tussen fantasie en een (te) harde realiteit, tussen wishfull-thinking en bot materialisme?
Wie als eerstelijns managers niet vermalen wil worden, kan ik maar één advies geven; ‘hang uw job aan de wilgen, het is het niet waard’!