Als ik iets kan bedenken dat we aan Mao, Hitler, Stalin en Mussolini te danken hebben, dan is het dat we niet al te makkelijk meer roepen dat we een sterke leider nodig hebben. En toch komt de roep om een sterke leider in allerlei gedaanten nog regelmatig aan de orde. We zoeken mensen die inspireren, meenemen, voorleven, die overtuigend zijn of daadkrachtig, origineel, authentiek, visionair en innoverend. Mensen die daarin ‘boven de rest uitstijgen’, anderen ‘weten mee te nemen’ en ‘wel de antwoorden hebben die we zoeken’.
Ik werk met organisaties die zelfsturing (of beter nog samensturing, maar dat is een ander verhaal) vormgeven. En bij zelfsturing is het nu juist zo mooi dat mensen met hun kennis en ervaring zelf kiezen hoe ze hun werk uitvoeren en elkaar daarover directe feedback geven...
het beeld dat jij van de leider schetst is wel erg stereotiep.
Alsof het alleen maar authentiek, inspirerend, daadkrachtig en visionair moet zijn.
Ik zou je willen aanbevelen het boek 'Gezag' van Marc van Vught en Max Wildschut eens te lezen. Daarin wordt duidelijk waarom groepen mensen met een leider het over het algemeen beter doen dan groepen zonder leider.
Volgers die blind achter leiders aanlopen, kunnen achteraf zeggen: "hij was verantwoordelijk". Eigenzinnige medewerkers die op eigen houtje aan de gang gaan zeggen: "ik ben verantwoordelijk" .
Is het niet de bedoeling dat we samen, leiders of volgers (of andersom) zeggen: "wij zijn verantwoordelijk".